Ríkissaksóknari gengur erinda alþjóðlegra glæpasamtaka.

 

Það er leitun af aumari manneskju en Sigríði Friðjónsdóttur ríkissaksóknara.

 

Vegsemd hennar byggist á að hún gekk erinda óhæfu Jóhönnu Sigurðardóttur og ríkisstjórnar hennar þegar Jóhanna lét Alþingi samþykkja að Landsdómur myndi ákæra Geir Haarde einan manna vegna meintrar ábyrgðar ríkisstjórnar hans á bankahruninu.

Þar gekk Sigríður beint í fótspor mannaumingja í lögfræðingastétt sem hafa látið  nota sig í pólitískum ofsóknum alræðis og öfgastjórna gagnvart lög og rétti.  Mannaumingja eins og þá saksóknara sem unnu fyrir Stalín í Moskvuréttarhöldunum eða sem nasistastjórn Hitlers notaði til að þagga niður í réttlætisrödd Hvítu Rósarinnar, svo þekktustu dæmin séu nefnd.

Svo er Sigríður kona, það er reyndar ekki aumt, á að teljast til tekna, nema þegar það að vera kona, telst forsenda meintrar hæfni.

 

Solaris eru sögð hjálparsamtök.

Margtuggið og margnotað orð, margnotað skálkaskjól glæpa og hryðjuverkasamtaka.

 

Þegar æðsti og öflugasti fjármagnari haturs og hryðjuverka Íslamista um allan heim, krónprins Saudi Arabíu og raunverulegur stjórnandi landsins, Mohammed bin Salman lét myrða bandaríska blaðamanninn Jamal Khashoggi, sem var af Saudi arabískum ættum og hafði afhjúpað leyndarþræði hryðjuverkastarfsemi Íslamista sem Salman skipulagði og fjármagnaði og Salman lét myrða í sendiráði Saudi Arabíu í Istanbúl, þá fékk Salman yfir sig kastljós sem hann hafði fram af þessu getað keypt sig frá.

Eitt af því sem kom fram að upphaf hryðjuverka úr hans ranni mátti rekja til hjálpar og góðgerðasamtaka sem hann fjármagnaði í Bosníu.  Samtaka sem slógu jafnvel Serba út í grimmd og viðbjóði, og voru upphaf af voðaverkum sem Íslamistar Ríki Íslams og Hamas hafa síðan gert af kennimarki Íslamista.

Meint hjálpar og góðgerðarsamtök voru síðan megin fingraför fjármögnunar Sauda auk annarra miðaldaríkja Persaflóans við hatursútbreiðslu Íslamista, voðaverk þeirra og hryðjuverk.

 

En Salman fann ekki upp þessa misnotkun á orðinu hjálpar- og góðgerðarsamtök, allir unnendur James Bond muna að heróínsalinn í Live and Let Die myndinni dreifði eiturlyfjum sínum í gegnum eitthvað álíka fyrirbæri.

Bíómynd vissulega, en byggðist á grjóthörðum raunveruleik hinnar skipulögðu glæpastarfsemi eiturlyfjahringanna.

Raunveruleik sem virkar vel fyrir glæpa og hryðjuverkasamtök til að búa til skálkaskjól um starfsemi sína.

 

Í dag, á eftir eiturlyfjaiðnaðinum er mannsals og flóttamannaiðnaðurinn sá glæpaiðnaður sem skilar glæpafólki mestum tekjum og gróða.

Verkfæri hans eru margs konar en mikilvægust eru ýmiskonar hjálpar og góðgerðasamtök ásamt tibúnum þrýstihópum, sem auðvelda mannsalið og sístreymi flóttafólks til vestrænna landa.

Þessi verkfæri stjórnar umræðunni, láta eins og enginn sé morgundagurinn og að auðugri samfélög Vesturlanda geti endalaust tekið við afurðum glæpaiðnaðarins, fólki fátækra landa sem er að leita að betri lífskjörum, eða fólki í flóttamannabúðum sem borgar glæpaklíkum fyrir að koma sér þaðan eftir þekktum flóttamannaleiðum til Vesturlanda, og þá er tikkað í box samvisku og góðmennsku, því hver vill ekki hjálpa fólki í neyð?

Á Íslandi í dag tala þessi verkfæri þannig að okkar rúmlega 300 þúsund manna þjóð, geti léttilega orðið að 400 þúsund manna þjóð, svo 500 þúsund, og svo, og svo, það er jú bara aðeins 100 milljónir flóttamanna í heiminum, og svo kannski 500-800 milljónir í viðbót sem vilja flýja slæm lífskjör heimaslóða, og í raun ekkert mál fyrir 300 þúsund manna þjóð að taka við þeim öllum.

 

Sú síbylja dynur á þjóðinni dag eftir dag, að baki liggur ekki hin augljósa heimska fáráðarinnar að 300 þúsund manna þjóð geti leyst allan flótta og lífskjaravanda heimsins, það er ekkert fólk svona heimskt nema kannski einn og einn fréttamaður á Mogganum og á Rúv, heldur er þetta fólk í vinnunni.

Það brýtur niður viðspyrnu og heilbrigða skynsemi þjóðarinnar. Í samkrulli við einhver ógnaröfl glóbalvæðingarinnar sem fjármagna forheimsku rétttrúnaðarins á Íslandi.

Þjóð án viðspyrnu er auðveld bráð.

 

Sekt Helga felst í að benda á sannleikann.

Benda á hlutverk hinna meintu hjálparsamtaka, benda á hlutverk atvinnugóðmenna, sem nýtt hafa sér bágindi heimsins til að útbúa svikamyllu handa sér og sínum, mergsjúga úr kerfinu fjármuni sem annars gætu farið í að hjálpa flóttafólki, börnum þess, útvega þeim heilbrigðisþjónustu og menntun þar sem þau dvelja í flóttamannabúðum.

En ekki hvað síst þá ber Helgi líklegast ábyrgð á því að Góða fólkið innan lögreglunnar komst ekki upp með samsekt mútugreiðslna og hins meinta stuðnings hinna meintu hjálparsamtaka við voðamennin í Hamas og voðaverk þeirra.

Líklegast hans stærsti glæpur að hafa krafið Góða fólkið innan lögreglunnar skýringa á þeirri samsekt að rannsaka ekki augljós brot á lögum um mútugreiðslur og stuðning við hryðjuverkasamtök.

 

Það er tímanna tákn að sá einstaklingur sem mest æpir í þágu þessa glæpaiðnaðar, ítrekaður sekur um hatursorðræðu gegn þjóðinni sem hýsir hann, skuli geta pantað svona aðför að íslensku réttarkerfi.

Komist hann upp með það, komist ríkissaksóknari upp með að ganga erinda glæpaiðnaðarins og vega af þeim embættismanni sem þorir að benda á staðreyndir mála og þorir að snúast gegn rétttrúnaðinum þegar hann gengur svo langt að halda hlífiskildi yfir mútugreiðslum og augljósum stuðningi við hryðjuverkasamtök Hamas, þá er ljóst að núverandi dómsmálaráðherra er ekki starfi sínu vaxin.

Aðeins enn ein brúðan úr ranni Valhallar, þjónandi einhverjum annarlegum hagsmunum glóbalsins, með alls ófær um að standa ístaðið fyrir þjóðina sem þó veitir henni þann trúnað að vera æðsti yfirmaður dóms og réttarkerfis þjóðarinnar.

 

Þá er runnin upp Ögurstund þjóðarinnar.

Spurning um sjálft sjálfstæði hennar og tilveru.

 

Spurningar sem krefjast uppgjörs.

Um hver stjórni í raun Íslandi.

Kveðja að austan.

 

 

Helgi verði leystur frá störfum tímabundið

Morgunblaðið bregst ekki.

 

Það skrifar frétt um bullið og vitleysuna sem vellur uppúr Donald Trump, eins og 4 ár hans í forsetastól hafi ekki kennt blaðinu að greina á milli þess sem kjósendur hans vilja heyra og þess sem Donald Trump stendur fyrir, eða framkvæmir.

Síðan ætti að vera einhver greind á ritstjórn blaðsins til að greina á milli hvernig Trump stjórnar umræðunni, og þess sem hann eða andstæðingar hans í Demókrataflokknum kjósa að halda á lofti í kosningabaráttu sinni.

Svo ég vitna í einn frasann sem demókratar láta hafa eftir sér og hinn ekki svo vel gefni blaðamaður Morgunblaðsins étur upp; "Í ár er lýðræðið okk­ar í hættu, og ef við ætl­um að bjarga því verðum við að kjósa gegn valda­boðsstefnu".

Ókei, lýðræðið er kannski í hættu en hvaða flokkur, og hvaða frambjóðandi ógnar lýðræðinu vestra í dag????

 

Hinn ekki svo vel gefni blaðamaður Morgunblaðsins er með þetta á hreinu, að kosningabull Donald Trumps sé ógnin, sambærileg orð kosningateymis demókrata virðast hins vegar ekki ógna einu eða neinu, þó viðkomandi teymi hafi í síðustu kosningum logið upp afskiptum Rússa af forsetakosningunum 2020 þar sem Biden var kosinn, eða staðfastlega notað þær fölsku ásakanir til að beita réttarstofnunum landsins til að rannsaka þær ásakanir, með þeirri einni niðurstöðu, að því sem er logið og búið til, er ekki hægt að rannsaka til sakfellingar.

Og látið er ógert að minnast á hvernig sambærilegt bull, sambærilegar samsæriskenningar um einhverja ógn af kosningu Trump ógni lýðræðinu þar vestra, sé meginstoð kosningamaskínu demókrata.

 

Svona fyrir utan að Tump sé dæmdur fellon af gjörspilltu saksóknarakerfinu vestra, þar sem saksóknarar skipaðir af demókrötum, af dómstólum þar sem demókratar skipa dómara, að þar með henti hann vel í baráttunni við Kamillu Harris, sálarlausrar manneskju sem hóf sinn feril með því að ofsækja fátækt fólk á jaðri samfélagsins.

Eins og vit blaðamannsins sé minna en ekkert, að heimskan sé meiri en algjör.

 

Það hefur blasað við öllum sem hugsa og hafa dómgreind sína í lagi, að atlaga demókrata að bandarísku lýðræði með leikfléttunni um útnefningu Kamillu Harris, er áður óþekkt leikflétta, að varla finnst dæmi hjá Pútín eða öðrum einræðisherrum þessa heims til að sjá og upplifa hvernig leikreglur lýðræðisins hafa verið vanvirtar.

Samt hefur blaðamaðurinn á Morgunblaðinu ekki skrifað eina frétt um þessa augljósu aðför demókrata að lýðræðinu vestra eða sett spurningar við af hverju Kamila með lof á vörum og tungu um Biden, var tilbúin með stuðning meirihluta kjörmanna demókrataflokksins, innan við sólarhring eftir að rýtingar voru stungnir í bak hans.

Leikflétta og atburðarrás sem jafnvel Shakespeare hefði verið stoltur af í dramaleikritum sínum. 

En blasir við öllum með dómgreindina í lagi.

 

Það er nefnilega þannig í dag að Mogginn bregst ekki í ófréttamennsku hins pólitíska rétttrúnaðar.

Í mörgu er hann á pari við einkafréttastofu Góða fólksins á Rúv.

 

Þetta síðasta vígi borgarlegra blaðamennsku uppfyllir varla kröfu þjóðskáldsins um fornar búðir, þegar það sagði að núna væri Snorrabúð stekkur.

Og borgarlegir íhaldsmenn kyngja þessu, sækja í forn minni vinstri vitleysinga sem réðust á Kína og Maó með því að skamma Hoxha og kommúnistastjórn hans í Albaníu. Með því að ráðast á augljósa ófréttamennsku Rúv, til dæmis þegar frétt um forsetakosningar í Venúsaela var látin snúast um kröfu alþjóðlegra glæpasamtaka um Ísland án landamæra, en þegja um samskonar ófréttir, eða það sem verra er, þögn um ófréttir, hjá Morgunblaðinu.

 

Morgunblaðið bregst vissulega ekki.

En hægri menn bregðast, með því að kyngja ófréttamennskunni, með því að skamma Rúv fyrir það sem þeir vildu sagt hafa um Morgunblaðið.

Á meðan trónir Davíð á toppnum, tannlaus, áhrifalaus, þiggur laun fyrir blekkinguna að Morgunblaðið sé ennþá borgarlegt íhaldsblað.

Sem það reyndar er en aðeins á sárafáum köflum.

Köflum sem eru svona svipaðir og þjóðvegir landsins áður en rétttrúnaður loftslagstrúboðsins fór að blanda matarolíu sem bindiefni við klæðninguna.

 

Á meðan rennur allt að feigðarósi.

Alþjóðleg glæpasamtök flótta og mannsalsiðnaðarins stjórna opinberri umræðu, það besta sem má segja um núverandi ráðherra er að þeir eru vanhæfir, stjórnarandstaðan þjónar öllu öðru en almenningi og þjóð, glæpaiðnaðurinn er langt kominn með að skipta um þjóð í landinu, íslensk tunga og íslensk menning er komin á válista.

Þjóðin, almenningur og fyrirtæki hans eru mergsogin af vaxtabrjálæðingum Seðlabankans, brjálæðingum sem hafa þjónað auðmagninu síðan löngu fyrir Hrun.

Og síðasti borgaralegi fjölmiðill þjóðarinnar er í andaslitrum.

 

Að ekki sé minnst á að Samflokkurinn ætlar að skipta út Bjarna og börnum hans, fyrir Samfylkinguna og þó fullorðinni manneskju, Kristrúnu Frostadóttir, úr ranni auðmagnsins vissulega, en samt ekki heimsk.

Á því herrans ári 2024 þá má þjóðin allavega þakka fyrir þau grið að meint vonarstjarna þjóðarinnar er þó ekki heimsk, þó hún komi úr röðum Samfylkingarinnar.

Það er þó eitthvað gott í hinu versta.

 

Á meðan gráta samt þjóðvegirnir, Fjallkonan og Landvættirnir.

Íslensk tunga og íslensk menning.

Heilbrigð skynsemi og dómgreind hins venjulega fólks.

 

Fall Morgunblaðsins er birtingarmynd fall þjóðar, sem átti, en er að missa allt.

Sjálfstæðisþrá aldamótakynslóðarinnar skóp Morgunblaðið, og á þeirri þrá lifði blaðið lengi.

Lifði allt þar til borgarleg hugsjón og borgarleg gildi lutu í gras fyrir alþjóðavæðingu auðmagnsins og fávitavæðingunni sem auðmagnið kostar svo grimmt í samfélaginu.

 

Í dag er þjóðin án borgarlegs flokks og án borgaralegs fjölmiðils.

Og engar breytingar þar á í sjónmáli.

 

Það er bara svo.

Staðreynd sem ekki er hægt að rífast um.

Á Íslandi í dag þar sem alþjóðleg glæpasamtök mannsals og flóttamannaiðnaðarins eru í hásæti umræðunnar.

Innviðir grotna og þjóðinni er boðið fávitahátt umræðunnar til að afneita þeirri staðreynd

 

Þar bregst Morgunblaðið ekki.

Ekki þessum napra raunveruleik sem blasir við íslensku þjóðinni í dag.

 

Samt, fyrir ekki svo mörgum árum, þá hefði Morgunblaðið brugðist.

Ægivaldi Samflokksins, froðu umræðunnar, samkrulli auðmagnsins við glæpalýð um að skipta um þjóð í landinu.

Það hefði ekki þagað, það hefði sagt fréttir.

Það hefði sagt satt.

 

Allavega í minningunni.

Minningu sem tíminn er óðum að þurrka út.

 

En er samt minning um það sem var og á að vera.

Um Ísland sem var og á að vera.

 

Sú minning má ekki deyja.

Kveðja að austan.

 

 

Augljóst grín eða árás á lýðræðið