Bjarni og dvergarnir 5.

 

Kannski ósanngjarnt að nota þessa nafngift um Kristján Þór, hann er sannarlega sterkur leiðtogi i sínu kjördæmi en hann er hlýðinn, og ljóst að hann gengur ekki með formanninn í maganum.  Það er því óþarfi að smækka hann með því að halda honum fyrir utan ríkisstjórn.

Guðlaugur Þór er það skaddaður úr fortíðinni að hann mun aldrei ógna formannsstólnum.

Restin af ráðherrum flokksins eiga upphefð sína Bjarna, ekki eigin frama eða styrk.

Nýliðinn er athyglisverður, gæti bjargað ásýnd ráðherraliðs flokksins.

 

En eftir stendur að svipmiklir þingmenn með sterka pólitíska stöðu voru ekki valdir ráðherrar.

Áberandi er hvernig sterkasta landsbyggðarkjördæmi flokksins er hlunnfarið, en þar er einmitt í forystu maður sem hefur allt sem þarf til að verða sterkur foramaður..

Og hann er ekki beintengdur fjármálabraski eða fjármálabröskurum.

Síðan er það óskiljanlegt hvernig hægt var að ganga framhjá Brynjari fyrst að Ólöf treysti sér ekki í ráðherrann.  Það ætti að vera nóg að forsætisráðherra hafi aðstoðarmann og bílstjóra, þó hann skipi ekki líka töksuhaldara sem ráðherra.

 

En sjálfstæðismenn láta sér gott líka, þeir kvaka, og mér sýnist líka að þeir séu að æfa sig að gagga, ennþá reyndar ekki ljóst hvort gaggið sér frá tófu komið eða hænu.

Til sjálfstæðis þeirra hefur ekki sést frá því að Davíð reif þá uppá eyrunum á landsfundinum 2009 þegar fjármálaelíta flokksins ætlaði að láta þá samþykkja aðildarumsókn að ESB.  Í þingsalnum heyrðist aðeins kvak, og reyndar var einstaka framsýnn landsfundargestur farinn að æfa sig á gaggi.  En uppréttir menn gengu út eftir ræðu Davíðs, talandi mannamál.

Sjálfstæðismönnum er reyndar vorkunn, ritstjóri Morgunblaðsins fer ekki gegn ríkisstjórn Sjálfstæðisflokksins, jafnvel þó hún lúti meirihluta Segjum Já við ICEsave.  Vanþóknun sína getur hann aðeins sýnt með því að þegja, og skrifað einhverja litla lofgjörð í anda stjórnarsáttmálans sem er augljóslega skrifaður af sama almannatengli og skrifar ræður Dags B. Eggertssonar.

Davíð reyndar gat það ekki, hann skrifaði um hina miklu heimsfrétt, óróann á Spáni.  Og var þá ekki að vara sólalandarfara á óstöðugu veðurfari. 

 

Innan úr kvakinu og gagginu heyrist ein og ein setning sem með hjálp túlka má koma á mannamál, eins og hvaða máli skiptir litleysið og stefnuleysið, foringjaræðið og fjármálavafstrið, við erum sko ennþá stærsti flokkurinn.  Og við stjórnum, er það ekki???!!?

Enginn veit hvað gerðist undir borðum sem fékk Birgittu til að eyðileggja sigurmöguleika Pírata, en það breytir því ekki að 30% flokkurinn á Birgittu allt að þakka að hann er ekki 20% flokkur.  Samt má ekki gleyma að flokkurinn er 20% flokkur í Reykjavík, áður höfuðvígi flokksins með allt að 60% fylgi þegar stjórnmálaforingjar stýrðu flokknum en ekki fjáraflamenn.

Það er landsbyggðin sem bjargar þingfjölda flokksins, sem og gamla fólkið.  Sem er ennþá að kjósa Ólaf, Bjarna, Geir og Davíð.  Hæfir reyndar skel kjafti því fjáraflafólkið launar því með því að siga ómenguðu frjálshyggjufólki á hagsmuni þess.

 

Birgitta dugði vissulega ekki til að bjarga flokknum svo ekki yrði framhjá honum gengið við myndun ríkisstjórnar, en leikfléttan með Benna frænda sá um restina.  Ásamt því að Já Ísland kippti í spotta Bjartrar framtíðar.

Skítaredding, en skítareddingar bjarga ekki stöðu flokksins til lengri tíma.

Og það er ljóst að ráðherraval flokksins gerir það ekki heldur.

Sviplaust, laust við karakter.

Litlu flokkunum er gefið eftir sviðið.

 

Hvað sem sagt er um Benna frænda, þá er hann skemmtilegur og eftirminnilegur.  Það veit orðið hvert mannsbarn hver hann er.

Það sama verður sagt um Óttar Proppé, og Þorgerður Katrín er glæsileg í alla staði.  Sterk kona og sterkur stjórnmálaleiðtogi.  Björt Ólafsdóttir er minna þekkt, en virkar allavega ekki fráhindrandi.

Þetta er fólkið sem fær sviðsljósið.

 

En dvergarnir, jæja hver man eftir þeim?

Þeir voru hins vegar ekki í framboði síðast þegar ég vissi, þeir hjálpuðu aðeins henni Mjallhvíti. 

Sem allir muna eftir

 

Hvort Bjarni sé Mjallhvít verður að koma í ljós.

Sterkasti stjórnmálaleiðtogi Íslands í dag. 

Væri líka einn af þeim sterkari þó einhver væri samkeppnin.

 

Næstu dagar og vikur munu reyna á hann.

Margur óskar þess að honum mistakist, en spyrja má hvort eitthvað betra tæki við?

Væri ekki heilbrigðara fyrir þjóðfélagið að það væru þá málefnin sem myndu fella hann en ekki fjölmiðlafárið?

Væri ekki betra að átakalínur snérust um grunngildi en ekki froðu, þar sem allt virðist enda með sömu stefnunni, að gera þá ríkari ennþá ríkari, og þá fátæku fátækari.

 

Um margt er lag í dag, og það er vilji til góðra verka.

Um það eigum við ekki að efast.

 

Látum verkin dæma.

Ekki óttann, ekki fyrri spor.

 

Eitthvað verður að breytast.

Kveðja að austan.

 

 

Sjö nýliðar í ráðherrastól