Kattarþvottur, en hver er kötturinn??

 

Hvað gengur Jóni Steinari til??

 

Er hann ekkert fyrir réttlæti, aðeins rétta niðurstöðu samkvæmt túlkun laga sem hann vill stjórna??

Eða er hann hluti af svikamyllu??, var skýring þess að hann tók að sér málsvörn, sú að hann vildi endurvekja grískar goðsagnir??

Að vera einhverskonar Trójuhestur gegn réttlætinu??

Að hann tæki við nauðvörninni þegar réttlæting kerfisins þryti örendið??

Að böndin við Hæstarétt væri órjúfanleg, þó öðru væri haldið á lofti?

 

Aumingja fólkið sem réð hann.

Það var allan tímann ljóst að hinir seku í Geirfinns og Guðmundarmálinu hefðu ekki lengur afl til að ganga gegn réttlætinu, og að þeir yrðu að sýkna.

Sem og að það var ljóst að sú sýkna yrði alltaf umvafin skít lúserana, að þeir héldu öllum vafa lifandi, að það væri þrátt fyrir allt sannleikur í skáldsögunni, það hefði bara ekki tekist að sanna hana.

Eða þannig.

 

Þess vegna þurfti engan verjanda til að fá þessa niðurstöðu.

Það þurfti hins vegar verjanda til að fá fram réttlæti, að afglöpin væru viðurkennd, og sakborningar fengju fulla uppreisn æru.

Öllum ljóst sem lásu viðtöl við þá sem eru lifandi, sem og ættingja hinna sem féllu frá með hinn ranga dóm á bakinu.

 

Sýkn Hæstaréttar í gær var enginn sigur, nema þá fyrir kerfið sem hékk á hinum ranga dómi í 40 ár, og hefur allavega notað síðustu 2 áratugi til þess að úthugsa leið sem lágmarkar skaðann, sem skyldi skítinn eftir hjá hinum saklausu, en léti kerfið ósnert.

Sigur kattarþvottarins, sigur tvískinnungsins, sigur hinna ranglátu.

Þetta vita allir með snefil af sóma og sið.

Sem og sakborningar og verjendur þeirra.

 

En forsendan er jú að þeir séu verjendur þeirra.

En ekki verjendur ósómans.

Ekki verjendur réttarmorðsins svo ég vitni beint í fyrrum forsætisráðherra þjóðarinnar.

 

Það er greinilegt að kettir kerfisins eru víða.

Og Mogginn bergmálar mjálm þeirra.

 

Það er greinilega ekki það sama að vera forsætisráðherra og ritstjóri.

Hefur sjálfsagt með launagreiðandann að gera.

 

Eða hvað??

Kveðja að austan.

Óþarfi að búa til tap úr sigrinum

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 28.9.2018 kl. 19:54]

Svona fer þegar flokkspólitísk blinda slær menn. Jón Steinar bendir á þá augljósu staðreynd að í sakamálum er annað hvort hægt að sýkna eða sakfella og að þar með er hlutverki dómstóla lokið. Yfirlýsing um sakleysi þekkist ekki og auðvitað merkir sýkna aðeins það að sá sýkni telst jafnólíklegur til að hafa framið verknaðinn og allir aðrir.

En vegna þess að Jón Steinar er ekki í réttum stjórnmálaflokki verður þessi einfalda ábending vísbending um að hann, sem manna mest hefur nú tjáð sig um óréttlætið sem Geirfinnsmálið ber vott um, að varðhundi hins spillta kerfis, sem hann hefur aldrei dregið af sér að gagnrýna. Þannig verkar hin flokkspólitíska blinda. Mikið vorkenni ég þér!

[Ómar Geirsson, 28.9.2018 kl. 21:24]

Æ elsku besti Þorsteinn, þú ert alltof greindur til að láta svona vitleysu út úr þér.  Vísa í fyrri bloggfærslu um hvað var ósagt í dómi Hæstaréttar, og síðan mátt þú alveg leggjast í lestur og lesa þér til um hvernig breskt réttarfar tæklaði sambærilegt dæmi um rangar sakargiftir í það sem þeir kenna við "Guildford Four", og sú ágæta mynd, Í nafni föðurins fjallaði um.

Og ég skal lofa þér Þorsteinn, að hvernig sem þú lest um það uppgjör, að þá finnur þú annars vegar hvergi orð um sýknu sem byggðist á þessum orðalepp kattarþvottarins "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa", eða að saklausir menn hafi þurrt að þola slíkan orðlepp sem forsendu þess að þeir teldust ekki sekir.

Skáldsaga er aldrei forsenda ákæru, og ef það er ákært á forsendum skáldsagna, þá ber dómi í réttarríki skilyrðislaus skylda til að vísa ákærunni frá, og í besta falli, þá fyrir ákæruvaldið, að vísa henni til útgefanda farsabókmennta, eða að öllu gamni slepptu, taka ákæruvaldið á beini fyrir að skálda glæpi uppá saklaust fólk.

Þetta vita verjendur, og ef þeir halda öðru fram, þá ráða annarlegar forsendur för.

Og ekkert í þeirra fyrri störfum fær þeirri staðreynd breytt, eða sú staðreynd hefur ekkert að gera með eitthvað sem þú kallar flokkspólitísk sjónarmið. 

Huglægt mat, hvað þá pólitískar skoðanir, hafa ekkert með staðreyndir að gera.

Þetta veistu Þorsteinn, og leiktu þig ekki bjána með því að halda öðru fram.

Kveðja að austan.

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 28.9.2018 kl. 23:11]

Búum við í réttarríki, eða ekki?  Er það eðlilegt í réttarríki að það taki nær fjóra áratugi að kveða upp þann úrskurð,

að þar sem hafi ekki tekist að sanna sekt þeirra allan þann tíma, skuli þeir loksins fá sýknu. 

En látnir hanga með ímynd sektarinnar fram að því?

Þetta mál hefur legið á sakborningum og í reynd þjóðinni allri, sem mara allan þennan tíma.  Er það vilji réttarríkis að svo sé, er það vilji okkar sem land þetta byggjum, að svo sé?  Mitt svar er NEI. 

Takk Ómar fyrir þennan, og ekki síður fyrri pistil þinn um málið.

Og takk fyrir að draga upp hliðstæður við Guildford Four málið og hina frábæru mynd, In the Name of the Father.

Sem óneitanlega leiðir hugann að gildum hins kristilega boðskapar, mannsonarins á krossinum og hverjir telja sig þar guði,

en leyfa þjáningu fjögurra áratuga að hlaðast upp til hins óbærilega og til dauða.

Samúð mín er með öllum sakborningum málsins og einnig Guðmundi og Geirfinni og öllum aðstandendum þeirra allra.

Þetta eru mál sem enn eru óupplýst.  Því er það rétt sem þú segir, þetta er einungis kattarþvottur kerfisins, sem brást. 

[Ómar Geirsson, 29.9.2018 kl. 00:37]

Blessaður Símon.

Þeir sem sannarlega vilja betri heim, sér og sínum til handa, verð að skilja sið, inntak siðar, og þau lögmál sem að baki honum búa.

Það eru nefnilega svona mál sem afhjúpa fólk, þess innri mann, og hvort það er yfir höfuð tækt til að láta eitthvað gott af sér leiða, hvort það sé aðeins meira en gasprarar, svo ég vísi í nýlega upphitun fyrir það sem ég sagt þurfti hafa, og ákvað að bíða með þar til í morgun.

Ögmundur til dæmis stóðst þetta próf, og reyndar held ég að sá ágæti maður sem ég sneiði að hér í pistli mínum að ofan, skilji eitthvað í þessu inntaki mennskunnar líka.  Það er nú alveg réttilega bent á hjá Þorsteini að hann hefur ýmislegt gert gott í þessu máli, og ég held, og það er aðeins mín tilfinning, engin rök þar að baki, að vigt hans sé ein af skýringum þess að Hæstiréttur gat aldrei kveðið upp annan útskurð en hann gerði, og það hefði verið fróðlegt, svona ef maður ætti tímavél, að sjá hvernig hefði farið ef hann hefði verið bakhjarl Ragnars Aðalsteinssonar í endurupptökukröfu Sævars þarna um árið.

Honum er bara í blóð borið að verja kerfislæga lögfræði, svona eins og eldklerkinum er að verja orðið, það er bókstafaorðið.  Sumir eru bara bókstafstrúarmenn, svo eru aðrir eins og ég, hálf trúlausir, eða alveg trúlausir.

En svona get ég misst mig út og suður, ætlaði að segja það sem ég vildi sagt hafa í næstu málsgrein, eftir þessa með skilninginn á siðnum.

Og það var að minna á forsenduna, regluna númer 2, þessa sem kom á eftir þeirri fyrstu sem kvað á um skylduna að elska náungann eins og guð þinn og sjálfan þig.  Og hún segir að það sem þú gerir mínum minnsta bróðir, það gerir þú mér, og það er ekki fallegt.

Eiginlega er ekki réttarríkið undir, heldur sjálf mennskan.

En það pistlar enginn um það á þessum síðustu og verstu, miklu einfaldara að tala um útópíuna, að það sé til eitthvað sem heitir réttarríki, og það eigi að verja.

Eitthvað sem eiginlega öllum er sama, þangað til að það brennur á þeim.

En ekki öllum hér á útnára umræðunnar, Moggablogginu, þess vegna er svo gaman að pistla hérna.

Hér þykir ekkert skrýtið að vera skrýtinn, það er frekar einsleitnin sem fellur í ládeyðuna.

Ég veit ekki hvernig þessi umræða mun þróast, vona samt að hún fari fram á við.

Ég vona að góðir drengir sjái að sér og taki undir kröfuna um rétt og réttlæti, átti sig á að þetta snýst ekki blóraböggla, heldur lærdóm, og þann þroska að viðurkenna að rangindi þarf að leiðrétta.

Það er búið að stíga stórt skref, vissulega, en það er ekki búið að stíga yfir kelduna.  Það er ennþá fúamýri undir fótum, og það er svo einfalt að stíga það viðbótarskref sem þarf til að hún sé að baki.

Allt þetta mál, og það sem miður fór, er mannanna verk, og full leiðrétting þess er líka mannanna verk.  Við erum ekki forritaðir rafeindaheilar, við stjórnumst ekki að reiknireglum logaritmans, við höfum frjálsan vilja, og ef það er rétt, að ef lögfræðilega eitthvað gat afgreiðsla Hæstaréttar ekki verið önnur en sýkna, þá tökum við bara lögfræðina úr úr jöfnunni og afgreiðum málið eins og fólk.

Eins og við myndum sjálf vilja ef við hefðum lent í þessum hrakningum.

Við vitum aldrei hver verður næst hinn minnsti bróðir, þess vegna eigum við að setja okkur í spor hans, og reyna að breyta rétt.  Þetta er nytjanálgunin, en auðvitað eigum viða bara að virða grunnregluna, og hætta að bögga guðdóminn með því að vera sífellt að sparka í þá sem við teljum okkur komast upp með að sparka í.

Það er sko ekki grín að þurfa vaska uppí 1.000 ár þarna í hreinsuninni, alveg óþarfi að taka áhættuna á því.

Eða það finnst mér.

Þess vegna megum við ekki þegja kæri Símon, það geta ekki allir þagað.

Kveðja að austan.

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 29.9.2018 kl. 01:09]

Treystu mér bróðir, við munum ekki þegja, við munum minna á mennskuna, samhygð mennskunnar og lífsins gildi.

Er það áþján okkar?  Nei, það er vegurinn til hinna dýpstu róta mannlegs skilnings sem við þekkjum ekki, en skynjum

og vitum, innst inni, að er vegur eilífðarinnar, friðsemdarinnar, viskunnar og gæskunnar ... og sannleikans.

[Þorsteinn Briem, 29.9.2018 kl. 09:52]

15.9.1976:

"Karl Schütz kom hingað til lands fyrir nokkrum vikum að ósk ríkisstjórnarinnar í þeim tilgangi að veita aðstoð við rannsókn Geirfinnsmálsins og Guðmundarmálsins."

Alþýðublaðið 15.9.1976

Ráðuneyti Geirs Hallgrímssonar 1974-1978

[Þorsteinn Briem, 29.9.2018 kl. 09:54]

"Karl Schütz var að eigin sögn sérfræðingur í að "vernda æðstu ráðamenn Sambandslýðveldisins og upplýsa mál sem vörðuðu öryggi ríkisins".

Þegar hann var farinn af landi brott lýsti hann því yfir í viðtali við þýskt síðdegisblað að meðferð gæsluvarðhaldsfanganna hafi minnt sig á blómatíð nasismans í Þýskalandi og að hlutdeild hans í málinu hafi bjargað íslensku ríkisstjórninni."

Hliðverðir dómsmorðs? - Greinasafn Sigurfreys

[Þorsteinn Briem, 29.9.2018 kl. 09:55]

"Þegar um er að ræða sakamál er lögð rík áhersla á það sjónarmið að dómur sé byggður á réttum forsendum, þannig að saklaus maður verði ekki dæmdur fyrir brot sem hann hefur ekki framið."

"Í 2. mgr. 70. gr. stjórnarskrárinnar og 2. mgr. 6. gr. mannréttindasáttmála Evrópu skal maður, sem borinn er sökum um refsiverða háttsemi, talinn saklaus þar til sekt hefur verið sönnuð."

Um lög og rétt. - Réttarfar, Eiríkur Tómasson, 2. útg., bls. 202-204.

[Þorsteinn Briem, 29.9.2018 kl. 10:00]

Steini Briem, 26.2.2016:

Þeir sem sátu í gæsluvarðhaldi vegna Geirfinnsmálsins og Guðmundarmálsins eru allir saklausir, þar sem sekt þeirra hefur ekki verið sönnuð.

Og á þeim voru framin gróf mannréttindabrot.

"Rétturinn til réttlátra réttarhalda byggir á mörgu, eins og því hvernig sönnunargögnin eru kynnt, hegðun réttarmeðlima, almennings og fjölmiðla."

"Að vera álitinn saklaus þar til sekt er sönnuð.

Réttur þessi byggir á því að dómarar gæti þess að fordómar hafi ekki áhrif á úrskurð þeirra. Þetta á einnig við um aðra opinbera starfsmenn.

Í þessu felst að opinber yfirvöld, sérstaklega lögregla og saksóknarar, láti ekki í ljós skoðanir sínar á sakhæfi sakbornings fyrr en að réttarhöldum loknum.

Jafnframt felur rétturinn í sér að yfirvöldum beri skylda til að koma í veg fyrir að fjölmiðlar eða valdamiklir hópar í samfélaginu hafi áhrif á framvindu málsins."

[Þorsteinn Siglaugsson, 29.9.2018 kl. 10:44]

Ég efast mjög um að þú hafir einhverja hugmynd um hvað þú ert að meina Ómar. Helst sýnist mér að þú sért að rugla saman tveimur mismunandi hlutum, annars vegar því að mennirnir sem dæmdir voru eru sýknir saka, og merking þess er nú einfaldlega bara sú að ekki hafi tekist að sanna á þá það sem þeir voru sakaðir um. Það að maður er sýknaður merkir að hann er saklaus. Það er ekkert flóknara en það. Þessi málflutningur snerist um það og annað ekki.

Þessu hrærir þú hins vegar saman í graut við spurninguna um ábyrgð þeirra sem lugu upp á þá röngum sökum. Þessi málflutningur snerist ekki um það, en það er svo sannarlega fullt tilefni til að taka það fyrir og draga þá glæpamenn til ábyrgðar eftir því sem kostur er. En þetta tvennt er ekki sami hluturinn.

Að lokum blandast svo í þennan hugsanagraut hatur þitt á Sjálfstæðisflokknum og öllum þeim sem honum tengjast, og villir þér endanlega sýn. Og í því villuljósi þínu er Jón Steinar Gunnlaugsson, sem manna harðast hefur gagnrýnt þessi glæpaverk skyndilega orðinn varðhundur kerfisins!

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 29.9.2018 kl. 17:19]

Köttur Schrödingers kemur upp í hugann, eða spurning Jóns Hreggviðssonar umorðuð og staðfærð:  Er það afstætt, að framið var dómsmorð, réttarmorð?  Nei, ef einhver segir að það hafi verið framið, þá er eðlilegt að viðkomandi standi við þau orð sín og dragi ekki úr vægi þeirra orða sinna, nema viðkomandi hafi fundið sér nýja afsöðu til málsins.  Því tel ég eðlilegt að Ómar spyrji hvað valdi þeirri breyttu afstöðu.

[Ómar Geirsson, 29.9.2018 kl. 18:55]

Æ elsku Þorsteinn, ég held að þú hafir tekið apapistil Páls eitthvað til þín, það eru ekki nema apakettir sem láta svona út úr sér eins og þú gerir í lok athugasemdar þinnar, já og kannski Trump.  En hann er nú eins og hann er kallanginn.

En ef þú vilt spila þig bjána þá mátt þú það mín vegna, passaðu þig samt á að enda ekki sem Trump-isti.

Víkjum þá að efnisatriðum málsins, mér þykir alltaf vænt um þegar einhver fræðir mig á að ég hafi ekki hugmynd um hvað ég er að segja, verra þegar ég skil illa útskýringar þeirra um hverju ég er að rugla saman, hins vegar fræddu þær mig um að þú áttir þig nokkurn veginn á kjarna málsins sem er að skortur á sönnun sem leiðir til sýknudóms er ekki á nokkurn hátt yfirlýsing um sakleysi viðkomandi.

Hún er einfaldlega það sem Hæstiréttur segir, "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa", ekkert annað.  Og Hæstiréttur segir ekkert annað, það er saksóknari, í réttlætingu sinni fyrir kerfisafglöp sem kemur með þessa gagnályktun, að ósönnuð sekt sé sama og sakleysi, líklegast hefur hann átt í erfiðleikum með yrðingar í stærðfræðinni í gamla daga.

Þegar O.J.Simpson myrti eiginkonu sína, þá var hann ekki saklaus þegar kviðdómur treysti sér ekki til að sakfella hann vegna einhverra lögfræðilegra útúrsnúninga verjanda hans.  Hélstu kannski að þá hefði kona hans lifnað við??

Leigumorðingjar mafíunnar hætta ekki að vera morðingjar þó þeim takist að hræða vitni, eða láta þau hverfa, svo ekki tekst að sanna sekt þeirra samkvæmt þeim tæknilegu kröfum sem bandaríska réttarkerfið gerir til sönnunar.  Eða dönsku ómennin sem kalla sig Bandíta, eða eitthvað svoleiðis, sem gera það að skilyrði fyrir inngöngu í innri hring samtakanna að menn hafi framið morð fyrir samtökin, þeir eru ekki saklausir þó lögreglan nái sjaldnast að sanna sekt þeirra, einmitt vegna vilja þeirra til að drepa eða hræða vitni.

Eða svo við nefnum 2 dæmi um fáránleika íslenska réttarkerfisins að þá var glæpaforinginn sem stóð fyrir drápinu nýlega í Mosfellsbæ ekki saklaus þó ekki tækist að sanna að hann hafi greitt banahöggið, eða Litháarnir sex sem voru sýknaðir þrátt fyrir að þeir réðust á lögreglumann með barsmíðum, vegna þess að fórnarlambið náði ekki að skrásetja hjá sér hver lamdi hann hvar, enda fræðilegur ómöguleiki í hópárás, að þessi sýknudómar segja ekkert um sakleysi manna, heldur aðeins hvernig réttarkerfið verndar skipulagða glæpastarfsemi. 

Sakleysi er ákveðið hugtak, það þýðir að viðkomandi hafi ekki gert það sem hann er sakaður um.  Af því leiðir að þó saklaus maður sé dæmdur sekur af einhverjum ástæðum, þá hættir hann ekki að vera saklaus.  Þú verður ekki morðingi þó þú sért dæmdur fyrir morð sem þú hefur ekki framið, og maður sem fremur morð, er jafnmikill morðingi á eftir þó hann sé sýknaður með þessum orðum; " "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa"".

Þetta skilja allir með lágmarks skynsemi Þorsteinn, ég held meir að segja að Trump skilji þetta.

Hins vegar segja menn ýmislegt þegar menn eru að verja hitt og þetta, eða einhverjir hagsmunir knýja þá til að leika bjána, og það er tilefni þessa pistils, ég veit að Jón Steinar er ekki bjáni.  Og ég veit líka að hann er það læs, að hann hefði lesið setninguna sem koma á undan "Eða er hann ...", sem var "Er hann ekkert fyrir réttlæti, aðeins rétta niðurstöðu samkvæmt túlkun laga sem hann vill stjórna??", það var ekki þannig að ég bauð ekki uppá annan möguleika, og sá þriðji er örugglega til en það er ekki mitt að eltast við allt sem gæti knúið menn áfram til að styðja kattarþvott kerfisins, hvort sem það var viljandi eður ei.

En ég veit ekki hvað knýr þig áfram Þorsteinn, það er svo að þetta er ekki í fyrsta skipti sem réttarkerfum verður á í vestrænum lýðræðisríkjum.  Ég benti þér á hvernig Bretar hefðu afgreitt sambærilegt mjög sorglegt mál þar sem lögregla laug glæpi upp á saklaust fólk, sem vissulega voru ekki kórdrengir, en saklausir engu að síður um það sem þeir voru sakaðir um.

Og ég ætla að ítreka, að þeim var ekki sleppt með þessum orðum; ""að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa"".

Þeir voru sagðir saklausir, að allar sakargiftir þeirra hafi verið rangar.

Og þannig er ranglæti leiðrétt.

Kveðja að austan.

[Þorsteinn Siglaugsson, 29.9.2018 kl. 19:12]

Niðurstaða í svona máli getur verið þrenns konar (óháð því hvað lög mæla fyrir um gagnvart dómstólum)

1. Ákærði er sýkn saka, vegna þess að brotið hefur ekki sannast á hann.

2. Ákærði er sekur vegna þess að brotið hefur sannast á hann.

3. Ákærði er sýkn saka vegna þess að útilokað er að hann hafi framið brotið.

Það virðist sem það sé þriðji möguleikinn sem þú ert að atyrða dómstólinn fyrir að lýsa ekki yfir. En hvorki sækjandi né verjandi gerðu þessa kröfu. Og allar líkur eru á að engin leið sé að sanna það að útilokað sé að þeir ákærðu í þessu máli hefðu mögulega getað framið glæpinn.

Í þessu máli kröfðust bæði saksóknari og verjendur sýknu. Þess vegna er sýknað. Annað þarf ekki til. Með sýknunni er viðurkennt að röksemdir bæði sækjanda og verjenda, um að sakargiftir séu rangar, standist. Þar af leiðir að dómurinn grundvallast á því, að sakargiftir voru rangar.

[Ómar Geirsson, 29.9.2018 kl. 20:37]

Svei mér þá Þorsteinn, ég held að þú hafir kíkt aftur á apafærslu Páls, og séð að hann var ekki að tala um þig.

Ég held að það sé alveg rétt mat hjá þér.

En ein leiðrétting, Ragnar Aðalsteinsson hið minnsta gerði þá kröfu að umbjóðandi hans væri sýknaður á forsendu 3, svona að gefnu tilefni.

Og varðandi það að ekki sé hægt að útiloka að þeir séu sekir, þá er það alveg rétt.  En það gildir reyndar líka um mig og þig, og alla aðra, líka þá sem voru ekki á landinu, og þá sem voru ekki fæddir á þessum tíma.  Því með pyntingum er hægt að fá alla til að játa, og ef játning telst fullnægjandi forsenda sektardóms, þá geta allir lent í þessum hremmingum.

Og hafi þeir lent í þessum hremmingum, þá þætti þeim það klént að vera svo sýknaðir 40 árum seinna með þessum orðum; "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa""".

Þér þætti það líka.

Og einmitt þess vegna var þetta orðalag ekki notað í tilfelli fármenninganna frá Birmingham.

Það er nefnilega gert í réttarríki þegar mistök eru viðurkennd, þegar þau mistök felast í ákærum sem eru tilbúningur.

Ítreka að þetta skilja allir, nema þeir hafi annarlega hagsmuni að verja.

Þá hártoga þeir.

En hártogun lýsir aðeins þeim sem hártogar.  Og jú skynsemi þess sem trúir honum.

Kveðja að austan.

[Þorsteinn Siglaugsson, 29.9.2018 kl. 22:43]

Nú ruglar þú saman "Guildford four" og "Birmingham six". Komdu endilega með þennan dóm, sem þú vísar stöðugt í, og heimildina.

[Ómar Geirsson, 29.9.2018 kl. 23:51]

Sem segir manni það Þorsteinn að maður á aldrei að reyna að henda inn athugasemd á meðan konan biður mann um að ná í suðusúkkulaði með poppinu sem maður sjálfur lagði til að yrði poppað með mynd þar sem hún Jennifer leikur.

En hvernig dettur þér í hug að ég hafi lesið dóminn??, enda efa ég að það hafi nokkur maður gert fyrir utan örfáa blaðamenn sem skrifuðu um hann á sínum tíma, en ég þyrfti líklega að gúgla eitthvað ef þú hefðir gripið gæsina á undan og sagt að þeir hefðu verið sýknaðir með ákkúrat sömu rökum.

En málið var að ég fullyrti að svo hefði ekki verið, þeir hefðu verið hreinsaðir af röngum sakargiftum, og lýstir saklausir.

Þeir þurftu ekki að lifa við að einhver gengi að þeim á götu, og segði; "eruð þið ekki sekir??, þið gætuð það alveg; ég las sko að "að engin leið sé að útilokað sé að þeir ákærðu í þessu máli hefðu mögulega getað framið glæpinn.", ég held það sko, það eina sem dómurinn sagði var "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa".

Það tekst kannski næst, "morðingi"."

En þú getur náttúrulega afsannað þessa fullyrðingu mína, að þeir hafi þurft að lifa við kattarþvott kerfisins.

En ég held að þú hafir ekki erindi sem erfiði.

Kveðja að austan.

[Ómar Geirsson, 30.9.2018 kl. 10:36]

Og þar sem þvotturinn er kominn í þvottavélina, og kaffibollinn í hendi, þá er best að ég klári þessa umræðu.  Það þarf ekki glöggvan til að sjá að þú er hættur að halda fram gagnályktun þeirra Davíðs og Jón Steinars, að sá sem er sýknaður vegna skorts á sönnunum sé þar með sjálfkrafa saklaus, slíkt fer alltaf eftir eðli málsins.

Sem er hvort hann sé saklaus, að hann hafi ekki framið þann glæp sem hann er sakaður um.

Enda hefði það verið frekar messy ef Jón Steinar hefði staðið upp í lok réttarhaldanna yfir O.J. og sagt, hann er saklaus.  Til þess að svo hefði verið hefði hin myrta eiginkona þurft að rísa upp frá dauðum, og alblóðugt fyrrverandi lík er frekar ógeðsleg sjón.  Nógu mikið héldu menn fyrir nefið þegar Lazarus reis upp forðum daga.

Síðan er það ljóður á ráði Þorsteinn að geta ekki rætt efnisatriði máls án þess að gera fólki upp pólitískar skoðanir, eða svara rökum þess  með fullyrðingum að þú sért þetta og hitt.  Vissulega er það ákveðin hvíld fyrir mig að vera ekki kallaður hægriöfgamaður eða sjálfstæðismaður en hvað í fjandanum komu í fyrsta lagi flokkstengsl Jóns Steinar við Sjálfstæðisflokkinn rökum málsins við eða að vegna þess að ég er góður vinur, og hef stundum sagt Sjálfstæðisflokknum til vamms og eggjað hann til dáða gegn hinni dauðu hönd frjálshyggjunnar að sé ég sjálfkrafa orðinn sérlegur hatursmaður flokksins, og þar með allt orðið sjálfkrafa rétt sem menn tengdir Sjálfstæðisflokknum halda fram.

Ég skildi svo sem ICEsave þjófana, þeir voru með allt niður sig og það tekur á að svíkja þjóð sína vegna undirlægjuháttar við erlent vald, en ég sé ekki sama lífsháska í þínu tilviki sem útskýrir þessa rökfærslu lúserana.

Ekkert illa meint, skynsamur maður veit að hann á frekar að passa sig á viðhlæjendum en þeim sem til vamms segja.

Það er nú það.

Kveðja að austan.

[Þorsteinn Siglaugsson, 30.9.2018 kl. 11:11]

Grunaði ekki Gvend: Hér fimbulfambar þú um einhverjar ímyndaðar niðurstöður réttarhalda úti á Englandi án þess að hafa nokkurn skapaðan hlut fyrir þér. Það er sumsé komið á daginn að þú hefur enga hugmynd um hvort fjórmenningarnir frá Guildford voru "lýstir saklausir" eða einfaldlega sýknaðir (eða þess þá heldur hvort þeir voru fjórir eða sex og hvort þeir voru frá Guildford eða Birmingham). Og dregur svo auðvitað víðtækar ályktanir af þessu fimbulfambi.

Það er eins gott að þú ert ekki dómari, segi ég nú bara!

Ég hef aldrei haldið því fram að sýknaður maður sé sannanlega saklaus. En sýkna nægir til að segja megi að hann sé jafn saklaus og hver annar, sama hvort sannað hefur verið með fjarvistarsönnun eða einhverju slíku að útilokað sé að hann hafi framið glæpinn. Þessi endalausi orðhengisháttur varðandi þessi hugtök þjónar nákvæmlega engum tilgangi.

En þessu botnar þú auðvitað ekkert í og þegar verjandi eins hinna sökuðu bendir á að sýkna sé fullnaðarsigur í málinu staðhæfir þú að verjandinn sé "verjandi réttarmorðsins."

Hvílík endemis della! Og ekki síður, hvílík vanvirðing gagnvart þessu fólki sem eftir meira en 40 ára baráttu hefur nú loks haft sigur í þessu hræðilega máli.

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 30.9.2018 kl. 15:07]

Þessu máli er langt frá því lokið, svo mikið er víst.  Stærsti hluti málsins er eftir:

Hvað varð um Guðmund, hvað varð um Geirfinn?

[Ómar Geirsson, 30.9.2018 kl. 15:53]

Þorsteinn, stundum held ég að þú lesir ekki það sem þú skrifar, hvað þá sem þú telur þig knúinn til að rífast við; "Það að maður er sýknaður merkir að hann er saklaus", hvernig sem ég les þessa setningu þá fæ ég ekki út úr henni, "Ég hef aldrei haldið því fram að sýknaður maður sé sannanlega saklaus.".

Fjórmenningarnir frá Guilford voru hreinsaðir af öllum ákærum, það var viðurkennt að þær voru rangar.  Eina tæknilega sönnunin, að það hefðu fundist leifar af sprengjuefni á fingrum þeirra, byggðist á mjög ófullkomnu prófi þar sem hægt var að fá sömu niðurstöðu með því til dæmis að hafa verið að spila á spil.  Restin af sönnunum lögreglu var svo tilbúningur.  Þetta er faktur og af því dró ég þá ályktun að kerfið sem laug uppá þá glæp, og dæmdi þá saklausa, og neitaði þeim síðan um endurupptöku í rum 15 ár, að það hefði ekki reynt að komast upp með þann kattarþvott að sýkna þá á þeim forsendum "að sekt þeirra væri ekki hafin upp fyrir skynsamlegan vafa".

Þetta kallast heilbrigði skynsemi Þorsteinn, en ég gaf þér möguleika á að afsanna það.

Í tilviki Birmingham sexmenninganna vissi lögreglan líka hverjir voru sekir, en það hentaði betur að fá einhver saklaus ungmenni dæmd.  Þetta lá allt fyrir þegar mál þeirra var loks tekið upp og þeir sýknaðir.  Og hreinsaðir af öllum ásökunum.

Og ég fullyrði að þegar einhver saklaus er hreinsaður af öllum fölsum ásökunum, að þá hafi það ekki verið gert með orðunum, "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa".

Saklaust fólk er ekki hreinsað af fölsum ásökunum með slíku orðalagi.  Heilbrigð skynsemi, þú mátt kalla það fimbulfan en Trump kallar það yfirleitt fakenews þegar staðreyndir eru eitthvað að rífast við fullyrðingar hans.

Og saklausir menn, sem hafa þjáðst í 40 ár, biðja um þetta réttlæti, að það sé viðurkennt að þeir voru beittir rangindum, og að þeir voru dæmdir fyrir glæpi sem þeir höfðu ekki framið, og ákæruvaldið hafði neitt þá með pyntingum að játa á sig.

Í lögum um endurupptöku er gert ráð fyrir þessum möguleika, "b. ætla má að lögregla, ákærandi, dómari eða aðrir hafi haft í frammi refsiverða háttsemi í því skyni að fá fram þau málalok sem orðin eru, svo sem ef vitni eða aðrir hafa vísvitandi borið ranglega fyrir dómi eða fölsuð skjöl verið lögð fram og það hefur valdið rangri niðurstöðu málsins, ".    En Hæstiréttur tók ekki á þessum möguleika því ákæruvaldið þóttist hafa nýjar upplýsingar, og það samkvæmt a-lið dugði til endurupptöku málsins. 

Og þá varð þessi kattarþvottur til eða eins og segir í dómi Hæstaréttar; "Var því þegar af þeirri ástæðu fullnægt skilyrðum þágildandi a. liðar 211. gr. laga nr. 88/2008 fyrir endurupptöku málsins að hluta. Eru því ekki efni til að taka afstöðu til þess hvort uppfyllt hafi verið skilyrði annarra stafliða lagagreinarinnar.".

Kerfið játaði ekki mistök sín, viðurkenndi ekki hinar röngu sakargiftir, kom því svo fyrir að það var ekki fjallað um þær.

Sýknaði vissulega vegna skorts á sönnunum en neitaði fórnarlömbunum um uppreisn æru.

Að kalla þetta sigur, er vanvirðing við þá sem þjáðust, sérstaklega þeim sem létust fyrir aldur fram vegna þess hryllings sem þeir höfðu gengið í gegnum og þeirrar möru sem á þeim hvíldi.

Ég kallaði þessa yfirhylmingu kerfisins kattarþvott , en í raun er þetta miklu alvarlegra en það, það er ennþá verið að brjóta á þessum einstaklingum, og þeir þurfa ennþá að berjast fyrir réttlætinu.  Og hluti af þeim mun allavega gera það.

Þess vegna er alveg ótrúlegt að sjá einn verjandann snúa út úr þessu með einhverju lagakjaftæði, og ég spyr einfaldlega hvað gengur honum til??  Við erum að fjalla um réttarmorð svo ég vitni aftur í Davíð Oddsson.

Síðan er málið miklu stærra en svo að það sé eitthvað einkamál þeirra sem voru dæmdir, og kerfisins sem fékk þá dæmda því þjóðin þurfti blóraböggla.

Þetta snýr að þjóðinni allri. 

Hún er með réttarkerfi sem varð á, en öllum og öllu getur orðið á, en hið alvarlega er að réttarkerfið neitaði að takast á við mistök sín, með ýmsum órökum í gegnum tíðina.

Og það komst upp með það, eða réttara sagt kemst upp með það ef varðhundar kerfisins komast upp með þessi málalok.

Sú niðurstaða er smán okkar allra.

Kveðja að austan.

[Þorsteinn Siglaugsson, 30.9.2018 kl. 18:50]

Bæði röksemdir ákæruvalds og verjenda grundvallast á því að rannsóknin og málsmeðferðin öll hafi verið mjög gölluð, játningar ekki trúverðugar þar sem þær voru fengnar fram með pyntingum og þar fram eftir götunum.

Á þessu grundvallast kröfur ákæruvalds og verjenda. Það eitt og sér nægði til að Hæstiréttur kvæði upp sýknudóm.

Í sakamáli getur dómstóll annað hvort komist að því að sannað sé að sá sakaði hafi framið athæfið, eða að það sé ósannað. Dómstóllinn tekur aldrei neina afstöðu til þess hvort sá sakaði sé með einhverjum hætti saklausari en annað fólk. Sýkna þýðir að hann er ekki sekur, þ.e. hann er jafn saklaus og hver annar. Þetta sýnist mér að þú eigir því miður mjög erfitt með að skilja.

Þegar í ljós kemur að fólk hafi verið dæmt saklaust fyrir morð án þess að sekt þess sé sönnuð er það ákaflega þýðingarmikil niðurstaða og mikill áfellisdómur yfir réttarkerfinu. Að kalla slíkt yfirklór er auðvitað bara kjánalegt. Orðalagið, að sekt hafi ekki verið sönnuð, merkir að viðkomandi er hreinsaður af sökinni. Þú getur svo sem flækt þig í því að reyna að lesa eitthvað annað í þetta orðalag, en það breytir engu um merkingu þess. Það er afgerandi og endanlegt varðandi umrædda sök.

Þar sem kröfurnar og röksemdirnar eru þær sömu hlýtur dómstóllinn að sýkna. Það gerði hann.

Í málinu var ekki fjallað um uppreisn æru, enda er hennar ekki þörf. Uppreisn æru á aðeins við þegar sakfelling stendur.

Mennirnir í Guildford voru sýknaðir vegna þess að meintar sannanir fyrir sekt þeirra stóðust ekki. Ákærðu í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum voru sýknaðir vegna þess að meintar sannanir fyrir sekt þeirra stóðust ekki. Þarna er nákvæmlega enginn munur á. Í bresku rétti er ekkert til sem heitir yfirlýsing um sakleysi. Það er bara hugarburður þinn að eitthvað slíkt sé þar til staðar. 

Mér sýnist því miður að allur þessi málflutningur þinn byggi á vanþekkingu og hugarburði, og auk þess einhverri einkennilegri heift í garð eins verjandans, og að því fleiri og lengri langlokur sem þú skrifar, því meira flækist þú í vitleysunni.

[Ómar Geirsson, 30.9.2018 kl. 19:06]

Blessaður Símon Pétur.

Það er rétt, þessu máli er langt frá lokið, því lýkur ekki fyrr en kerfið gengst við mistökum sínum, og biðst afsökunar.

Ef eitthvað er þá er núverandi afgreiðsla ennþá ósvífnari en þegar máli Sævars var vísað frá á sínum tíma.  Vissulega höfðu menn þá fordæmi frá Bretlandi um að taka játningum með fyrirvörum, og hæg voru heimatökin að fá Gísla Guðjónsson til að uppfræða menn um falskar játningar.  En á móti kom að margur trúði málatilbúnaði ákæruvaldsins, og það hefur örugglega haft þau áhrif að menn lokuðu augunum fyrir augljósum vísbendingum um að ákærurnar væru rangar frá grunni.

En núna eru gerendur málsins, og yngri vinnufélagar þeirra, allir sem einn horfnir á vit ellinnar.

Og í dag vita allir að ákærurnar voru uppspuni, það var framið réttarmorð á sínum tíma.

Samt er látið að allt sem var þekkt þegar endurupptöku Sævars var hafnað, séu einhverjar nýjar upplýsingar í dag, og vegna þessa sé einhver vafi í málinu sem þýði að fórnarlömbin séu sýknuð..

Með öllu óskiljanlegt, nema þegar forsendur dómsins eru lesnar.

Hinar meintu nýju upplýsingar voru notaðar sem skálkaskjól þess að þurfa ekki að meta hvort rangt hafi verið haft við, að sök hafi verið komið á saklaust fólk.

Fáheyrð ófyrirleitni kerfis sem veit að það getur ekki komið í veg fyrir sýknu, en kemur með klækjum í veg fyrir efnislega umfjöllun samkvæmt liðum b. og c. í lögum um endurupptöku, liðum sem einmitt voru ætlaðir til að takast á við rangar sakargiftir á hendur saklausu fólki.

Þess vegna má þetta ekki enda svona Simon Pétur.

Hvað hinsvegar gerðist með þá Guðmund og Geirfinn, er önnur saga.  Það er ekki einu sinni vitað hvort þessi 2 mannshvörf tengist á nokkurn hátt.  Ef eitthvað saknæmt hefur átt sér stað, og gerendur eldri, þá geta þeir þess vegna verið fallnir frá.  Og ef menn hafa getað þagað í 40 ár, af hverju ættu þeir að tjá sig núna??

Kannski einhvers konar sannleiksnefnd þar sem forsendan er að ekki verður ákært fyrir meinta glæpi.

Veit ekki, en það mætti reyna.

Kveðja að austan.

[Ómar Geirsson, 1.10.2018 kl. 00:02]

Jæja Þorsteinn, það er gott að lesa að þú trúir því að myrt eiginkona O.J.Simpson hafi risið upp frá dauðum því þegar morðingi hennar var sýknaður vegna þess að "að ekki tókst að sanna sekt hans svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa" þá gat hann ekki verið jafn saklaus og ég nema að hann hefði ekki myrt hana.  Sýkn hans breytir engu þar um.  Og leigumorðingi sem er sýknaður vegna þess að vitnavernd tókst ekki að halda vitnum á lífi, er ekki "jafn saklaus og hver annar."  Hann er aðeins jafn saklaus og aðrir morðingjar sem hafa sloppið við dóm vegna skorts á sönnunum.

Það er nefnilega ákafleg mikill misskilningur hjá þér sem kemur fram í athugasemd 18.  "En sýkna nægir til að segja megi að hann sé jafn saklaus og hver annar, sama hvort sannað hefur verið með fjarvistarsönnun eða einhverju slíku að útilokað sé að hann hafi framið glæpinn".  Sýkna kveður ekkert á um hvort útilokað sé að viðkomandi hafi framið glæpinn, heldur að það hafi ekki tekist að sanna glæpinn á viðkomandi.  Vissulega koma oft fram sönnunargögn sem útiloka sekt, en sönnun á sekt, til dæmis hljóðritun þar sem mafíuforingi gefur leigumorðingja sínum fyrirmæli um dráp, er vísað frá dómi ef hennar hefur ekki verið aflað með réttmættum hætti. Og ef engin önnur tæknileg sönnun liggur fyrir, þá er viðkomandi mafíuforingi sýknaður.  En hann er jafn sekur fyrir það, og alls ekki jafn saklaus og þú, ekki nema þú stundir það í hjáverkum að fyrirskipa morð á öðru fólki.

Vissulega eru til lögfræðingar sem skilja þetta ekki, en þeir fá borgað kaup fyrir það. 

En málvitund fólks og réttarvitund, samþykkir ekki þessar alhæfingar.

Saklaus maður sem sætt hefur rangindum, að vera sviptur frelsi sínu og æru vegna upploginna saka, sem eftirá virðast allar vera komnar frá ákæruvaldinu, án þess að það studdist við einu einustu tæknilega sönnun, hann sættir sig ekki við að fá sýknu með orðalaginu, "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt hans svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa".  O.J. Simpsson hefði sætt sig við það en ekki sá sem hefur sætt rangindum.

Svo stóra spurningin er Þorsteinn, hefðir þú sætt þig við það??  Og svaraðu nú ærlega.

Síðan veit ég ekki hvort ég eigi að hártoga þessa setningu þína, "Þegar í ljós kemur að fólk hafi verið dæmt saklaust fyrir morð án þess að sekt þess sé sönnuð er það ákaflega þýðingarmikil niðurstaða og mikill áfellisdómur yfir réttarkerfinu.".  Þú gerir þér vonandi grein fyrir að þegar fólk er dæmt fyrir morð, hvort sem það hefur framið viðkomandi morð eður ei, þá telur dómari í réttarríki að ákæruvaldið hafi fært fullnægjandi sönnun á sekt þess.  Og kerfið reynir að koma í veg fyrir að saklausir séu dæmdir.  En mistök geta átt sér stað, og þá má segja að þá reyni fyrst á réttarkerfið, hvort það viðurkenni sín mistök.  Og sem betur fer á Íslandi höfum við í dag skýrar reglur um endurupptöku mála.

En ég held að við séum ekki með dæmi um að dómsstólar séu vísvitandi að dæma saklaust fólk.  En líklegast ertu ekki að meina það, þetta hefur bara komið svona óvart úr úr þér.

En kosturinn þegar fólk er farið að tala í hringi, þá er hægt að draga mál saman, og það ætla ég að gera í næstu athugasemd.

Á meðan er það kveðjan.

Að austan.

[Ómar Geirsson, 1.10.2018 kl. 00:44]

Og til að höldum ekki áfram að tala í hringi, þá ætla ég að draga kjarna málsins í nokkrar spurningar Þorsteinn, og vænti ærlegra svara.

Sem forsendu ætla ég að nota forsendu Davíðs Oddssonar þegar hann sagði; "„Það var ekki aðeins eitt dómsmorð framið á allri þessari vegferð, þau voru mörg dómsmorðin sem framin voru á þessari vegferð allri og það er mjög erfitt fyrir okkur að búa við það.“."  Ef þú ert ósáttur við orðið dómsmorð, þá áttu það við Davíð.

1. Spurði reyndar hér að ofan en endurtek, myndir þú Þorsteinn eftir að hafa orðið fórnarlamb dómsmorðs, að sætta þig við sýknudóm sem byggðist á þeim málflutningi ákæruvaldsins að vegna nýrra upplýsinga þá væri "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þína svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa"??  Þú skalt athuga að ef hinar meintu nýju upplýsingar hefði ekki komið fram, þá hefðir þú ennþá setið uppi með dómsmorðið.

2.Telur þú að réttarkerfi, sem tekst á við dómsmorð, afgreiði dómsmorðið á þann hátt að það eina sem það segi er að vegna nýrra upplýsinga hafi ekki tekist að sanna sekt svo hafið sé yfir skynsamlegan vafa og því séu ákærðir sýknaðir.??  Að dómsmorð sé það léttvægt, það smávægilegt, að það sé svipuð reifun og þegar sýknað er í venjulegu glæpamáli??

3.  Hvar finnur þú þessum orðum þínum stað í dómi Hæstaréttar; "Bæði röksemdir ákæruvalds og verjenda grundvallast á því að rannsóknin og málsmeðferðin öll hafi verið mjög gölluð, játningar ekki trúverðugar þar sem þær voru fengnar fram með pyntingum og þar fram eftir götunum.

Á þessu grundvallast kröfur ákæruvalds og verjenda. Það eitt og sér nægði til að Hæstiréttur kvæði upp sýknudóm.".??  Dómurinn er ekki langur, auðvelt að lesa hann.

Ég skal byrja að svara þessum spurningum, hvað mig varðar.  Þar með fáum við ásteytingarsteinn uppá yfirborðið.

1. Ég hefði ekki sætt mig við það, ég hefði krafist þess að réttarmorðið væri viðurkennt í forsendum sýknunarinnar.

2. ÉG tel að réttarkerfi reifi dómsmorð á annan hátt en venjuleg sakamál.  Það sé útskýrt í reifun dóms af hverju þetta eru dómsmorð, hvar var rangt farið með, hvað var feikað og falsað og svo framvegis.  Og af þeirri reifun sé sýknudómurinn kveðinn upp.

3. Ég gat hvergi lesið það í dómi Hæstaréttar.  Hins vegar las ég þetta í Reifun dóms;

" Í dómi Hæstaréttar kom fram að í úrskurðum nefndarinnar hefði verið gerð grein fyrir þeim nýju gögnum sem fram hefðu komið eftir að dómur Hæstaréttar í máli nr. 214/1978 gekk og eftir úrlausn réttarins 15. júlí 1997 um beiðni S um endurupptöku málsins. Hvorki væru sérstakir annmarkar á málsmeðferð endurupptökunefndar né mati hennar á þýðingu nýrra gagna. Hefði þegar af þeirri ástæðu verið fullnægt skilyrðum þágildandi a. liðar 211. gr. laga nr. 88/2008 og því ekki efni til að taka afstöðu til þess hvort uppfyllt hefðu verið skilyrði annarra stafliða lagagreinarinnar.".

Þess má geta að hinir stafliðar lagagreinarinnar hefðu einmitt getað tekið við þá ágalla sem Davíð Oddssyni lýsti sem ítrekuðu dómsmorði.

"b. ætla má að lögregla, ákærandi, dómari eða aðrir hafi haft í frammi refsiverða háttsemi í því skyni að fá fram þau málalok sem orðin eru, svo sem ef vitni eða aðrir hafa vísvitandi borið ranglega fyrir dómi eða fölsuð skjöl verið lögð fram og það hefur valdið rangri niðurstöðu málsins,

 

c. verulegar líkur eru leiddar að því að sönnunargögn sem færð voru fram í máli hafi verið rangt metin svo að áhrif hafi haft á niðurstöðu þess, eða

d. verulegir gallar hafa verið á meðferð máls þannig að áhrif hafi haft á niðurstöðu þess.".

Að breyta dómi á grundvelli nýrra upplýsinga sem vekja vafa um sekt, er á engan hátt forsenda þess að menntaður lögfræðingur, þáverandi forsætisráðherra þjóðarinnar, kalli fyrri dóm og málsmeðferð, RÉTTARMORÐ.

Það þarf meira til.

Og það meira var til.

Kveðja að austan.

[Ómar Geirsson, 1.10.2018 kl. 20:57]

Gúgli frændi sagði að blöð sem fjölluðu um mál Guildord fjórmenninganna notuðu orðalagið mesta réttarmorð Bretlands; "considered to be the biggest miscarriage of justice in Britain".

Og skýring þess var reifuð í dómi áfrýjunarréttar.

Niðurstaðan er sýkna, en það er ekki dregið undan.

Læt textann sem Gúgli frændi fann fyrir mig fylgja hér að neðan.

From that necessarily brief precis of the way in which the case proceeded it will be seen that, in reality, everything depended upon whether the jury were satisfied so as to feel sure that the police evidence in relation to the various interviews, and consequently the statements which came afterwards, was to be relied upon or not.

It follows that any evidence which casts a real doubt upon the reliability or veracity of the officers who were responsible for the various interrogations must mean that the whole foundation of the prosecution case disappears and that the convictions will in those circumstances be obviously unsafe.

In this case, as Mr Amlot has meticulously described in his opening address this morning, evidence has come to light, thanks to the efforts of the Avon and Somerset Police - evidence which shows quite clearly, as is accepted by the Crown, that the so-called contemporaneous records of some of the interviews conducted by the Surrey police officers with Armstrong and relied upon by those officers as they gave evidence were not contemporaneous records at all. What exactly they were may never be known, but it is accepted, and rightly accepted, by the Crown, if I may say so, that the manuscript notes produced at the trial were not what the Surrey police officers said on oath they were. The officers, to use Mr Amlot's somewhat anodyne expression, seriously misled the court. In fact they must have lied.

Armstrong was the first on the indictment and once again, as Mr Amlot has indicated quite correctly, his case was crucial to the whole of the Crown's allegations against these appellants. It seems to us - and I hasten to add that it is necessarily speculation - that there are two possible explanations for the Armstrong typescripts and the amendments made to them, if I can use that comprehensive expression to describe the documents which Mr Amlot has been through so meticulously this morning.

The first possible explanation is that the typescripts are a fabrication by the police from start to finish, invented by some fertile Constabulary mind; that they were amended to make them more effective and were then written out in manuscript so as to enable the police to produce them as though they were a contemporaneous note of the interrogation. The second possibility is that there was a contemporaneous manuscript note; that it was reduced into typewritten form by someone as a fair copy for some reason or other - perhaps legibility; one does not know - and that it was then amended here and there in order to improve it; and, finally, that it was reconverted into manuscript by the various Surrey officers involved so that it could be produced as a contemporaneous note.

It may be that it was a mixture of those two possibilities, but for the purposes of this appeal it is immaterial which of the two versions is true. In any event the police were not telling the truth about this crucial document in the case against Armstrong. If they were prepared to tell this sort of lie, then the whole of their evidence becomes suspect and, I repeat, on their evidence depended the prosecution case.

As to Hill, still further matters were to come to light as a result of the investigation of the Avon and Somerset Police. These took the shape of a series of manuscript notes relating to an interview with Hill, and once again Mr Amlot has helpfully been through this matter in detail this morning and there is no need for us to repeat those details here. But the contents of those notes were significant. They were never disclosed to the director of Public Prosecutions. They were never disclosed to prosecution counsel before or at the trial. Indeed they had not seen the light of day until the Avon and Somerset Police discovered them sometime earlier this year.

If they had been disclosed prior to the trial or at the trial, they would almost certainly have shown that Hill's fifth statement - one of the greatest importance - was taken in breach of the Judges' Rules and might very well have been ruled inadmissible if the true circumstances of it had been known. Moreover, the Surrey officers on oath, as it is conceded by the Crown, denied that there had been any such interview.

The detention sheets, which are the third and final broad matter raised and discovered by the Avon and Somerset Police support that discrepancy. There is no need perhaps for us to set out in this judgment the other matters which have now come to light upon an examination of the detention sheets. There is before us, and again helpfully explained by Mr Amlot, a schedule showing the discrepancies between the detention sheets and the record of interviews which were made by the Surrey investigating officers. Mr Amlot has pointed out in detail where the detention records do in fact conflict with the officers' evidence as to the time and duration of those various interviews, and there is no doubt that those are material discrepancies which, had they been known at the trial, might on their own, let alone in conjunction with those other matters, have made a grave difference to the outcome.

Those matters deal primarily with the cases of Armstrong on the one hand and Hill on the other. The cases against Conlon and Richardson are obviously intimately bound up with these events. We of course do not know what the jury would have made of the matter. Our task is to determine whether we think the convictions of Conlon and Richardson are made unsafe by what we have heard. We have no doubt that these events make the convictions of all of these 4 appellants in respect of the Guildford and the Woolwich events unsafe, even though the latest revelations have no direct bearing on the evidence relating to the Woolwich bombing.

It is some comfort to know that these matters are now in the hands of the Director of Public Prosecutions with a view to criminal proceedings being brought. We earnestly express the hope that nothing will be allowed to stand in the way of a speedy progress of those proceedings. It seems that by about May 1989 these papers had come to light having been discovered by the Avon and Somerset Constabulary. No doubt it was necessary thereafter to conduct meticulous enquiries as to their provenance. We are told that the various writings and typings have been identified, namely, that the authors of them are known and can be proved or are the subject of admission. We hope that those enquiries may have paved the way for expeditious criminal proceedings.

Whatever may now happen, the painstaking and perspicacious efforts of the Avon and Somerset Police have salvaged something from this unhappy matter.

This morning each of the appellants through their learned counsel has addressed us. They have indicated that there were other arguments and other pieces of evidence that they would have advanced in support of their appeals and had the matter been, so to speak, pre-empted by the latest revelations explained by Mr Amlot. We note what they say, but so far as this court is concerned these appeals are allowed and convictions are quashed.

 

Birmingham six Úrskurður áfýjunarréttar.

In the appeals, it is for appellants to make out their case. Scientific issues could have been raised then. However, in 1987, no one suggested that the nitrate contamination could have been from the soap used to clean the bowls. Nobody knew the ‘contemporaneous’ notes had been written on 4 different pads. The prosecution had taken the view that they could not support the scientific evidence on which the prosecution had been based.

It is of course for the court and not the DPP to consider whether a conviction is unsafe or unsatisfactory. Walker claimed his confession was as a result of brutality. He may not have been truthful as to those circumstances. There were some issues about whether Walker had been involved with the IRA and with previous explosions.

The case against Callaghan also rested upon a confession. He only alleges one smack in the face. He said the police had made some of it up.

So how would the fresh evidence have helped determine if the convictions had been unsafe or unsatisfactory? It now appears that the evidence of Skuse is now in doubt. It also appears that certain police officers deceived the court. If the confessions had been shown to be unreliable then the prosecution would most probably have failed R v Lattimore 1975 (Confait case). Some of the inconsistencies went to the whereabouts of the people involved and others to the correct sequence of events. If the jury had doubt about either the confessions or the scientific evidence, as they should have done, then the impact upon them of the fresh evidence would have been considerable. The grave doubt about the evidence of Skuse and the fresh police investigation renders the police evidence at trial unreliable which means that the convictions are unsafe and unsatisfactory. Appeals allowed.

Svona var sökum komið á saklausa menn.

Kveðja að austan.

[Ómar Geirsson, 1.10.2018 kl. 21:31]

Á Íslandi hins vegar kveður við annan tón, hreinn uppspuni ákæruvaldsins er sagður í skýrslu Endurupptökunefndar vera

 "Endurupptökunefnd telur að vissulega hafi legið fyrir ýmsar sterkar vísbendingar um að framburðir endurupptökubeiðanda og annarra dómfelldu sem lúta að því að þeir hafi átt saknæman þátt í hvarfi Geirfinns Einarssonar hafi átt við rök að styðjast. Hafa verður í huga að almennt séð verður að telja ólíklegt að svo margir einstaklingar játi ranglega aðild að atlögu að manni sem leitt hafi hann til dauða og að tvö vitni beri ranglega á sama veg".

 

Vafinn lifir þó það sé viðurkennt að ákafinn við að sanna þessar vísbendingar hafi hlaupið með menn í gönur við að fá fram játningar sakborninganna og þær þar að leiðir taldar ótrúverðugar, og þar sem engin einasta sönnun lá fyrir um sekt þeirra, þá byggðist sektardómurinn á játningum, og þar með er hann feldur úr gildi.

Í því er alvarleiki málsins fólginn, vafinn lifir.

Og á þetta benda þeir sem eru EKKI verjendur kerfisins,.

 

Ragnar Aðalsteinsson í viðtali á Ruv;

"Það skiptir auðvitað máli fyrir þá sem áður voru sakborningar, dómfelldir og sakfelldir, á hvaða forsendum niðurstaðan verði núna. Það er alveg ástæðulaust að láta hanga uppi einhvern vafa um að málshöfðunin í upphafi var nánast út í hött, var þarflaus, og það er alveg ástæðulaust að gefa stjórnvöldum, það er að segja þeim sem rannsökuðu málið og dæmdu, einhvern afslátt með því að gefa í skyn að kannski hafi þetta nú verið rétt að einhverju leyti.".

Og í öðru viðtali þar sem hann gagnrýnir greinargerð setts ríkissaksóknara segir Ragnar;

"Það þarf að gera athugasemdir við þetta og sýna fram á að þetta standist ekki með neinum hætti og ekkert sem bendi til þess að atburðir hafi gerst með þeim hætti sem Hæstiréttur taldi á sínum tíma,; segir Ragnar.  Hann nefnir sem dæmi að réttarsálfræðingar komust að þeirri niður­stöðu um skjólstæðing hans að ekkert sem hann hefði sagt ætti sér stoð í staðreyndum og að játningar hans væru falskar.

Aðspurður segir Ragnar mikilvægt að málið verði flutt fyrir Hæstarétti þrátt fyrir að ekki sé ágreiningur um dómkröfurnar sjálfar, enda skipti máli hvað standi í forsendum dómsins þótt niðurstaðan verði sýkna. "Já, ég tel það og fyrir því eru ýmsar ástæður bæði siðferðilegar og lögfræðilegar,"; segir Ragnar og bætir við:

"Ef maður er sýknaður, þá á ekki að standa í dóminum að það gæti nú samt verið að hann hafi framið verknaðinn.";

Dómþolar málsins hafa alla tíð lagt mikla áherslu á að fá mannorð sitt hreinsað og Ragnar segir að sýknudómur dugi ekki til þess ef hafðar eru uppi efasemdir um raunverulegt sakleysi þeirra í forsendum dómsins. Aðspurður segir Ragnar að forsendur dómsins geti líka skipt máli vegna mögulegra bótakrafna, enda sé í lögum kveðið á um að lækka megi bætur ef viðkomandi hefur sjálfur stuðlað að aðgerðum gegn sér.".

Þetta er kjarni málsins, kerfið afgreiddi þetta réttarmorð sitt með kattarþvotti, þessu máli er því ekki ennþá lokið.

Það þarf að segja sannleikann umbúðalaust, hversu sár sem hann er.  Aðeins þannig fá fórnarlömb réttarmorðs æru sína til baka.

Og í því er endurlausn kerfisins fólgin.

Og smán þjóðarinnar, að hafa liðið þetta réttarmorð, að baki.

Kveðja að austan.

[Þorsteinn Siglaugsson, 1.10.2018 kl. 23:06]

Þú segir: "Það er nefnilega ákafleg mikill misskilningur hjá þér sem kemur fram í athugasemd 18.  "En sýkna nægir til að segja megi að hann sé jafn saklaus og hver annar, sama hvort sannað hefur verið með fjarvistarsönnun eða einhverju slíku að útilokað sé að hann hafi framið glæpinn".  Sýkna kveður ekkert á um hvort útilokað sé að viðkomandi hafi framið glæpinn, heldur að það hafi ekki tekist að sanna glæpinn á viðkomandi."

Í hverju liggur þessi misskilningur? Er maður ekki sýkn ef hann er sýknaður? Ég segi ekkert um að sýkna kveði á um að maðurinn hafi ekki getað framið glæpinn. Ég segi aðeins að hann er sýkn saka HVAÐ SEM SLÍKUM VANGAVELTUM LÍÐUR. Erfitt að skilja þetta?

Og varðandi dóminn: Þú fullyrðir hvað eftir annað að hann grundvallist á orðalaginu að sekt sé ekki "hafin yfir skynsamlegan vafa". Bentu nú mér og öðrum fáfróðum á það, hvar í dóminum þetta orðalag er að finna. Það er nefnilega ekki að finna þar, enda grundvallast dómurinn á því að bæði sækjandi og verjandi krefjast sýknu, og með nánast sömu rökum.

Ég efast ekki um það eina sekúndu að þú munt halda áfram að flækja sjálfan þig í þessa þvælu þangað til þú ert alveg fastur þar og kemst ekki lönd né strönd. En ég ætla ekki að hjálpa þér meira við það.

[Ómar Geirsson, 2.10.2018 kl. 14:04]

Jæja Þorsteinn, það er loksins að þú nærð þessu, ég veit að þú ert það vel gefinn að þú áttar þig á muninum á ""En sýkna nægir til að segja megi að hann sé jafn saklaus og hver annar, sama hvort sannað hefur verið með fjarvistarsönnun eða einhverju slíku að útilokað sé að hann hafi framið glæpinn"", og þess sem þú segir hér að ofan; " Er maður ekki sýkn ef hann er sýknaður? Ég segi ekkert um að sýkna kveði á um að maðurinn hafi ekki getað framið glæpinn. Ég segi aðeins að hann er sýkn saka HVAÐ SEM SLÍKUM VANGAVELTUM LÍÐUR.".

Og það er ekkert erfitt að skilja það, það tók þig bara langan tíma að átta þig á því. Og það gleður mig að þú hafir gert það, ég var virkilega farinn að hafa áhyggjur af þú sendir á mig Hitman.

Jón Steinar vissi þetta hins vegar allan tímann, hann er með orðaleppinn "saklaus uns sekt er sönnuð", sem er lögfræðilegt hugtak um hvenær sekt byrjar að tifa í réttarkerfinu.  Breivik hætti til dæmis að vera saklaus þegar hann skaut fyrsta ungmennið, en formlega var hann ekki sekur fyrr en dómur var upp kveðinn.

Og í því er glæpur Jóns Steinar fólginn, hann nýtti sér hártogun til að mæta gagnrýnisröddum sem kröfðust þess að kerfið sem var sekt um réttarmorð, gengist við því á þann hátt að það viðurkenndi það.  Og öllum væri ljóst að málatilbúnaður ákæruvaldsins á sínum tíma hefði verið rangur frá upphafi. 

Ákæruvaldið hafði ekkert í höndunum til að ætla að morð hefði verið framið, í hvorugu tilvikinu, og það hafði ekkert í höndunum um að hinir ákærðu tengdust á nokkurn hátt þeim einstaklingum sem hurfu, hvað þá að þau hefðu eitthvað með meint morð að gera.  Síðan var rannsóknin sér kapítuli út af fyrir sig.

Það er ekki vafinn sem lifir, þessi sem  Ragnar Aðalsteinsson orðaði svo vel í setningunni sem ég feitletraði hér að ofan; ""Ef maður er sýknaður, þá á ekki að standa í dóminum að það gæti nú samt verið að hann hafi framið verknaðinn.";", sem er verstur við dóm Hæstaréttar, heldur afneitunin, að viðurkenna ekki að málið hafi verið rangt frá upphafi.  Þess vegna er svo sorglegt að lesa hvernig dómurinn vísar í endurupptökunefnd, sem aftur vísar í starfshópinn sem Ögmundur skipaði, þar sem það eina sem er sagt um hinar þvinguðu játningar um tilbúninginn eina, að þær væru óáreiðanlegar.

Dómurinn tekur á engu, lætur eins og að meintar nýjar upplýsingar hafi gert einhvern gæfumun.  Sjálfsagt hefur Davíð Oddsson haft þær í huga, verið svona framsýnn að sjá um óorðna hluti, þegar hann talaði um réttarmorð, og það ítrekuð.  En auðvitað er það ekki þannig, heldur var það málið sjálft eins og það var lagt fram á sínum tíma, sem mótaði þessa alvarlegu skoðun hans, sem hann hafði kjark til að greina frá á opinberum vettvangi, ekki í hljóði eða skúmaskotum sem flestir aðrir hafa gert.

Ég sé að þú hefur loksins lesið dóminn, veit ekki hvort það var vegna þess að þú vildir finna orðum þínum stað sem ég bað þig um hér að ofan, eða þú hafir lesið hann til að reyna svara spurningum mínum á annan hátt en ég gerði hér að ofan.  Og ég sé að þú hefur ekkert fundið sem ýjar að réttarmorði eða réttarafglöpum, eins og dómurinn er afgreiddur þá er Davíð Oddsson ómerkingur orða sinna.  Sem og allir þeir sem hafa uppi stóryrði um að það eigi að rassskella alla þá sem ábyrgðina báru á sínum tíma.  Rökstuðningur dómsins byggist á skýrslu endurupptökunefndar, og þar segir skýrt, eða ég treysti því að það er rétt því ég vitna í Jón Daníelsson blaðamann; "„Endurupptökunefnd hefur komist að þeirri niðurstöðu að gögn málsins gefi ekki tilefni til að ætla að lögregla, ákærandi, dómari eða aðrir hafi haft í frammi refsiverða háttsemi í því skyni að fá fram þau málalok sem málið fékk. Endurupptöku á grundvelli b-liðar er því hafnað.“"

Ég veit að þú hefur lesið dóminn, því þú fattaðir loksins að þessi setning "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa" stendur hvergi í honum.  Það er sama hvað ég veifaði henni oft framan í þig, peistaði meir að segja reifun dómsins, þar sem stóð skýrum stöfum að hana var þar hvergi að finna. En setningin er góð, lýsir kjarnanum vel, en tekinn upp úr frétt Mbl.is um sýknudóminn, en við þá frétt bloggaði ég um hið ósagða í dómi Hæstaréttar.  Eins og mér hefur blaðamanninum þótt hún mjög lýsandi um dómsniðurstöðu Hæstaréttar, en hún er líklegast tilvitnun í settan ríkissaksóknara, allavega heyrði ég Davíð nota hana í fréttum.  En það má vel vera að fleiri hafi notað hana.

Íhugaðu það vel Þorsteinn, að eftir að þú last loks dóminn, þá var þetta eina andsvarið sem þú fannst.  Setning sem ég notaði til að stríða þér til að knýja fram umræðuna um að sýkn án viðurkenningar væri ekki nóg í svona grundvallarmáli sem snýr að réttaröryggi borgarana.  Hvergi fannstu fótinn til að svara þessari spurningu minni; "Hvar finnur þú þessum orðum þínum stað í dómi Hæstaréttar; "Bæði röksemdir ákæruvalds og verjenda grundvallast á því að rannsóknin og málsmeðferðin öll hafi verið mjög gölluð, játningar ekki trúverðugar þar sem þær voru fengnar fram með pyntingum og þar fram eftir götunum.".

Mér finnst persónulega að þessi dómur sé meira réttarhneyksli en þegar Hæstiréttur á sínum tíma vísaði endurupptöku réttarmorðsins frá því játningarnar héldu.  Og að það eigi ekki að verja þennan dóm, nema að því leitinu að það á að fagna sýknunni.  Þess vegna skrifaði ég þennan pistil, og það er aum nálgun að láta sér detta í hug að hann hafi eitthvað með persónu Jóns Steinar að gera, eða tengja hann við Sjálfstæðisflokkinn, og þar með sé enn önnur ástæða fyrir tilurð hans.

En það sem manni finnst þarf ekki endilega að vera rétt, og því er fátt betra til að skerpa rök, og afla sér þekkingar á hugsanlegum vanköntum, eða staðreyndum sem maður hreinlega veit ekki, en að fá einhvern passlega æstan til að rökræða við sig, þrjóskan og þráan með rökfylgju á valdi sínu.

Debatið er hvort það sé hægt að afgreiða réttarmorð með svipaðu orðalagi og sýknu stórglæpamanna eins og til dæmis O.J.Simpsons, að sannanir dugi ekki til sakfellingar, og því dæmist menn sýkn saka, og þar með saklausir í skilningi laganna.

Er málið þá bara afgreitt fyrir utan hugsanlegar skaðabætur??

Ef Jóni Steinari hefur ekki tekist að þagga niður í Ragnari Aðalsteinssyni, sem mér finnst ólíklegt, þá verður tekist á um þessi sjónarmið í opinberi umræðu.  Þá bý ég að þessu spjalli okkar, því ég mun örugglega pistla við fréttir ef til þess kemur.  Og trúðu mér, afstaða mín hefur ekkert með Sjálfstæðisflokkinn og stefnu hans að gera.  Ég veit ekki betur en að Davíð hafi verið formaður flokksins, samt þorði hann meðan aðrir þögðu.

Þegar ég las mér til, þekking er jú forsenda þess að geta rifið kjaft, komst ég til dæmis að því að fréttaflutningur af meintu uppgjöri Breta við réttarmorðunum sem framin voru á saklausu fólki í kjölfar nokkurra sprengjutilræða á áttunda áratugnum var villandi. Vissulega voru menn sýknaðir að lokum, og í fréttum var slegið upp að menn hefðu verið hreinsaðir af öllum sökum.  En það er í besta falli fegruð mynd af raunveruleikanum.  Reifun dómsins í Guilford málinu um hvað fór úrskeiðis er þokkaleg, en hún er hreinn brandari í samtvinnuðu máli fjölskyldunnar sem var ákærð fyrri að útvega sprengjuefnið.  Þar voru börn tekin og ákærð, það var farið illa með þau, og það eina sem áfrýjunarrétturinn gerir er hálfpartinn að grenja um hvernig hann hefði átt að vita að hinn svokallaði sérfræðingur lögreglunnar í að finna sprengjuleifar, hefði verið loddari, próf hans var ónothæft.  "Hvernig áttu við að vita það", svo ég þýði beint eftir minni, það var notað sem afsökun yfir að hafa horft framhjá öllu hinu sem æpti á að um réttarmorð væri að ræða.

Í þessum málum skyldi kerfið eftir vafa, játaði aðeins það sem það komst ekki upp með að afneita, og seinna meir þá sýknaði það lögreglumennina sem fölsuðu gögn.  Það var ekki einu sinni rætt um að refsa þeim sem beittu harðræðinu í yfirheyrslum til að knýja fram hinar fölsku játningar.

Og einn hinna sýknuðu sakborninga sagði seinna meir í viðtali við Guardian að þessi vafi hefði alltaf fylgt þeim, þeir hefðu stöðugt upplifað aðstæður þar sem sakleysi þeirra var dregið í efa.

Fyrst þeir hlutu dóm, þá hlutu þeir að vera sekir.  Það var það versta.

Það sorglega í öllu þessu máli var að lífið fyrir utan múrana var þeim erfiðara en vistin fyrir innan.  Þar voru þeir fórnarlömb sem börðust fyrir frelsi sínu, fyrir utan excon sem fengu enga hjálp til aðlagast lífinu.  Vegna þess að þeim var sleppt vegna sýknu, en kerfið aðstoðar hins vegar fyrrverandi langtíma föngum að aðlagast frelsinu, að aðlagast þjóðfélagi sem er allt öðruvísi en það sem var þegar þeir voru settir inn.

Þetta vissi ég ekki þegar ég hlustaði á fréttaviðtal við Ragnar í febrúar, þegar hann talaði um vafann.  Vafann sem þyrfti að útrýma.  Og yrði ekki gert með sýknunni einni saman.

Það er margt í þessu Þorsteinn, en ég er allavega glaður að vera ekki lengur jafn saklaus og O.J, og að þú teljir þig ekki á pari við leigumorðingja.

Hins vegar getum við sannmælst um það að það er góð réttarregla að enginn er sekur fyrr en sekt hans er sönnuð.

Kveðja að austan.