Þekkjum leikreglur lýðræðisins.

Stuðningsmenn breta  á Íslandi fara mikinn í fjölmiðlum auðmanna, DV og Fréttablaðinu auk sérlegar fréttastofu breta, Ruv, að reyna að gera störf fyrri ríkisstjórnar Íslands  tortryggileg og hafa vænt hana um að bera ábyrgð á þeirri smán sem kennd er Svavar Gestsson, fyrrum formann Alþýðubandalags.  Til þess nota þeir bréf ógæfumannsins Indriða H. Þorlákssonar, sérstaks áhugamanns um skuldaþrældóm íslenskra barna.

En þetta vesalings fólk gleymir alltaf leikreglum lýðræðisins þegar það reynir að réttlæta sinn eigin skít, og stuðning við mestu smán Íslandssögunnar.

Það skiptir ekki máli hver gerði hvað, hvenær og hvar.  

Í lýðræðisþjóðfélagi getur fyrri stjórn ekki bundið hendur síðari ríkisstjórna með einhverri stefnumótun í mikilvægum málum sem ekki má út af bregða.  Ef svo væri þá væri til lítils að skipta um ríkisstjórnir og í raun óþarfi að kjósa ef allt væri fyrirfram ákveðið.  Þá hefðu til dæmis sósíalistar á Spáni ekki mátt hætta stuðningi Spánverja við Íraksstríðið því fyrri ríkisstjórn hefði ákveðið svo.  Á þetta benti Ingibjörg Sólrún Gísladóttir réttilega í sínu fræga minnisblaði til fjárlaganefndar Alþingis og uppskar fyrir mikið hatur bretavina.  

"... að þó að þau feli í sér pólitíska skuldbindingu þá skuldbindi þau Ísland ekki með neinum hætti ef ný stjórnvöld vilji hafa þau að engu."

Það þarf ekki einu sinni lágmarks þekkingu á gangverki lýðræðis til að skila þessa staðhæfingu Ingibjargar, en það þarf mikinn illvilja í garð þjóðar sinnar að halda öðru fram.

En hafi sá samningur sem íslenskir embættismenn gerðu haustið 2008 fengið löglega málsmeðferð og verið samþykktur af Alþingi sem milliríkjasamningur við breta og Hollendinga, þá kemur að annarri grundvallarreglu lýðræðis.

Þvingaður samningur er aldrei löglegur, þó ofríkismenn og annað glæpahyski neyði sér veikari aðila til að skrifa upp á nauðung.  

Þess vegna eru til dæmis Frakkar ekki að borga Þjóðverjum stríðsskaðabætur þó þeir hafi samþykkt það í einhverjum járnbrautarvagni í júní 1940.  Þess vegna eru stjórnvöld ekki skuldbundin samningum við til dæmis flugræningja, eða fjárkúgara sem hóta að eitra vatnsból, eða fjárkúgara sem stöðva lögleg bankaviðskipti ef ekki er fallist á ólöglegar kröfur þeirra.

Það þar ekki lágmarksvit til að skila að þvingun er ólögleg, en það þarf mikinn illvilja að halda því fram að hún sé lögleg.

Þess vegna spyr ég einu sinn enn, af hverju gengur það fólk laust sem lýgur svona að þjóð sinni?

Við bönnum meðlimum erlendra glæpaklíka inngöngu í landið en það fólk er ekki komið til að ræna íslenska þjóð um 100 milljónir á dag.  Af hverju getur fulltrúi ríkra hollenskra fjárfesta komið ítrekað fram í eina fréttaskýringaþætti ríkissjónvarpsins og fengið þar allan tíma í heimi að ljúga og rangfæra staðreyndir ICEsave deilunnar??   Alls staðar annar staðar í heiminum er það vitað að svona fólk notar pening til að kaupa sér aðgang að fjölmiðlum til að stjórna umræðunni eftir sínum hagsmunum.  Af hverju telja menn að önnur lögmál gilda á Íslandi????

Rennur vatn upp á móti á Íslandi????

Engin þjóð sættir sig við að greiða helming tekjuskattsgreiðslna sinna í ólöglega fjárkúgun óvinaþjóða.  Engin þjóð sættir sig við að stuðningsmenn glæpsins ráði fjölmiðlum lands síns.  Engin þjóð sættir sig við stjórnvöld sem vinna að framgöngu glæpsins.  Engin þjóð tekur pening frá sjúkum, öldruðum, öryrkjum, barnafjölskyldum til að greiða ólöglega fjárkúgun.

Nema á Íslandi, þjóðin vill reyndar ekki glæpinn, en sættir sig við að stuðningsmenn hans ráði fjölmiðlum, verkalýðshreyfingunni og Alþingi.

Rennur kannski vatn upp á móti á Íslandi??

Erum við svona sérstök eftir allt saman???

Eða hvað?

Kveðja  að austan.

 

 

 

„Reyna að þvo hendur sínar af eigin verkum“