Hagkvæmni auðsins í hnotskurn.

 

Til hvers að hafa marga flokka þegar einn dugar??

Miklu hagkvæmara, eðlilega niðurstaða hinnar frjálsu samkeppni peninganna.

 

Íslenska peningavaldið getur margt lært af kollegum sínum í Norður Kóreu.

Þar ekki verið að sýnast með eitthvað sem heitir lýðræði, slíkt er sóun, álíka eins og að láta fleiri en eitt fyrirtæki veiða fiskinn, eða hafa fleiri banka en þann einkavædda.

Til hvers að hafa fjórflokk með sömu stefnu þegar það dugar hafa einnflokk um sömu stefnu??

Það er dýrt, það er sóun, fleiri sem þarf að hafa á fóðrum, dregur úr arðsemi, minnkar arðgreiðslur til eiganda.

 

Og blekkingarleikurinn kostar sitt, leikhús fáránleikans við Austurvöll er dýrt á fóðrum.

Síðan þarf að halda úti DV og Fréttablaðinu, Stöð 2 og Ríkisútvarpinu, allt til að telja fólki í trú um að það sé barist um stefnur og strauma.

Og menn gætu misskilið leikritið, haldið að þeir þyrftu að standa við eitthvað af kosningarloforðum sínum, eins og sú bábilja Sigmundar Davíðs að neyða Sjálfstæðisflokkinn til að ræna hluta af löglegum hagnaði vogunarsjóðanna til að borga niður skuldir fólks sem er síkvartandi yfir lánum sínum.

Sem kallar á aukakostnað, jafnvel yfirvinnu hjá gamla ICEsavegenginu, eða halda menn að DV riti leiðara sína sjálft, eða Jónas bloggi af hugsjón einni??

 

Nei, og aftur nei, þjóðfélag hinnar frjálsu samkeppni peninganna þarf ekki lýðræði, það er úrelt, það er kostnaðarsamt, og tilgangur þess enginn eftir að þjóðin afsalaði sér völdum sínum í hendur peninganna.

Eiginlega er það fáránlegra að kjósa á Íslandi en í Norður Kóreu, því þar stjórnar hugmyndafræði, en ekki auður.  Hugmyndafræði sem þarf réttlætingu valda sinna.

Á Íslandi hins vegar þarf auðurinn ekki réttlætingu, hann á kerfið.  Stjórnar því, og þess vegna miklu skynsamlegra að viðurkenna staðreyndir, hætta leikritinu og lýsa yfir formlegu auðræði.

 

Sóun er skaðleg, óskilvirkni dregur úr hagkvæmni, og því eru kosningar tímaskekkja í auðræðisríkjum.  Svona álíka fáránlegar og stéttarþingin á dögum Lúðvíks 14. sólkonungs, enda afnam hann þann skrípaleik fljótt eftir að hann lýsti yfir algjöru einveldi sínu.

En það er óþarfi að stíga skrefið í einu skrefi, það má viðhalda blekkingunni um lýðræði með tveimur hænufetum.

Það fyrra er að taka upp hið hagkvæma Norður Kóreska kerfi, hafa einn frambjóðanda í hvert þingsæti.  Og til að ljá því hænufeti yfirbragð lýðræðis, þá geta flokkarnir dregið um hver á að skipa í viðkomandi þingsæti, það er líka sanngjarnt út frá jafnréttissjónarmiðum, það mismunar ekki flokkum út frá fylgi fortíðar sem hvort sem er stafaði af hefð og fjármagni sem þeir höfðu til ráðstöfunar í atkvæðakaupum sínum.

Og ekki nema sanngjarnt að nýju framboðin hafi sömu möguleika og fjórflokkurinn.

 

Niðurstaðan skiptir hvort sem er engu.

Það tekur enginn eftir því hver skipar ríkisstjórn á hverjum tíma, stefnan er sú sama, þjónkunin sú sama, enda allir leikararnir við Austurvöll á sömu launaskrá.

 

Hættum því að hlæja að Norður Kóreu.

Lærum af þeim.

 

Þá verður seinna hænuskrefið auðveldara.

Kveðja að austan.

Einn í framboði í hverju kjördæmi