Ekki benda mig.

 

Bendum á aðra, sannmælumst svo um að kenna skúringarkonum um þetta, það er þeirri sem þrífur Seðlabankann og þeirri sem þrífur gamla tukthúsið við Arnarhól, það fréttist víst að þær höfðu farið saman til Tene í hittihittifyrra, áhrif þess eru víst ennþá að koma fram í aukinni þenslu.

Það er nefnilega svo auðvelt að axla ekki ábyrgð og benda á aðra, og hvar væri heimurinn staddur ef það væri ekki þessi skúringarkona þarna með sitt breiða bak sem fer létt með að taka á sig allar sakir.

 

Staðreyndin er samt sú að verðbólgan er að hluta til innflutt, allflestar þjóðir heims glíma ennþá við afleiðingar peningaprentunar kóvid áranna og einhverja skuld má skella á stríðið milli Moskvu og Kiev, þó þær blammeringar minni um margt á meinta sekt skúringarkonunnar.

En fyrst og síðast er verðbólgan innlent sjálfsskaparvíti, drifin áfram af umframeftirspurn eftir húsnæði.

Umframeftirspurn sem er drifin áfram af stjórnlausum innflutningi farandverkafólks því þenslan í hagkerfinu er ekki sjálfbær, langt umfram getu samfélagsins til að manna tilfallandi störf, hvort sem það er í ferðaþjónustu eða byggingariðnaði.

 

Í því liggur sjálfskaparvítið, og stanslausar vaxtahækkanir bíta ekki á það víti nema að litlu leiti.

En virka hins vegar vel til að kæfa allt annað i samfélaginu, fyrir utan að vera sniðugt tæki til að flytja auð frá almenningi til auðróna.

Jafnvel aular með 6 háskólagráður skilja þessi sannindi og vita að vaxtahækkanir við þessar aðstæður eru fóður verðbólgunnar, framlengja líftíma hennar og skilja eftir sviðna jörð í "innlenda" hluta hagkerfisins.

 

Jafnvægi næst ekki á húsnæðismarkaðnum fyrr en bönd eru sett á hinn stjórnlausa fólksinnflutning og hagkerfið verði gert sjálfbært á ný.

Fyrir utan að við erum að verða útlendingar í eigin landi og erum talin skrýtin og gamaldags að tala íslensku, þá sýður alltaf uppúr suðupotti, og hagkerfi okkar er suðupottur í dag.  Með hrörnandi innviðum og stýrt af fólki sem virðist það eitt kunna að benda á aðra.

 

Það er ábyrgðarleysi að gera ekkert, að hafa þjóðarskútuna á sjálfstýringu þegar brim og boðaföll eru framundan, þeir sem slíkt gerðu voru aldrei til frásagnar á eftir.

Deilur okkar ágæta ráðafólks, milli ríkisstjórnar og seðlabanka, milli stjórnar og stjórnarandstöðu, minna óþarflega á lítil börn í sandkassa, nema lítil börn í sandkassa eru ekki svona barnaleg.

 

Það þarf að horfast í augu á vandanum, og mæta honum síðan með einhverju sem ætlað er að takast á við og leysa.

Fyrsta skrefið er samt að viðurkenna hin raunveruleg vandamál, og hafa kjark til að ræða þau.  Leiða þannig umræðuna í stað þess að láta bullumsullið afvegleiða hana.

Það er það sem fullorðið fólk gerir á erfiðleikatímum, á hættutímum.

 

Þar virðist Bjarna eitthvað vera að fatast flugið og hann er ekki einn um það.

Og það að hann er ekki einn um það er hið raunverulega mein sem knýr áfram verðbólguna, dýpkar og breikkar gjána milli þeirra sem ná léttilega endum saman og hinna sem gera það ekki, ýtir undir óróa og deilur í samfélaginu.

 

Það er auðvelt að benda á allt og alla.

Mun erfiðara en að axla ábyrgð og reyna sitt besta í því embættum og störfum sem þjóðin hefur treyst viðkomandi fyrir.

Og líklegast engin eftirspurn eftir slíkum mannkostum ef marka má þjóðmálaumræðuna í dag.

 

Breytir því samt ekki að ferð á sjálfstýringu gegnum brimgarð endar alltaf illa.

Þess vegna eiga menn að víkja ef þeir treysta sér ekki til að stýra.

Ef þeir treysta sér ekki til að gera það sem þarf að gera.

 

Það mættu bendarar landsins hafa í huga í dag.

Kveðja að austan.

„Dálítið langsótt“ af Ásgeiri að vísa ábyrgð annað