Nauðvörn ICEsave fjárkúgarana.

 

Þegar nær dregur uppgjöri þjóðarinnar við fólkið sem grímulaust studdi hina bresku fjárkúgun á hendur íslensku þjóðinni, þá bregðast þeir við í örvæntingu sinni og leita á þekkt mið misyndisfólks, að reyna réttlæta gjörðir sínar með blekkingum og rangfærslum.

Það sem tapaðist fyrir dómsstólum á að vinna í umræðunni.

Í þeirri veiku von að það verði ekki látið sæta ábyrgð.

 

Stuðningsmenn breta hafa dreift grein eftir Jón Sigurðsson, fyrrverandi ráðherra,  þar sem gefið er í skyn að Sigmundur Davíð hefði líka reynt að semja.  Og með því sett samasemmerki milli þess að semja í deilu, og láta einhliða undan fjárkúgun.

Grein Jóns er málefnaleg við fyrst sýn, og það þjónar tilgangi hennar, því innan um almenn sannindi og ábendingar, er rangt farið með í grundvallarmálum, og þau rangindi þjóna þeim grundvallartilgangi að hindra að lög gildi í landinu.

Sem vekur upp spurningar hvort er verra, að fremja landráð, eða ljúga í þágu landráða.

 

Jón kemur með þá klassísku rangfærslu að því hafi fylgt kostnaður að standa gegn fjárkúgun breta.  Án þess að færa fyrir því nokkur rök sem standast skoðun.  Enda ekki annað hægt, tíminn hefur afsannað allar þær rangfærslur. 

Ég ætla ekki að eltast við fullyrðingar hans út í loftið, sem ætlaðar eru auðtrúa borgunarsinnum, svona sem plástur á hið mikla sár að hafa trúða lygi frá upphafi málsins.  

En ég vil að eins benda á eina grunnstaðreynd, Bretar litu ekki á það sem kostnað þegar Þjóðverjar köstuðu sprengjum á breskar borgir, þeir ræddu ekki um uppgjöf vegna kostnaðar við þá kúgun að þeir gæfu eftir sjálfsákvörðunarrétt sinn og skert sjálfstæði.

Þeir töluðu um tjón, tjón sem getur alltaf verið fylgifiskur þess að verjast ofbeldi og kúgun.

Það er grundvallarmunur á tjóni og kostnaði.

 

En þetta er blekking, lygin, stóra lygin kom fram í þessari klausu;

Það hefur aldrei staðið til að þjóðin færi að borga höfuðstólinn. Strax í Svavarssamningi lá fyrir að þrotabúið hefði 88-92% upp í greiðslur og miklar líkur voru þá þegar um 100%. Nú hefur þetta legið fyrir um skeið. Það var sem sé ekki mikil áhætta um höfuðstólinn í Svavarssamningi - og engin síðan. Síðari breytingar ESB á kerfinu staðfesta í raun álit Íslendinga, og hafa ákvarðanir ESB þannig óbeint stuðlað að jákvæðri niðurstöðu fyrir okkur. Það tókst að telja meirihluta landsmanna trú um að málið snerist virkilega um að það ætti að láta almenning borga bæði höfuðstólinn og vextina. Þetta er eitthvert merkilegasta afrek í pólitískum áróðri á síðari árum.

Í forsendum fyrsta ICEsave samningsins var gert ráð fyrir 75% endurgreiðslum, og út frá þeim kostnaði var samningurinn ræddur.  

Þetta var það sem stóð í umsögn um frumvarpið frá fjárlagaskrifstofu fjármálaráðuneytisins; 

 

". Ef gert ráð fyrir að meðaltal þessara forsendna um endurheimtur forgangskröfuhafa komi til eða að 75% af kröfum endurheimtist gætu um 415 milljarðar kr. fallið á ríkissjóð vegna skuldbindinga Tryggingarsjóðsins eða um 21% af VLF árið 2016. Þessi fjárhæð kæmi til greiðslu í 32 greiðslum á átta árum ásamt árlegum 5,55% vöxtum. Árleg greiðsla af höfuðstól yrði þannig um 50 milljarðar kr. og vaxtagreiðslur fallandi frá 22 milljörðum kr. Þar sem greiðslutímabil fastra afborgana hefst 5. júní 2016 falla tvær afborganir á það ár og á árið 2024 en fjórar afborganir á önnur ár.".

 

Nafnkostnaður var hærri því núvirðisútreikningar eru inní þessum tölum.  Í endurskoðuðu Svavarssamningunum voru vextir lækkaðir og þá reiknaði Jón Daníelsson hagfræðingur það út að sá samningur væri uppá 507 milljarða, þar af myndu alltaf falla til vextir uppá 120 milljarða.

Þetta eru gífurlega háar upphæðir sem Jón gefur í skyn að hefðu orðið litlar þegar dæmið var gert upp.

Og endurheimtur úr þrotabúinu segja ekki alla söguna því krafa TIF var bundin gengi krónunnar í lok apríl 2009.  Jón Daníelsson útskýrir vel þá hvað í því fólst.

"Ég ætla mér ekki þá dul að segja fyrir um gengisþróun, sem er verulega háð því hvort efnahagslífinu batnar eða elnar sóttin, en ef krónan styrkist um 10% mun Icesave-skuldin samkvæmt núverandi samkomulagi minnka um 72 milljarða, en veikist hún um 10% mun hún aukast um 72 milljarða. Hvernig það veltist veit enginn, en punkturinn er sá að þessa gengisáhættu ber Ísland eitt. ".

 

Gengið hélt vegna gjaldeyrishafa og vegna þess að útflutningur stóð ágætlega, en í miðri fjármálakreppu er vart hægt að treysta því.  Viðskiptakjör hafa versnað og útlit fyrir að þau haldi áfram að versna, svo það er aldrei hægt að fullyrða hve mikið tryggingasjóður innstæða hefði fengið í erlendri mynt, aðeins í íslenskum krónum.  En ICEsave fjárkúgunin var í erlendri mynt.

 

Annað jafn alvarlegt við þessa framsetningu er að fullyrða svona aftur á bak.  

Þegar Svavarssamningurinn var gerður, þá ríkti fullkominn óvissa með svo margt, og ef illa fór þá lenti skellurinn allur á íslenskum almenningi.  

Eins þarf fólk að skilja orsakasamhengi atburða.  Það að svo fá banaslys eru í umferðinni í dag, réttlæta ekki andstöðu þeirra sem voru á móti lögleiðingu bílbelta.  Þeim fækkaði einmitt vegna þess að bílbelti voru innleidd, ekki öfugt, það er að lögleiðingin hefði ekki skipt neinu máli.

Að samþykkja ICEsave samninginn með öllum sínum vanefndarakvæðum sem féllu beint á íslensku þjóðina, er eins og þegar gamall auðugur maður lætur undar hótunum fjárgráðugs ættingja og breytir erfðaskrá sinni á þann hátt, að þessi ættingi hans verði hans einkaerfingi.  Líkurnar á að gamli maðurinn lifi lengi eftir þá undirskrift eru ekki miklar.

Og sem betur fer reyndi aldrei á hvað hefði orðið um þrotabú Landsbankans ef bretar hefðu haft hagsmuni af því að neyða það í hraksölu á eignum.  Það reyndi ekki á það því með neitun almennings þá urðu það sameiginlegir hagsmunir að fá sem mest úr úr eignum Landsbankans.  

Menn geta spurt sig hvað hefðu bresk stjórnvöld gert eftir undirskrift ICEsave, svona í ljósi fyrri samskipta, ef þau hefðu haft öll ráð þjóðarinnar í hendi sér.

 

Grein Jóns Sigurðssonar er skrifuð til að beina athyglinni frá þessum landráðum, svo enginn verði látinn sæta ábyrgð á þessum hryllilega samningi.

Samningi sem var miklu verri en Versalasamningurinn á sínum tíma.

Hún er líka skrifuð til að grafa undan trúverðugleika Sigmundar Davíðs, og það í einum tilgangi.

Hún er aðeins ein af mörgum greinum sem valdaelítan hefur dreift til þess arna.  Að draga úr mikilvægi ICEsave andstöðu hans, fá fólk til að halda að þetta hefði allt farið á betri veginn hvort sem er.

 

Vegna þess að Sigmundur Davíð heldur ennþá fast við þá stefnu að forsendubrestur verðtryggingarinnar eigi að leiðréttast.

Það er hans glæpur, og þess vegna á að jarða hann.

Hann vogar sér að fara gegn vogunarsjóðunum.

 

Þeir sem í raun í huga og hjarta vilja að heimili landsins lifi af á komandi árum, verða að snúast gegn þessum hælbítum valdsins.

Eftir að þeim mistókst í ICEsave, þá fengu þeir reynslunni ríkari nýtt verkefni.  Að sá tortryggni og efa gegn öllum tillögum um hjálp handa heimilum landsins.  

Á þessa hælbíta dugar aðeins eitt, að kæra þá fyrir þátt sinn í ICEsave fjárkúgun breta, því atferli þeirra varðar beint við lög.

Slík kæra skilur í raun á milli þeirra sem berjast fyrir hag heimilanna, og þeirra sem þykjast gera það og eru aðeins á atkvæðaveiðum.

 

Og það er of seint að kæra eftir kosningar.

Þá eru lán heimilanna orðin eign vogunarsjóðanna.

Og þau villidýr láta ekki bráð af hendi hafi þau einu sinni hremmt hana.

 

Áttum okkur á því.

Kveðja að austan. 

Athugasemdir

[Sigurður (IP-tala skráð) 13.2.2013 kl. 09:27]

Engir peningar koma í stað óflekkaðs mannorðs.

Hafi verið einhver kostnaður af þessu, þá skiptir hann engu máli.

Mikilvægasta niðurstaðan af dómsmálinu var sú að við vorum hreinsuð af öllum ásökunum um þjófnað, og að standa ekki við lögbundnar skuldbindingar okkar.

Öllum með smá siðverðisvitund ætti að vera nákvæmlega sama þótt það hafi kostað eitthvað, jafnvel þótt enginn geti sýnt fram á þann kostnað.