Sá sem ekki skilur.

 

Er dæmdur til að tapa.

Og ef útí það er farið, þá má spyrja; hvort er vitlausara fólkið sem trúir Trump og ver hann, eða fólkið sem rífst við hann.

Og skrifar svona dæmalausa vitlausa fréttaskýringu.

 

Mikið hefur Morgunblaðinu farið aftur frá því á fjórða áratug síðustu aldar þegar hugsandi borgaralegir íhaldsmenn eins og Bjarni Benediktsson og Ólafur Thors lögðu línurnar.

Þá þekktu men bull og vitlausu og gerðu ekki tilraun til að sálgreina hana.

Menn skynjuðu ógnina og höfðu einhverja hugmynd um hvað að baki bjó.

Síðan staðfesti sagan allt sem þessir sterku stjórnmálamenn bentu á.

 

Á Íslandi í dag, hafa þeir sama sess og geirfuglinn.

Vissulega heitir forsætisráðherrann Bjarni Ben, en það er það eina sem hann á sammerkt með nafna sínu.  Jafnvel Kári myndi fatta að eitthvað væri gruggugt með skráningu erfða í því dæmi.

Græða græða, gróði gróði,

Dýpri er  ekki viskan úr Engey þessa dagana.

 

Og arfleiðin úr Vigri er ekki merkt í Mogganum í dag.  Þó öreindamælar hafi verið fundnir upp í millitíðinni.

Sérstaklega broslegt þar sem á tímum má efa að núverandi ritstjóri hafi lesið fáar bækur aðrar en fegraða mynd af ævi Churchil.

Mikið hefur sá maður verið mærður í Reykjavíkurbréfum síðustu ára, eins og eina arfleið hans hafi verið hnyttin orð við pínlegar aðstæður.  Mætti halda að Sigurður Líndal hafi lesið uppúr  Oscari Wilde í tímum sínum í stað þess að kenna innihald laga og túlkun þeirra.

 

Eins og Churchil hafi farið gegn tíðarandanum vegna þess að hann vildi segja brandara á gamals aldri.

Eins og ábendingar hans um lýðskrum forheimskunnar með tilvísun í hið illa, það er þá skilgreiningu sem siðmenningin hefur gefið því orði, hafi verið aukaatriði, og að Bretar hafi valið hann sem forsætisráðherra vegna þess að hann var brandarakarl.

Reyndar eitthvað sem enginn vissu um þá, en lesendur fárra bóka halda að hafi verið á sínum tíma.

 

Sigurður frá Vigri fylgdi sínum forystumönnum, enda laut þá Sjálfstæðisflokkurinn forystu fólks.

Enginn veit hvað hann hefði sagt ef eina markmið Ólafs Thors hefði verið að græða, og græða ennþá meir á kostnað þjóðar sinnar.  Og í anda Bjarna Ben yngri, að þá hefði hann ekki þolað hugsandi fólk í forystu flokksins.  Sem reyndar á sínar margar hliðar, bruninn á Þingvöllum hefði ekki átt sér stað.

 

Aðeins má vísa í skrif Sigurðar, og eftirmæli samferðamanna hans.

Engin merki er um að það eina sem hann hafði að segja um lýðskrumara hans daga, var hvernig þeir sem lýðræðið höfðu að verja, að þeir lutu í gras og mættu til að fagna endalokum alls þess sem þeir trúðu á, og var hornsteinn borgaralegs samfélags.

Hann hefði kunnað að meta ummæli Bush eldri sem sagði einfaldlega, "ég kýs ekki flokk sem þessi maður leiðir".

 

Ísland var eyland, og íslendingar voru ekki fjölmennir.

En þeir lutu forystu fólks.

Fólks, sem þekkti muninn á réttu og röngu.

 

Það er af sem áður var.

Sem er áfall fyrir miðaldra mann sem alltaf hefur trúað á framþróun mannsandans.

Og hefur getað lesið Moggann sér til gagns og ánægju.

Það er eins og eitthvað hafi horfið sem kemur aldrei aftur.

 

Það er illt að hafa alist upp við von um betra samfélag, betri heim.

Og upplifa síðan gjaldþrot þess borgaralegs samfélags sem maður trúði alltaf á, og vitnaði endalaust í debatinu við hina aðeins eldri bjánabelgi sem urðu lýðskrumi kommúnismans að bráð.

Það er sárt að hafa upplifað samkenndina við hið ágætasta fólk á hægri væng stjórnmálanna í ICEsave stríðunum og sjá síðan á eftir því í kjaft hins skítuga fjármagns, sérstaklega í ljósi þess að ein birtingarmynd þess réðst á framtíð barna okkar eftir fjármálahrunið haustið 2008.

Þá varði þetta góða fólk þjóð sína eins og það væri innblásið af ræðum Churchils, mannsins sem kom vestrænni siðmenningu til bjargar á ögurstundu.

Núna þegir það, það er að segja þegar vit og skynsemi er ofsótt af sömu illskunni, sömu forheimskunni og borgarlegir íhaldsmenn sigruðu á sínum tíma.

 

Fellur jafnvel fyrir spileríinu, lætur glepjast og reynir að réttlæta ruglið.

Réttlæta ómennskuna.

Réttlæta aðförina að siðmenningunni.

 

Það er af sem áður var.

Það voru ekki kommúnistar sem snérust til varnar ógninni á sínum tíma, þeir virtu án nokkurra spurninga griðasamning leiðtoga þeirra við lýðskrumið og mannvonskuna.  Enda þurfti glöggan til að sjá muninn á þeim sem griðin sömdu.

Það voru borgarlegir íhaldsmenn.

Það voru kristilegir íhaldsmenn.

Sem snérust strax til varnar, sem vörðu hið siðaða samfélag.

 

Eitthvað sem hið skítuga fjármagn veit.

Enda voru þess fyrstu skref þegar hagfræði þess í neðra, kennd við frjálshyggju, var kostuð og fjármögnuð, að eyða nokkrum krónum í heimspeki hinna vantrúuðu, sem engan sið virtu, sem í fávisku sinni héldu að skilin milli rétts og rangs væri val, en ekki lögmál.

Aðför að sið varð ekki til úr engu, hún var áburðurinn sem vökvaði akur hinnar siðlausu græðgi og sérhyggju.

 

Og hún var endalok hinna kristilegu íhaldsflokka, aðeins ómur af stefnu þeirra er útvarpað því gamla fólki sem man fólk og stefnur, en er farið að förlast í huga, það heyrir þetta útvarp, og heldur að Bjarni Ben sé forystumaðurinn sem það dáði og virti.

Óminnið, er hlutskipti þessa fólks, sem og flokksins sem það trúði á og treysti.

Yngra fólkið heldur að þetta snúist bara um App, að það hafi þegar upplifað sýndarveruleikann, áratug á undan Apple.

 

Á milli er hassreykta kynslóðin sem bullaði út í eitt, afneitaði þúsunda ára þróun siðmenningarinnar, og endaði sem böðull hennar.

Varð frækornið sem hið skítuga fjármagn sáði í akur forheimskunnar og sígræðginnar.

Fyrsta kynslóðin sem lét börnin sín erfa verri heim en hún tók við.

 

Og gaf börnunum sínum App í stað hugsjóna.

Og Mammon í stað guðs.

 

Það er nú það.

Eins og maðurinn sagði.

 

"Þetta er nú meiri vitleysan".

Hans síðustu orð.

Og síðan ekki söguna meir.

 

Þeir sem á eftir komu héldu að svona ætti þetta að vera.

Sáu ekki vitleysuna.

 

Urðu hluti af henni.

 

Kveðja að austan.

Sjálfsdýrkun í Hvíta húsinu