Sölumenn dauðans.

 

Hafa fullan hag af því að viðhalda ótta, ólgu og upplausn.

 

Við sjáum það í Sýrlandi, við sjáum það í mörgum ríkjum Afríku, og við sjáum það í Bandaríkjunum í dag, þar sem almenningi stendur til boða að kaupa sjálfvirk drápstól á sömu forsendum og við kaupum byssur til veiða.

Rökin eru að fólk eigi rétt á að verja sig.

En fyrir hverju það á að verja sig er ósögð saga.

 

Hins vegar er einföld fylgni á milli vopna og drápa, vopna og ófriðar.

Því betra aðgengi að vopnum, því algengara er að þau séu notuð í það sem þau eru ætluð.

Veiðivopn til að veiða, drápsvopn til að drepa.

 

Þessi einföldu sannindi hafa lengi verið ljós.

Allavega fyrir þá daga sem það varð alsiða að hagsmunaaðilar bæru fé á stjórnmálamenn.

Forsenda þess að ríkisvaldið gat friðað Evrópu á sínum tíma var að afvopna aðalsmenn og neyða þá til að rífa víggirtu kastala sína.  Lagðist þá af sá ósiður að herja á nágranna með vopnavaldi.

 

Kostunin í dag hefur hins vegar leitt til þess að góðlátlegt íhaldsfólk í Bandaríkjunum, sérstaklega í eldri kantinum, telur það hluti af þjóðrækni sinni, trúrækni sinni og annarri rækni að vera hlynnt frelsi sölumanna dauðans að selja almenningi drápsvopn.

Að verja frelsi þeirra, telur það sig vera að verja frelsi sitt.

Það er því ginkeypt fyrir þeim rökum að þegar drápsvopnin drepa, að þá þurfi að fjölga drápsvopnum til að vernda.

 

Og á meðan halda drápin áfram.

Það er ekki flóknara en það.

 

Og það mættu menn hafa í huga þegar menn bregðast við hörmungarfréttum eins og frá borgarastríðinu í Sýrlandi.

Ákall um vopnahlé er innantómt gjálfur á meðan sömu aðilar dæla vopnum inná svæðið.

Vilji menn vopnahlé, þá á að stöðva fjármögnunina, stöðva vopnasendingarnar.

Og vilji menn koma í veg fyrir bræðravíg, þá þarf að senda fjölmennt friðargæslulið á svæðið. Stofna griðasvæði og verja þau.

 

Allir sem halda öðru fram, vilja ekki frið.

Allir sem fylgjandi eru sölu drápsvopna til almennings, eru samsekir morðingjum.

Jafn illir, jafn rotnir inn að beini.

 

Því það sem er, er það sem það er.

Og yfirdrepsskapur og hræsni fær þar engu breytt.

 

Það er tími til kominn að kalla hlutina sínum réttum nöfnum.

Kveðja að austan.

 

Vilja ekki hertar reglur