Óskum landsmönnum öllum velfarnaðar á nýju ári.

 

Hljómar áramótakveðja svo margra í upplestri Sigvalda og félaga á Rúv.

 

Sögunni fylgir ekki hve margir óska hinni nýju ríkisstjórn velfarnaðar á nýju ári, örugglega margir, margir sem líka óska landsmönnum velfarnaðar.

Meinið er að þetta tvennt fer ekki saman, velferð þjóðar og velferðar hinnar nýju Evrópusambandsstjórnar.

Eins og þjóðin þarfnast stöðugleika, þá þarfnast hún ekki stöðugleika um að innlima hana í hið nýja stórríki Evrópu, myndað af ríkjum sem öll eru á fallandi fæti og eiga í styrjöld við hitt stóra ríkið í Evrópu.

 

Mein þjóðarinnar eru mörg, en þau eru innanmein, og þau lagast ekki við að innlimast í stærri mein sem aðeins eiga eftir að versna.

Sem og að flest sem hrjáir efnahagslíf okkar má rekja til hins evrópska regluverks, hins kæfandi faðmlag þess, sjálfvirkan innflutning á fólki sem viðheldur síþenslu á húsnæðismarkaði, orkumarkað orkupakkanna og svo framvegis.

 

Hin nýja ríkisstjórn er ríkisstjórn fagurra fyrirheita, líkt og tryggingarfélag sem lofar úrvals þjónustu nema í smáaletrinu segir að sú úrvalsþjónusta í raun sé aðeins fyrir tjónlausa.

Fögru fyrirheitin falla hvert um annað í smáletri ríkisstjórnarsáttmálans, allt sem á að gera, allt sem á að bæta, er allt háð meintu jafnvægi í ríkisfjármálum.

Það jafnvægi krefst niðurskurðar, ekki nýrra útgjalda.

Hin fögru fyrirheit eru því blekking ein.

 

Ríkisstjórnin segist ætla að hagræða eins og þjóðin þekkir ekki sögu hagræðingar Bjarna Ben og forvera hans í embætti fjármálaráðherra.

Undantekningarlaust auka þær kostnað til lengri tíma, því þjónustu þarf að viðhalda, kjarasamninga um veikindarétt að virða, og yfirvinnu að greiða því starfsfólki sem tekur á sig aukavaktir sólarhringsþjónustunnar.

Allt afleiðing undirmönnunar sem leiðir til viðvarandi stressástands með tilheyrandi fjarvistum og veikindum starfsfólks sem er komið yfir þolmörk starfsgetu sinnar.

Annars staðar í kerfinu myndast svo flöskuhálsar ákvarðanatöku með tilheyrandi aukakostnaði í samfélaginu.

Ríkisstjórn sem segist ætla að hagræða er ríkisstjórn sem segist ætla að gera vont verra.

 

Ekkert í fögrum fyrirheitum ríkisstjórnarinnar bendir til nýrrar hugsunar eða nýrrar nálgunar.

Aðeins gamla slitna platan um misvitra stjórnmálamenn sem þykjast hafa vit og getu til að segja fólkinu sem vinnur störfin, hvernig eigi að vinna þau.

Að hugsa hlutina uppá nýtt, hafa kjark til að segja sig frá hinu kæfandi evrópska regluverki, það er ríkistjórn sem þjóðin þarf, en fær ekki.

 

Enginn skilningur á forsendum gróskunnar og gróandans.

Hóflegri skattheimtu, skilvirku regluverki sem og traust á einstaklinginn og fyrirtækjum hans.

Þess vegna fáum við það sama og við höfðum, margt gott því í kjarna vill stjórnmálafólk okkar vel, óháð í hvaða deild það er í Einflokknum, en innviðir okkar, forsendur alls í samfélaginu, minna orðið frekar á gamalt fúið fiskiskip, sem vissulega fiskar ennþá en hve lengi enn?, í stað nýtísku báta sem þola öll veður og vinda, og eiga sér langa framtíð.

 

Þjóðin þarfnast ekki ríkisstjórnar um óbreytt ástand.

Um stöðnun og hnignun.

Um evrópskt regluverk, um Hönd dauðans.

 

Hún þarfnast nýrrar hugsunar, nýrrar nálgunar.

Hún þarf að leita aftur til uppruna síns þegar áar okkar horfðu fram í tímann, og voru sammála um að gera þann tíma betri fyrir þjóðina þó þeir deildu vissulega um leiðir en alltaf sammála um markmiðið.

Og hún þarf kjark og leiðsögn.

 

Kjark til að takast á við sjálfsköpuð innanmein, leiðsögn inní framtíð óvissu og óöryggis.

Það sem var, er ekki lengur.

 

Loftslagsbreytingar, ófriðurinn, við sem þjóð erum ekki íslensk lengur heldur einhver samtíningur innlendra og erlendra þar sem aðeins örfá ár eru í að íslensk tunga og íslensk menning verður aflögð.

Viljum við það?, við höfum allavega ekki verið spurð, og ef við viljum afleggja tungu okkar og menningu, hvað viljum við þá fá í staðinn??

Sænska ástandið, miðaldahverfi Íslamista líkt og er í Þýskalandi, Danmörku, Noregi, Svíþjóð, Frakklandi, Bretlandi, Hollandi, hverfi sem lúta hvorki lögum eða siðum þess samfélags sem hýsir þau??

Eða viljum við bara halda áfram að vera íslensk, með kostum okkar og göllum??

 

Þeirri spurningu hefur hin nýja ríkisstjórn hinna fögru fyrirheita ekki svarað, frekar en öðru.

Hún hefur aðeins gefið þjóðinni eitt svar, eitt öruggt stefnumál, einn fastan vegvísir.

Sem er ægivald peningastefnu Seðlabankans yfir þjóðinni, og fékk sérstakan nýfrjálshyggjumann frá Háskóla Íslands til að tryggja þessi yfirráð peninganna yfir íslensku samfélagi.

Þjóðin skal rænast, þjóðinni skal blæða, peningapúkar auðvaldsins fitna.

 

Það er eldgos, hækkum vexti.

Það er heimsfaraldur, hækkum vexti.

Það er uppskerubrestur loftslagshamfaranna, hækkum vexti.

Það er erlend verðbólga, hækkum vexti.

Evrópska reglugerðin hækkar orkuverð, hækkum vexti.

 

Að ekki sé minnst á svikamylluna, sístreymi fólks til landsins þrýstir upp íbúðaverði, í stað þess að stöðva sístreymið, eru vextir hækkaðir.

Skorti á íbúðum kennt um þá hækkun, ekki sístreyminu.

En þegar það er byggt og byggt til að mæta þeim skorti, þá er talað um þenslu, og við þeirri þenslu er brugðist við með vaxtahækkunum.

Sem aftur draga úr íbúðaframboði sem aftur leiðir til skorts á íbúðahúsnæði, sem þrýstir upp verði og þá eru vextir aftur hækkaðir.

 

Svikamylla í sinni tærustu mynd.

Rænir og ruplar almenning, einstaklinginn og fyrirtæki hans.

Birtingarmynd Hönd dauðans, hagfræði þess í neðra.

Upplausn samfélaga, óöld, vargöld.

Heimurinn í dag.

 

Og verður okkar á morgun.

Ef við tryggjum ekki þjóð okkar, menningu og tungu.

Ef við svíkjum hugsjónir ferða okkar, óháð flokkum, um velsæld lands og þjóðar.

Velsæld allra, ekki fárra.

 

Ég óska þjóðinni velfarnaðar í þessum síðasta pistli Kveðjunnar að austan á þessu ári.

Í þeirri ósk felst von um breytingar kjarksins, um endurheimt menningu hennar og tungu, að við fögnum fjölbreytileikanum án þess að útrýma sjálfum okkur.

Að við gerum gott úr því sem við höfum og eigum, úr gæðum lands og miða, eflum gróskuna og gróandann.

Stöðvum niðurrifið, mygluna og handarbakavinnubrögðin, hefjum mannvit og verksvit til virðingar á ný.

 

Við höfum verk að vinna.

Fyrsta verkið er að losa okkur við þjóna auðsins úr valdastólum.

 

Treystum á okkur sjálf, við getum þetta.

Með Kveðju að austan.

Enginn ríkisráðsfundur á morgun