Vík milli vina.

 

Alþýðusamband Íslands er einn af fáum traustum vinum sem þessi ríkisstjórn fjármagns og auðmanna hefur átt þetta kjörtímabil.

Sama hvað lítið hefur verið gert, alltaf hefur Vöggur verið feginn.

Svo þegar lítið hefur gengið að efna fyrirheitin þá hefur ASÍ bent á af mikilli hógværð að það hafi nú einhverju verið lofað.  

Yfirleitt hefur það endað með því að menn hafa sest niður, rætt málin, jafnvel skipts á neftóbaksdósum, og síðan undirritað einhverja pappíra um stöðugleika, atvinnu eða úrræði handa grenjandi skuldurum landsins.

Það er alveg óhætt að segja að miðað við gjána á milli efnda og fyrirheita þá hefur þolinmæði ASÍ verið aðdáunarverð.  

 

Svo gerðist eitthvað, og það mjög nýlega, það er eins og menn séu ekki vinir lengur.  

 

ASÍ auglýsti eitthvað, svona í tilefni jólanna, líklegast til að slá á sultargrátinn sem var farinn að heyrast inná kontór skriffinnanna og þeir hafa fundið sig knúna til að slá á hávaðann svo hann truflaði ekki um of anda friðar og hátíðleika sem hjarta hvers góðborgara þráir svo mjög á þessum tíma árs.

Og maður hefði  haldið að ríkisstjórnin hefði umborið ASÍ þessa auglýsingu, bæði er sambandið kennt við alþýðu sem og hitt  að ráðherrar ríkisstjórnarinnar hefðu líka viljað losna við þessi óþægindi á aðventunni.

 

En í stað þess var boðað til blaðamannafundar þar sem ríkisstjórnin bar af sér allar sakir, sem var kannski skiljanlegt út af fyrir sig, en í kjölfarið hófust einhverjar þær svæsnustu árásir á persónu Gylfa forseta í manna minnum, jafnvel svo að það hefði mátt halda að árið væri 1936 og það væri verið að gera upp við gagnbyltingarmenn í flokki alþýðunnar.

Og þegar mátti sjá Steingrím grilla Gylfa í beinni útsendingu í gær eins og Kastljós væri orðinn þáttur með Grillmeistaranum þá varð manni hugsað til kafla í sögu Alþjóðahreyfingar kommúnista, Komintern, þar sem ævisaga flesta vestrænna kommúnistaleiðtoga endaði þannig, "hvarf í Moskvu, ekki vitað um afdrif hans".  Ekki það að maður bara vonkenndi Gylfa heldur hugsaði maður líka til léttis að núna væri árið 2012 en ekki 1936, því ekki er víst að þá  hefði aðeins orðum verið skotið.

 

Hvað Steingrímur telur sig uppskera með að aflífa helsta stuðningsmann ríkisstjórnarinnar er spurning sem ég reikna með aðeins menn sérfróðir í sögu "sterkra" leiðtoga geta svarað.  Spurning hvort Morgunblaðið ætti að tala við Þór Whitehead sem þekkir vel sögu bóndans í Kreml. 

En það er ljóst að það er ekki lífvænlegt að vera fyrrum vinur ríkisstjórnarinnar, fallinn í ónáð.  Menn þurfa ekki annað en að skoða vígi stuðningsmanna hennar á netinu, jafnvel orðbragðið um þá Búkharín og félaga sem viðhaft var í Þjóðviljanum á sínum tíma er líkt og sunnudagsskólaræða séra Friðriks miðað við orðaleppana sem þessir fyrrum samherja Gylfa velja honum.

Það er af sem áður var.

 

Og hvernig skyldi Gylfi hafa brugðist við???

Blásaklaus maðurinn að slá á sultargrátinn.  Ekki var hann að tala um hungurjól eða neyð bótaþega eins og formaður Öryrkjabandalagsins, aðeins í góðri trú að kaupa sér frið fram yfir jól áður en  umræðan um stjórnarskrána kæfði öll neyðaróp heimilanna.

Og hann gæti aftur farið að láta sig dreyma um ráðherrastól.

 

"Það er engin ríkisstjórn í landinu" sagði Gylfi, Alþýðusamband Íslands býður eftir kosningunum, í þeirri von að þá verði mynduð ný ríkisstjórn með fólki sem svíkur ekki allt sem það lofar.

Alþýðusambandið hefur fengið nóg.

 

Ég held að víkin sem er á milli vina sé breiðari en víkin sem er á milli Shanghai og San Fransiskó.

Ekki það að ég gráti vinaleysi þessa ríkisstjórnar Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, hef aldrei skilið stuðning félagshyggjunnar við hina svörtu frjálshyggju.  

En að það skuli endalaust hægt að setja ný met neðan frá í klaufagangi og rugli það slær mann, hvers á þjóðin eiginlega að gjalda, þó hún hafi fjárfest í nokkrum flatskjáum og keypt nokkra Cruisera. Ætla landvættirnir aldrei að fyrirgefa okkur, höfum við ekki afplánað nóg??

 

En maður getur huggað sig við að núna er fátt orðið um vini hjá þeim Jóhönnu og Steingrími.

Líklegast er aðeins fyrrum borgaraskæruliðarnir í Dögun eftir, og vandséð hvort þeir duga fram að kosningum.  

Samt er langur vetur framundan, fyrstu hungurjólin frá hafísárunum miklu á níunda áratug þarsíðustu aldar,  og mörg heimili landsins munu lenda í kjaftinum á innheimtulögfræðingnum.  

Ríkisstjórnin hefur ennþá mörg tækifæri til að vega að þjóðinni, að atvinnuvegunum, að heimilum landsins.  

Tækifæri sem hún mun nota sér svikalaust.

 

En það mun birta til, það birtir alltaf til.

Að lokum.

Kveðja að austan.

 

 

„Þingið var vísvitandi blekkt“