Hugleiðingar um forsendur byltinga.

 

Þessar hugleiðingar hér á eftir komu á eftir pælingum mínum um tilgang og hlutverk sannleiksnefnda.  Það eru skýringar á því af hverju breytingar, varanlegar breytingar á stjórnkerfi takast, og skýringar á því að þær takast ekki.

Í dag er augljóst að því fólki sem dreymdi um að breyta því kerfi sem skóp af sér Hrunið, að því hefur mistekist.  Kerfið er að endurskapa sig af fullum þunga með aðstoð Alþjóðagjaldeyrissjóðsins.  Og enginn virðist hafa mátt til að breyta því.  Andófið er eins og hvert annað ámátlegt væl.  Og í sjálfu sér getur ekki verið neitt annað miðað við þá taktík og það hugarfar sem stjórnar okkur.

Hugarfarið "mér finnst" og "ég tel" stjórnar fólki en færri spá í forsendum samstöðu, og skilja mikilvægi þess að henni sé náð.  Og að því marki eru ekki margar leiðir, en það eru til ótal tilbrigði við klúður á þeirri vegferð.

Sem fyrr er þetta byggt á póstum mínum til Arinbjörn Kúld, byltingarleiðtoga í þeirri merkingu að þeir sem ætla sér að breyta heiminum, þurfa fyrst að leggja hugmyndir sínar fyrir samvisku hans og siðgæði.  Þeir sem trúa mér ekki ættu að lesa öll bloggskrif hans frá upphafi vegu, bæði hér og á Vísi.  En hins vegar mun ekki reyna á trú margra því svona pælingar eru ekki inn í dag.   Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn er inn, og þjónustan við hann. 

En þessar hugleiðingar eru í þremur köflum.  Njótið sem áhuga hafa á framtíðinni.

Kveðja að austan.

 

Núna langar mig aðeins að tjá mig um mína sýn á þeim vanda sem Andstaðan lenti í.  Ég ætla að taka þetta í tveimur færslum, fyrst lítillega um forsendur og síðan vangaveltur um hvað vantaði upp á til að BH þyldi deilur um mismunandi leiðir.

Eins og ég hef áður komið inn á þá blasir mikill ytri háski að þjóðinni.  Og hvort sem okkur líkar það betur eða verr, þá vinnur núverandi stjórn eftir fyrirmælum erlendra afla.  Og hvaða afleiðingar hefur þessi stefna??

Gunnar Tómasson fékk álit heimsþekkts bandaríks hagfræðings um skuldastöðuna og í svarbréfi hans kemur fram að áætluð skuldastaða Íslands sé óviðráðanleg, og fyrir því færir hann rök.  

Jakobína hefur minnst á þekkta rannsókn sem sýnir fram á að "kreppuaðgerðir" Alþjóðagjaldeyrissjóðsins drepur fólk, það er einstaklingar, sem áttu bjart líf fyrir höndum, deyja ótímabærum dauða vegna hinnar harkalegu frjálshyggju.  Reyndar alþekkt staðreynd sem blasti við eftir Asíukreppuna, en það er gott að fá það staðfest eins og til dæmis að það er vísindalega sannað að sólin kemur upp á morgun, þó til dæmis Aztekar héldu annað. 

Þegar við leggjum þetta tvennt samann, ótímabær andlát meðbræðra okkar og fyrirsjáanlegt endalok efnahagslegs sjálfstæðis landsins, þá fáum við út NEYÐ, og þörf fyrir frelsisbaráttu.  Milli þeirra sem skynja það og þeirra sem gera það ekki, er óbrúanleg gjá.  Það er til dæmis ekki hægt að gera málamiðlun sem kostar til dæmis bara 100 mannslíf, í stað 500 hundruð mannslífa.  Og umræða um stjórnlagaþing er brosleg í ljósi þess að hjálenda alþjóðlegra auðmanna ræður ekki sjálf sínum málum.  

Og við þetta má bæta hinum fyrirhugaðri gjöf bankakerfisins til erlendra vogunarsjóða, jafnvel Hannes í sínum villtustu frjálshyggjudraumum vildi þjóð sinni ekki svo illt.

Og taktík skiptir máli.   Núverandi Andófsöfl koma ekki úr valdastéttum, og eiga því um margt sameiginlegt með uppreisn alþýðufólks í gegnum aldirnar.  Heilög reiði og réttlátur málstaður er einskisverður er uppreisnaröflin hafa ekki taktíkin á hreinu, bæði skipulag og stjórnun.  Í þessu samhengi má minna á að aðeins ein bændauppreisn í Evrópu tókst þannig að markmið uppreisnarinnar náðust.  Og það er svissneska uppreisnin þar sem Svisslendingum tókst að losna við lénsvald Habsborgara í lok 14. aldar.  Það var vegna þess að þeir vissu hvað þeir voru að gera og gerðu það sem þurfti að gera.  

Í Englandi var gerð uppreisn á svipuðum tíma, og þar átti Ríkarður II ekki séns á móti fjölmennum her uppreisnarmanna.  Því bauð hann leiðtoganum til viðræðna, tók í hendurnar á honum, og bað hann um að senda herinn heim.  Síðan lét hann drepa leiðtogann, Watt Tyler, sem lærði sína síðustu lexíu, að þú átt ekki að treysta blíðmælgi yfirstéttarinnar.  Minnir um margt hvernig VinstriGrænir láta spila með sig í dag.  Þeim er boðið sæti við valdsborðið, svona rétt á meðan þeir nota styrk sinn til að sundra Andstöðunni, síðan verður þeim hent á haugana því hugmyndafræðilega þá eiga þeir enga samleið með því auðvaldi sem þeir þjóna svo dyggilega í dag.

En annars mistókust allar uppreisnir vegna skort á "leiðsögn".  Og vegna innri sundrungu.  Mér er minnistætt atriði úr ástralskri miniseríu sem sýndi hvernig fór fyrir uppreisn Írskra fanga í Ástralíu.  Þeir fólu ærlegum manni forystuna, sem hafði ekki hundsvit á taktík.  Hann beið eftir breskum hersveitum, gaf þeim tíma til að stilla sér upp, því hann var heiðursmaður, og síðan hrópuðuð þeir "frelsi" og hlupu á móti uppstilltum Bretunum.  Sem skutu þá niður eins og skotskífur og hengdu svo heiðursmanninn.

Bretarnir vissu nefnilega allt um taktík, bæði að deila og drottna og eins að fylkja sér til orrustu, og þeir vissu til hvers þeir voru að berjast, fyrir krúnuna og sínum eigin hag.  Og það var vegna þessara stjórnunarlegu yfirburða sem Bretarnir urðu að heimsveldi.  Og það var vegna stjórnunarlegrar vankunnáttu sem Andstaða smælingja og alþýðu var brotin á bak aftur.   

Franska byltingin tókst vegna algjörar vanhæfni frönsku yfirstéttarinnar en bæði bylting Cromwells og Leníns tókust vegna afburða herforingja á vígvelli.

Og þegar maður dregur þetta saman Arinbjörn, þörfina á "byltingu" og síðan lærdóm sögunnar, þá fær maður út það munstur sem öll breytingaröfl þurfa að hafa í huga, ef þau vilja ná árangri.

Og það vona ég svo sannarlega með íslensku Andstöðuna, að hún vilji, því ekki er vanþörf á.

Og um það er minn næsti pistill, sem verðu bæði stuttur og laggóð