Heimurinn og ég.

 

Þess minnist ég, að mér og þessum heimi

kom misjafnlega saman fyrr á dögum.

Og beggja mál var blandið seyrnum keimi,

því báðir vissu margt af annars högum.

 

Svo henti lítið atvik einu sinni,

sem okkur, þessa gömlu fjandmenn, sætti:

að ljóshært barn, sem lék í návist minni,

var leitt á brott með voveiflegum hætti.

 

Það hafði veikum veitt mér blessun sína

og von, sem gerði fátækt mína ríka.

Og þetta barn, sem átti ástúð mína,

var einnig heimsins barn - og von hans líka.

 

Og við, sem áður fyrr með grimmd í geði

gerðum hvor öðrum tjón og falli spáðum,

sáum það loks í ljósi þess, sem skeði,

að lífið var á móti okkur báðum.

 

Nú ölum við ei lengur beiskju í barmi

né byrgjum kala neinn í hjörtum inni,

því ólán mitt er brot af heimsins harmi

og heimsins ólán býr í þjáning minni.

(Steinn Steinar).

 

Svona að gefnu tilefni kom þetta ljóð Steinars upp í huga minn við tíðindi dagsins.  

Kveðja að austan.