Þegar skuld er töpuð.

 

Þá er hún afskrifuð.

Ekki nema að sá sem á skuldina getur keypt stjórnmálmenn til að setja hana á almannasjóði.

 

Þessi frjálshyggja, að taka hagsmuni hinna ofurríku fram yfir hagsmuni almennings, er fjármálstefna ESB í hnotskurn.

Og þeir sem vilja í ESB, og þeir sem styðja ESB, bera fulla ábyrgð á þeirri frjálshyggju.

Að eyða samfélögum svo þeir sem eiga pappírspeninga geti breytt þeim í raunverðmæti.

 

Á Íslandi fjárfestu peningaeigendur í Steingrími Joð og flokki hans.

Fyrir áttu þeir Samfylkinguna, Sjálfstæðisflokkinn og hluta af Framsókn.

En gleymdu að fjármagna forheimskuna og lygina, og því fór sem fór.

Þjóðin sigraði í ICESavedeilunni, hin keypta lygi dugði ekki til.

 

Í dag ógna nýjar skuldir framtíð okkar og velferð, þar sem peningaeigendur bættu við í safn sitt bjánaframboðinu, og hinu sem er ekki þessa heims, og sáu til þess að Andstaða þjóðarinnar á engan málssvara á Alþingi.

Og uppkeyptir fjölmiðlar þegja.

 

Því skuldir eru ekki afskrifaðar.

Ekki þegar afskriftin er hærri upphæð en kostnaðurinn við að kaupa pólitískt kerfi heillar þjóðar.

Og prinsippsins vegna þá fær Reykjanesbær ekki afskrifað, ekki nema það sem fræðilega er ómögulegt að innheimta, þegar allt umfram nauðsynlega rennur í skuldahít sjálfstæðismanna.

 

Eins og það sé tilviljun að Reykjanes féll.

Eða Ísland frjálshyggjunnar 2008.

 

Eða það sé tilviljun að eina markmið formanns Sjálfstæðisflokksins, sjálfs fjármálaráðherra þjóðarinnar, sé að koma froðukrónueign á almannasjóði.

Langtímaskuldabréf, ríkisverðbréf, hvað sem allt þetta kjaftæði heitir.

 

En á það sameiginlegt með skuldum Árna Sigfússonar, að aðrir borga.

Ekki flokkurinn, ekki flokksmennirnir sem kusu feigð í stað framtíðar.

 

Og út í Móum þegir Davíð, reyndar síröflandi um hið fallandi ESB, eins og einhver ætli inní þá dauðahringekju.

Þegjandi þegir hann á meðan þjóðin er seld.

Á meðan hrægammar fljúga á braut, troðnir blóðpeningum þjóðarinnar sem hann afrekaði að leiða lengst allra forsætisráðherra.

 

Þegjandi á meðan sagan mun troða skítnum á ráðherratíð hans.

Því þögn leiðtogans er hið þegjandi samþykki sem dvergurinn sem á eftir kom réttlætti landsölu sína.

 

Og hinir flokkstryggu taka möglunarlaust við skuldabyrðinni, þeir vita sem er að megin hluti hennar lendir á öðrum en þeim.

Þeir eru eins og maðurinn sem bjargaði loftbelgnum með því að henda næsta manni út.

 

En hinn flokkstryggi, og formaður hans, sem og hinn þegjandi fyrrverandi, sem fær að vísu fyrir náð fjármagnsins og skáldsins sem keypti blaðið, að gjamma um ESB og Pútín, ásamt því að skrifa lofrullur um málhaltan fyrrverandi forseta í Villta vestrinu, gleyma einu.

Gleyma að sagan er aldrei til sölu.

Að sagan er ekki keypt.

 

Töpuð skuld sem sett er á almenning.

Er alltaf óhæfa, smán þeirra sem að komu.

Líka þeirra sem þögðu.

Smán þeirra sem gjömmuðu í flokkstryggð sinni og vesaldómi.

 

Enginn rífst við arfleið sína.

Kveðja að austan.

 

 

Þurfa að snúast um afskriftir