Í fréttum er þetta helst!!

 

Ung blökkukona, Rosa Park, neitað í morgun að standa upp þegar bílstjóri almenningsvagns ætlaði að vísa henni úr sæti sínu þar sem hún sat ekki í þeim hluta vagnsins sem ætlaður var blökkufólki.  Fréttin um þessa staðfestu og einstaka hugrekki hinnar ungu konu hefur farið sem eldur um byggðir og hvarvetna hefur fólk fylgt fordæmi Rosu. (Montgomery Albama, 1,12,1955)

Kvikmyndaframleiðandinn Harry Weinstein er í blaðinu í dag borinn þungum ásökum nafngreindra kvenna vegna kynferðislegs áreitis  og jafnvel kynferðislegs ofbeldis... (New York Times, 5,10,2017)

Steinunn Valdís Óskarsdóttir alþingismaður hefur kært til lögreglu þrjá nafnkunna einstaklinga fyrir að hafa kvatt karlmenn til að fara að heimili hennar og nauðga henni.  Við brotum af þessu tagi liggja þung viðurlög, fangelsisvist allt að ....  Viðbót við frétt; það var að berast að Steinunn Valdís hafi kært til lögreglustjóra þau viðbrögð varðstjóra sem tók á móti hinni alvarlegu kæru hennar á hendur hinum nafnkunnu einstaklingum, þeim X, X og X, að hann tæki ekki við svona kærum, nema ef viðkomandi nafnkunnu einstaklingar hefðu hvatt karlmenn til að halda að heimili Dags B Eggertssonar og nauðga honum, líklega hefur hann talið það svo perralegt.  Steinunn Valdís hefur tilkynnt að hún muni fylgja þessu máli alla leið, enda um mjög alvarlegt afbrot að ræða, bregðist lögreglustjóri ekki við kæru hennar, muni embættisfærsla hans verða kærð til dómsmálaráðherra. (Reykjavík, 20.04.2009)

Prófessor við Háskóla Íslands var vikið frá störfum eftir að námsmaður kærði hann fyrir að ætlast til kynlífsþjónustu í vettvangsferðum á vegum skólans. (Reykjavík, x.x.20xx)

 

Þessar örfréttir hér að ofan hafa aldrei verið skrifaðar en tvær þar fyrri byggjast á raunverulegum atburðum, sem gerðust, og urðu fréttnæmir vegna þess að eitthvað var gert, til að bregðast við einhverju sem hafði átt sér stað, eða ástandi sem talið var óásættanlegt.

Þær eru ekkert slúður, þær eru raunverulegar.  Rosa Park varð fræg, ekki vegna þess að hún segði frá í ævisögu sinni á gamals aldrei að hún hefði ætlað að neita standa upp, heldur vegna þess að hún gerði það.  Hún braut ísinn, hún sætti sig ekki við mismun kynþáttaofstækisins. Harry Weinstein var negldur vegna þess að loksins komu fram nafngreindar konur, sem nafngreindu hann, en létu sér ekki nægja að tala um nafnkunna einstakling innan kvikmyndageirans.

Hinar tvær eru tilbúningur, en hefðu átt sér stað ef viðkomandi hefðu haft kjarkinn hennar Rosu og sagt; hingað og ekki lengra.  Hefðu brugðist við atburðum þegar þeir áttu sér stað. Eða þær hefðu haft eftirá kjark, sagt; hingað og ekki lengra, við skuldum komandi kynslóðum að stöðva þennan óþverra, og segjum frá reynslu okkar.  Segjum frá ofbeldinu, og ofbeldismönnunum.

 

En kjarkurinn er ekki til staðar. 

Vissulega er sagt frá sárri reynslu, og allskonar óþverra sem er lýti á samfélagi okkar.

En það gerist ekkert á meðan fólk rís ekki upp, eða eins og í tilviki Rosu, neitar að rísa upp, neitar að sætta sig við kúgunina og ofbeldið.

Gerir eitthvað, annað en að slúðra.

 

Því íslenska átakið er slúður út í gegn.

Og það er ótrúlegt að sjá alvöru fjölmiðla velta sig upp úr því.  Til þess er bleika pressan.

Alvöru fjölmiðill spyr í fyrsta lagi; Er þetta satt??, og í öðru lagi; Hverjir eru gerendurnir??

Því ef menn halda sig ekki við staðreyndir, þá hafa menn engar forsendur til að greina hugarburð frá raunveruleikanum, það er ekki þannig að það eigi ennþá eftir að finna upp dylgjur og gróusögur.

Í dag er fréttaflutningurinn eins og hann væri uppfyllingarefni í brasilískri sápu, upphrópanir, uppnám, táraflóð, sem stanslaust er fóðrað á nýjum og nýju sögum.

Og söguburði.

 

Þetta eru leiðindi út í gegn.

Það er fáránlegt að fólk sem notar ekki feisbókina til að afla sér frétta að það skuli fá til dæmis frétt í ríkisfjölmiðli sínum um að einhver prófessor, í deild þar sem þeir eru ekki of margir, hafi ætlast til kynlífsþjónustu, og þegar viðkomandi námsmaður hafi kvartað, þá hafi eldri, og þá líklega meira óaðlandi kona fyrst það átti að slá á ósómann, verið fengin til að fara í vettvangsferðina.  Ef menn telja flugfót fyrir þessu, þá er þetta efni í frétt, því bæði er hin meinta kynlífsánauð grafalvarleg, sem og þau viðbrögð sem kæra námsmannsins fékk.  Og þá eiga fréttamenn að fá þessa atburði staðfesta, upplýsa hver hinn meinti gerandi er, og hverjir í kerfinu báru svo ábyrgðina á yfirhylmingu glæpsins, því þetta er glæpur, hvernig sem á það er litið.

Og glæpi á að kæra.

Það er enginn afsláttur af því.

Og það á ekki að aumingjavæða þá sem ekki það gerði, létu ofbeldið yfir sig ganga, hvort sem það er ótta eða eigin ávinnings.

Stjórnmálakona sem segir; "maður fer ekki gegn körlunum því það gæti verið skaðlegt fyrir komandi prófkjör", er stjórnmálakona sem á ekki að fá upphefð og ábyrgð.  Sá sem hefur ekki tötsið til að standa á sínu, hefur ekki tötsið til að standa vörð um hag og hagsmuni þjóðarinnar.

 

Vissulega er erfitt að vera fyrstur.

Og það er ekki oft til ávinnings að rísa upp þegar aðrir gera það ekki. 

Rosa Park varð fræg, og náði hárri elli, en maður sem stóð einn á móti skriðdrekunum á Torgi hins himneska friðar, varð frægur, og svo fljótt dauður.

Samt hefur ekkert breyst nema vegna þess að einhver hefur sagt nei.

Neitað að láta yfir sig ganga.

Ætli þekktasta dæmið í sögu þjóðar okkar er þegar við sögðum nei við ofbeldisfólkið og neituðum að samþykkja helför þjóðarinnar kennda við ICEsave.  Búum þess vegna við velsæld í dag í stað þess að vera skuldaþrælar í útnára Evrópusambandsins.

 

Það er þannig séð ekki ástæða til þess að fordæma þá sem létu ofbeldið og ofbeldisfólkið fá ný og ný fórnarlömb vegna þess að þeir höfðu ekki kjarkinn til að neita, til að kæra, til að standa á sínu. 

En hins vegar ætti það að vera lágmarks tilmæli til þeirra stjórnmálakvenna sem eru ennþá starfandi, og í skjóli nafnleyndar ausa úr sér á einhverri feisbókarsíðu, að þær segji af sér, allar sem ein. 

Þær eru ekki hæfar, þær höfðu ekki manndóminn til að segja Nei, til að segja frá, til að stöðva ósómamennina sem vaða uppi óáreyttir, og koma óorði á allt og alla.  Á samþingmenn sína, og á stofnina sem þeir vinna á, sjálft Alþingi þjóðarinnar.

 

Síðan eiga fjölmiðlar að fara að vinna vinnuna sína.

Þeir gætu byrjað á sjálfum sér, tekið loksins alvarlega ásakanir á hendur sínum eigin yfirmönnum og samstarfsmönnum.  Það ætti til dæmis að duga ríkiútvarpinu í fréttir í nokkrar vikur.

Síðan eiga þeir að grafa upp ósómann, segja frá raunverulegum atburðum, raunverulegum gerendum, aðeins þannig sinna þeir skyldu sinni.

 

Og aðeins þannig breytist heimurinn.

Að við segjum Nei við ósómanum, og við stöðvum hann.

Látum hann ekki viðgangast.

 

En slúður og dylgjur fá engu breytt.

Jafnvel þó grátur fylgi með.

 

Gleymum því ekki.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

„Öskureið að rifja þetta upp“