Þegar skömmin er ein eftir.

 

Sem vörn fyrir vanhæfni, því leitun er meðal þjóðarinnar einstaklingur sem upplifði séra Agnesi sem biskup þjóðkirkjunnar, þá er fokið í mörg skjól.

Að augljós hyglun innan skrifstofu biskups, þar sem embættismenn þar réðu hvorn annan á skjön við lög og reglur, sé kennd við kynjamisrétti, að karlar í sömu stöðu hefðu komist upp með lögleysuna, er augljóst gjaldþrot dólgafemínismans, sem tröllríður hefur íslenska umræðu í mörg mörg ár.

 

Séra Agnes er berstrípuð, skömm hennar aðeins eykst með yfirlýsingunni um að hún skili skömm sinni til kirkjuþings.

Eins og kirkjuþing sé Bjarnarbófaþing Disney á Íslandi.

Gjaldþrot dólgafemínismans stendur eftir.

 

Hvernig yfirtók hann umræðuna?

Af hverju létum við hann stjórna okkur svona lengi??

 

Gleymum ekki stúlkunni sem varð fræg fyrir að fella mann og annan, varð svo upplýs um að ljúga öllu sem hún gat logið um eigin hörmungar, og hvernig hún hefði rifið sig frá þeim hörmungum með gráðum hér og þar, gráðum eða starfsferli sem aðeins var til í lygaprófíl hennar.

Gleymum ekki fjárkúgaranum sem fékk sambýliskonu sína til að leggja net og gildrur fyrir graða karla í stjórnunarstöðum stórfyrirtækja, þegar blaðran sprakk og gagnkvæmar ásakanir fóru á milli, í millitíðinni fórnarlömbin svipti æru og störfum, þá var ljóst að hið hampaða fórnarlamb, að sjálfsögðu kvenkyns, var aðeins verkfæri viðkomandi fjárkúgara, sem í þessu tilfelli var karlkyns.

Lengra aftur má ekki gleyma kvenkyns fjárkúgaranum sem laug kynferðisofbeldi uppá dauðadrukkinn landsliðsmann í fótbolta, staðin að verki, en hin meðvirka umræða dólgafemínismans hélt fjárkúgaranum samt í stöðu fórnarlambs.  Fölsk umræða sem var skýring þess að lélegasti formaður landssambands í íþróttum var kjörinn, hennar eina afrek, fyrir utan að gráta reglulega gagnvart erfiðleikum, að setja reglur um að íslenskir knattspyrnumenn væru sekir þar til sakleysi þeirra væri sannað.  Ósagt skal látið hvort fyrirmyndin var sótt til Sovéts Stalíns eða Þriðja ríkis Hitlers, dólgafemínisminn hafði hvorki vit eða þekkingu til að spyrja þeirrar spurningar.

Svo má vitna í eldra dæmi þegar falskar minningar voru notaðar til að ærumeiða látinn mann, biskup, falskar minningar af sama meiði og brenglað fólk notaði til að koma þúsundum saklausra í fangelsi Bandaríkjanna, ákæran, hin falska minning var kynsvall meintra djöfladýrkenda.

 

Smán ofsóknanna, smán umræðu dólgafemínismans, smán hinna meðvirku, æpir úr sögunni, æpir í nútímanum, æpir í þessu viðtali konunnar sem klúðraði öllu, sat í skjóli lögleysu, en reynir að réttlæta það sem ekki er hægt að réttlæta, með vísan í kynferði sitt.

Að það væru karlar sem hefðu dæmt hana, það væru karlar sem sætu kirkjuþing.

Eins og fólk sé það heimskt, eða fáfrótt að vita ekki að í fjöldamörg ár hefur guðfræðideild Háskóla Íslands útskrifað mun fleiri konur en karla. 

Og að konur séu ekki minniháttar, að þær kunni meir en að prjóna og hekla, til dæmis að læra til prests, og hafi tileinkað sér þekkingu um lög og reglur sem gilda um prestskap, skipan biskups og svo framvegis.

 

Rétttrúnaðurinn er vissulega svona heimskur.

En í þessu máli er hann gjaldþrota.

 

Jafnvel femínistinn á Morgunblaðinu, þessi sem veður ekki beint í vitinu, sér það.

Kannski samt ekki, kannski tók hann þetta viðtal því hann upplifir séra Agnesi sem fórnarlamb.

 

Eftir stendur samt skömmin.

Skömm dólgafemínismans.

 

En fyrst og síðast þeirra sem gátu stöðvað hann, en gerðu ekki.

 

Í kjarkleysi sínu meðvirkir.

Í kjarkleysi sínu sekir.

 

Hvort þeir fatti það er annað mál.

Kveðja að austan.

Skilar skömminni til kirkjuþings