Hræsni tryggir ekki syndaaflausn

 

Það er stórfurðulegt að fylgjast með flótta Katrínar Jakobsdóttir og Bjarna Benediktssonar frá fyrri ákvörðun sinni að tengja kröfuna um frið á Gasa við fordæmingu á voðaverkum Hamas og að þeir sem ábyrgðina bera verði látnir sæta ábyrgð.

Það eina sem hefur staðið í vegi fyrir friði á Gasa er að íbúar þar ásamt palestínskum stjórnvöldum Vesturbakkans lýstu því yfir að svona gerum við ekki, þetta erum ekki við, þetta er ekki palestínska þjóðin.

 

Þegar Bjarni og Katrín fordæmdu hervirki Hamas í Ísrael þá var ekki vitað hversu skelfilegt ofbeldið var, að það hefði verið fyrirfram skipulagt og ákveðið af stjórn Hamas, og það hefði sérstaklega átt að beinast gegn konum, þeim skildi nauðgað, limlestar, lík þeirra svívirt.

Fórnarlömbin eru ekki til frásagnar, en líkamsleifar þeirra bera merki um skelfilegar nauðganir og misþyrmingar, jafnvel barnungar stúlkur eru með bein brotin til að fá betri opnun fyrir raðnauðgun Hamasliða.

Og orðið líkamsleifar er bókstaflegt, fórnarlömbin eru skorin, brjóst og kynfæri sneydd af, hendur, höfuð.

 

Þetta er fólkið sem Katrín Jakobsdóttir sleikti sér upp við eftir pallborðsumræður í tilefni 75 ára afmæli Mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna.

Sjálf móðir, það stóð samt ekki í henni að taka í höndina á manni sem getur ekki fordæmt þau voðaverk að ungabörn voru skotin í bílstól, ásamt foreldrum sínum og systkinum, aðeins eldri sneydd lifandi í rúmum sínum því blóðbaðið er slíkt að það kemur ekki af byssuskotum.

Manni sem telur það sjálfsagt að börn óvinanna séu tekin, safnað saman, hendur þeirra bundin á bak aftur, misþyrmt, síðan brennd, sum lifandi, það sýna sótleifar í lungum þeirra.

 

Þetta gerir móðirin Katrín Jakobsdóttir kinnroðalaust á hátíðarstundu á 75 ára afmæli Mannréttindayfirlýsingar Sameinuðu þjóðanna sem einmitt var samin eftir voðaverk Seinni heimsstyrjaldar, til að koma í veg fyrir svona voðaverk í framtíðinni.

Það má ætla að núna sé kátt í neðra, að Himmler og fleiri böðlar nasista séu kátir, núna eru glæpir þeirra loksins samþykktir sem vopn í stríði, og voðamennirnir sem ábyrgðina bera, uppklappaðir, og jafnvel taldir fórnarlömb þegar sótt er að þeim.

Kannski endar þessi hátíðarfundur Sameinuðu þjóðanna á almennri sakaruppgjöf handa þeim böðlum sem voru dæmdir í Nurnberg og Bandamenn síðan fordæmdir fyrir árásir sínar á óbreytta borgara í Þýskalandi.

Á tímum ólíkindanna kæmi það ekki á óvart.

 

Það er samt til fólk þarna úti sem krefst samkvæmni í mannréttindabaráttu og að fordæming á viðbjóði eigi ekki að fara eftir gildismati.

Mannréttindabrot séu algild óháð því hver fremur og á hverjum þau bitna.

Mig langar að vitna í grein tveggja femínista sem birtist í tímaritinu Slate eftir Dahlia Lithwick, Mimi Rocah, Tamara Sepper, Jennifer Taub, Joyce White Vance, and Julie Zebrak.  Greinin er skrifuð til að fordæma þögnina meðal femínista í Bandaríkjunum, en sannleikur hennar á líka erindi hér á Íslandi.

Of all of the horrors coming out of the Israel-Hamas conflict, among the most horrible are the barbaric murders, rapes, sexual assaults, and kidnappings of women and young girls in Israel during the Oct. 7 attack by Hamas. And yet, deepening this distressing event, there has been a disheartening silence about, or worse, denial of these evils; reticence from the voices here at home in the U.S. who have, in the recent past, embraced other women who needed their support. Israeli and Jewish women find themselves isolated. For the past three decades, women have stood up for other women. When our sisters’ bodies and dignity were targeted and violated, women and allies of all ages and backgrounds organized, supported, and spoke out. Except somehow, not this time. .....

But the expected outrage hasn’t happened here in the U.S. or abroad, outside of Jewish groups. Some international organizations quickly issued statements about the heartbreaking suffering in Gaza, but are resolutely mute regarding the atrocities against women in Israel on Oct. 7. Worse yet, we have heard denials or sentiment that the victims deserved it. We would not tolerate victim-blaming in other cases of violence against women. Compassion for Gazan women and children is vital, but it should not negate compassion for victims on the Israeli side of the border on Oct. 7. Sexual violence should be abhorrent to all of us, no matter who it is perpetrated against or where they live. .......

The victims of the Oct. 7 attack stand excluded from the world’s sisterhood. In the face of overwhelming real-time documentation, murmurs of support are few and far between. We must ask ourselves, from a place of empathy, for all who suffer: Does our outrage about rape and abuse depend on the identity of the perpetrator and the victim? Is rape acceptable, even justifiable, if the victims live in a nation whose policies you disapprove of? Can we blame these victims, many but not all of whom are Israeli, for what happened to them? If the answer to these questions is no, as it should be, then we must all speak out about the violence, no matter who it is perpetrated against or where they live. To express moral outrage and legal horror at the offenses perpetrated on women in Israel is not tantamount to approving the governing Netanyahu coalition, nor does it signal support for the bombings in Gaza. It is simply to assert the long-standing feminist argument that our bodies are not to be weaponized in global conflicts. Acknowledging these atrocities does not diminish the suffering of Palestinian women in Gaza. It is essential to reaffirming our shared humanity..

 

Það eru grundvallaratriði mennskunnar undir og fordæming á voðaverkum á að vera algild.  Og í hryllingi átaka og manndrápa mega menn aldrei horfa framhjá hver hóf átökin, og hvernig hann gerði það.

Sameinuðu þjóðirnar viðurkenna Gasaströndina sem sjálfsstjórnarsvæði innan sjálfstæðs ríki Palestínumanna sem á fulltrúa hjá Sameinuðu þjóðunum.

Þetta sjálfstjórnarsvæði sendi hermenn sína yfir landamæri sín til að myrða, nauðga og limlesta íbúa annars lands, samhliða því að skjóta þúsundum eldflauga yfir landamærin.

Síðan þá hafa árásirnar haldið áfram og sjálfstjórnarsvæðið er varið af vopnuðum hermönnum, þess vegna eru jú átökin.

 

Ekkert ríki Sameinuðu þjóðanna hefði sætt sig svona morðárásir og stanslausar flugskeytaárásir á sitt eigið landsvæði, og þau hefðu svarað fyrir sig þó hernaðargeta viðkomandi lands hefði ráðið varnaraðgerðum.

Þessi réttur til andsvars við árás er meitlaður í stein í stofnsáttmála Sameinuðu þjóðanna, alveg eins og þau réttindi kvenna að nauðganir á þeim sé ekki vopn á stríðstímum er meitlað í Mannréttindayfirlýsingu Sameinuðu þjóðanna.

Þetta eru ástæður þess að Bjarni og Katrín studdu rétt ríkisstjórnar Ísraels að verja þegna sína og leggja til atlögu við hernaðararm Hamas á Gasa ströndinni.

 

Hræsnin í dag að sleikja upp morðingja er engin syndaaflausn.

Stríð á þéttbýlum svæðum kostar alltaf mannslíf, það var vitað, og er vitað.

Leiðin til að koma í veg fyrir það er í fyrsta lagi að ríki ráðist ekki á önnur ríki, og ef það er gert, að reynt sé að koma á friði.

Á grundvelli alþjóðalaga.

 

Það hefur alþjóðasamfélaginu ekki tekist og þess vegna deyr fólk á Gasa.

En Ísraelsmenn bera ekki ábyrgðina á því.

Ekki núna, þar liggur sökin hjá þeim sem hóf stríðsátökin með voðaverkum sínum, og hjá alþjóðasamfélaginu sem heykist á að fordæma það sem fordæma þarf.

 

Hræsnin er ekki leiðin til að stöðva stríð.

Á meðan deyja börnin á Gasa.

Kveðja að austan.

 

Fundaði með utanríkisráðherra Palestínu