Árni Páll talar sig út úr íslenskum stjórnmálum.

 

Sem er kannski táknrænt fyrir stjórnmálaferil hans.

Og ólíkt evrópskum eurokrötum sem hafa fórnað þjóðum sínum fyrir sameiginlegan málstað fjármálamanna, býður hans ekki starf í Brussel að loknu pólitísku skipbroti.

 

Það er varla lengur hægt að hrista hausinn yfir þessu öllu saman.

Hvernig dettur manni í hug, sem þurfti sitt eigið atkvæði til að sitja áfram í formannsstól, að breiða yfir lítillækkun sína með því að ljúga að kjósendum sínum.

Ljúga því það er óþarfi að ætla Árna þá vitsmuni að hann trúi sínum eigin orðum.

Það er engin afsökun að benda á að stjórnmálamenn hafa áður komist upp með svona blaður.

Jafnvel þulurinn í Norður Kóreu virkaði trúverðugri en Árni Páll þegar hann var látinn lesa upp frétt að mörg ótímabær andlát hefðu stafað af ofáti en ekki hungri.  Þar er jú hefð að afneita raunveruleikanum.

 

Samfylkingin upplifir sína dýpstu kreppu.

Flokkurinn er forystulaus.

Hann er undir hælnum á mönnum sem hafa bein tengsl við hið skítuga fjármagn.

Og síðan lýgur hann að kjósendum sínum.

 

Vandséð hvernig sú kreppa verður leyst.

Kveðja að austan.

Ekki deilt í fyrsta sinn