Fullur ráðherra endurtekur Dansinn frá Hruna.

 

Ég er einn af þeim sem kaus Flokk fólksins á ákveðnum tímapunkti, fyrir mig skipti það ekki öllu máli að meintur flokkur væri skúffa í eldhúsi Ingu Sæland, heldur að Inga andæfði auðnum sem var langt kominn með að breyta lýðræði í auðræði.

Reyndar ekki síðast því einn af Vörðum lýðræðis okkar og sjálfstæðis bauð fram, og að sjálfsögðu kaus ég Arnar Þór Jónsson.

 

Spekin að baki okkar Hriflungum er ekki flókin, auður og auðmenn eiga ekki að eiga lýðræðið, hvað þá að selja sjálfstæði þjóðarinnar til Brussel, svo þeir fái gengi braskarakróna sinna, brasks sem fá verðmæti voru að baki  önnur en innbyrðis viðskipti þeirra, á krónu á móti krónu.

Andspyrna götunnar náði að hindra þann gjörning, þegar Bjarni Ben og Sjálfstæðisflokkurinn náði að sýna sitt rétta andlit í ICESave 2, þá vissulega voru fyrstu skoðanakannanir 66% með auði og auðmönnum, gegn þjóðinni, svo höfðum við þetta bara.

 

Svo liðu mörg ár og víglínur breyttust, Sjálfstæðisflokkurinn, Framsókn og VinstriGrænir gegndu lykilatriði í að fórna sjálfstæði þjóðarinnar varðandi nýtingu orku hennar, stríð sem var kennt við Orkupakka eitthvað, man ekki alveg hvað þessi skoffín landsölu leppa auðsins heita.

Þá stóð Inga, og flokkurinn, sem hún stofnaði og geymdi í eldhússkúffu sinni, lappirnar, Inga stóð með fólki gegn auði, þjóð sinni gegn þeim sem vildu selja hana.

Og já, þegar ekkert betra var í boði, þá kaus ég hana, flokk hennar og lista hér fyrir austan.

Svo skemmdi það ekki fyrir að frjósemisafl Stuðmanna komst á þing, Jakop Frímann Magnússon.

 

Já, já ég veit það, þetta er játning sveitamanns sem trúði fagurgala fólks sem þóttist vera á móti.

Og ég skal vissulega játa að ég var einn af þeim sem taldi Ragnar Ingólfsson heiðarlegan baráttumann fyrir  fólk, fyrir alþýðu, fyrir okkur öll sem auðurinn hefur markvisst ákveðið að breyta úr fólki í kostnað, með vísan í Hayek og Friedman.

 

Og guð minn góður, allir pistlarnir sem ég að vanmætti skrifaði, vanmætti þar sem alvarleg vanheilsa setti strik í sandinn, um aðförina að Ásthildi Lóu.

Manneskju sem ég bar mikla virðingu fyrir, baráttu hennar í þágu Heimilanna, baráttu hennar gegn Hrunverjum, yfirtöku þeirra yfir stjórnsýlunni í gegnum ógæfufólkið, Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingrím Sigfússon, svo var Ásthildur Lóa engu betri.

 

Sjaldan hef ég eytt eins mikilli orku í að verja það sem seinna brást.

Sem var enn einn leppurinn fyrir auð og auðmenn.

Hún eins og Ragnar höfðu víst aldrei fengið tækifæri til að selja sig, og þegar það gafst, þá var það gripið.

Fólk og þjóð til sölu.

 

Eftir stendur samt smánin, og hún snýr að mér, að full Inga hafi tekið meintan eggjandi dans til að trufla þá þingmenn sem standa vörð um tilveru fólks á landsbyggðinni.

Hvílíkt skoffín er hún blessunin.

Að ganga svona erinda auðs og auðmanna, gegn Fólkinu sem kaus hana og flokk hennar.

Blindfull og vitlaus.

 

Hvað á maður að segja, hvernig hefur allt manns vit og skynsemi brugðist manni, og maður hélt að þetta fólk hefði æru, sem og þrátt fyrir alla sína galla, væri einlægt að berjast fyrir tilveru okkar, þjóðarinnar, Fólksins, sem byggir þetta land.

Veit ekki, sjálfsagt er það ellin, vitsmunaleg hrörnun sem fylgir vanheilsu þess sem sækir að líffærinu sem ber víst ábyrgð á hugsun og dómgreind.

Engin afsökun samt, ég trúði og treysti þessu fólki til að andæfa, og sú trú og traust er eldri en ellin sem sækir að.

Sem og að ellin er kannski afsökun þess sem fattar að hann er ekki alveg eins skarpur og hann var áður.

 

Er þetta afsökun Ingu.

Ég bara spyr.

 

Alla pistla þarf að enda.

Kveðja að austan. 

Ráðherra steig eggjandi dansspor í þingsal

Frumvarp lyga og rangfærslna.

 

Skaðafrumvarpið kennt við  veiðigjöld sló Íslandsmet í umræðu á Alþingi í gær.

Sýnir að þrátt fyrir allt er einhver manndómur í stjórnarandstöðunni, uppgjöfin er auðvelda leiðin, viðurkenning á að þrátt fyrir allt er stjórnarandstaðan í minnihluta.

En þegar atvinna fólks og tilvera byggða er undir, þá eru það aðeins aumingjarnir sem gefast upp, manndómurinn stendur vörnina á meðan stætt er.

 

Í þessari frétt er enn ein lygin og rangfærslan leiðrétt: "Nýj­ar töl­ur frá Deloitte sýna að þessi gjöld verði til þess að 75-90% af rekstr­araf­komu sjáv­ar­út­vegs­fyr­ir­tækj­anna fari í op­in­ber gjöld, þrátt fyr­ir hækk­un á frí­tekju­marki. "Þrátt fyr­ir hækk­un­ina á frí­tekju­marki og allt það sem stjórn­ar­liðarn­ir hafa verið að tala um, þá bara gríp­ur frum­varpið ekki litlu og meðal­stóru fyr­ir­tæk­in"." svo vitnað sé í Jens Garðar þingmanninn okkar í Fjarðabyggð.

Þetta haldreipi varnar skaðvaldanna, að þeir hafi komið til móts við minni og meðalstórar útgerðir er lygin ein eins og allt annað í þessu skaðafrumvarpi.

 

Stjórnarandstaðan er svo ekki í minnihluta í sjávarbyggðum landsins, 26 sjávarsveitarfélög af 26 sendu inn umsögn þar sem varað var við skaðanum sem skaðafrumvarpinu er ætlað að skaða.

Fyrirséða samþjöppun í útgerð og vinnslu með tilheyrandi tekjutapi og síðan byggðaröskun, og í framhaldinu byggðahrun hjá þeim sveitarfélögum sem byggja tilveru sína á smærri útgerðum og vinnslu.

26 af 26 er algjör meirihluti og munum að í stjórnum þessara sveitarfélaga er fólk úr öllum flokkum, þar á meðal þeim flokkum sem núna mynda meirihlutann á Alþingi.

 

Enginn af þeim hefur risið upp og lýst yfir stuðningi við skaðann, þrátt fyrir gulrótina að blóðpeningana eigi að hluta nota í nærsamfélagið.

Það er einfaldlega enginn svona heimskur að leggja trúnað á slíkt orðagjálfur.

Enginn er tilbúinn að svíkja náungann í sinni byggð þó í boði séu 9 koparpeningar.

 

Það segir allt sem segja þarf um rökþrot stjórnarliða, fyrir utan að hengja sig með kjafti blóðsugunnar á rangfærslur og lygar líkt og þeirri sem þessi frétt afhjúpar, að þá sagði einn stjórnarliðinn að þessi 26 af 26 sjávarsveitarfélögum landsbyggðarinnar væri ekki meirihluti, sveitarfélögin væru sko rúmlega 60, og hana nú.

Sem reyndar vekur upp spurningar af hverju til dæmis Múlaþing hafi ekki ályktað til stuðnings sjávarbyggðum, firðirnir sækja jú verslun og þjónustu uppá Hérað og Austurland sem slíkt er ein heild, verðmætasköpunin niðri á fjörðum en kjarni verslunar og þjónustu uppá Héraði.

En það er önnur saga, ámátlegt er rökþrotið að benda á að ekki er ályktað þar sem engra beinna hagsmuna er að gæta.

 

Hetjur ríða um héruð þessa dagana, það er á Alþingi, verjandi sinn minni bróður sem sætir aðkasti götustráka úr borginni.

Frestun á hinu óumflýjanlega er alltaf frestun, eins og hinn dauðadæmdi veit, sérhver dagur á lífi vekur von um annan dag á lífi.

Ríkisstjórnin mun sjálfsagt hafa sigur, Skaðinn mun svo taka til að skaða mannlíf og byggðir.

 

Nema!!

Nema!!

Kraftaverkin gerist þar sem þeirra er síst von.

 

Því þar sem er líf, þar er von.

Sérstaklega þegar vonin byggist á trú.

 

Á meðan er það vörnin til síðasta manns.

Kveðja að austan.

Grípur ekki smærri fyrirtæki