Smán réttarkerfisins.

 

Gjaldþrot þeirrar lögfræði sem telur sig geranda, eða fulltrúa fjársterkra hagsmuna sem fóðra lögfræðistéttina, vinnur beint gegn þjóð og þjóðarhag.

Frávísun var það eina sem Landsréttur mátti ekki úrskurða, hann gat annars vegar staðfest þrönga túlkun héraðsdóms, eða gert það sem Hæstiréttur gerði á annarri Ögurstund þjóðarinnar, tætt lögfræði strengjabrúðu hinna þröngu sérhagsmuna í sig, og dæmt út frá anda laga og markmiða löggjafans, ásamt því að styðja þjóðina á neyðarstundu, í stað þess að taka sérhagsmuni fjármuna fram yfir þjóðarheill.

 

En lagatæknilegt atriði á Ögurstundu er óboðlegt, það á að leysa upp dóminn, upphaf hans var markað gjörspillingu flokkakerfisins, og loksins þegar dómurinn fékk tækifæri til að sanna að hann væri Dómur, ekki leiksoppur, þá féll hann á prófinu.

Ljóst er í dag að við höfum varla mannaval að skipa vel í Hæstarétt, Landsréttur er skrípadómur.

Mislukkuð tilraun, andvana fædd.

 

Það ber enginn á móti því að fjársterkir sérhagsmunir gátu eyðilagt hin nýju sóttvarnarlög í meðförum þingsins, en þegar á þau reynir, þá verður sú gjörð að víkja fyrir eldri lögum sem eru skýr um að sóttvarnaryfirvöld hafa lagalegan rétt til að gera allt sem þarf að gera til að vernda þjóðina á tímum farsóttar og heimsfaraldurs.

Þetta er ekki spurning, aðeins viðrini úrkynjunarinnar í bland við fávita úr röðum anarkista Pírata halda öðru fram.

Sóttkví þarf að halda, um útfærslu hennar má deila, en sú deila má aldrei leiða til þess að sóttkví sem heldur er brotin á bak aftur.

 

Úrskurður héraðsdómara var glæpsamlegur, hættulegur samfélagi okkar, ógnar fjöldanum í þágu meintra mannréttinda örfárra sem gef skít og djöfulinn í hættuna sem fylgir óþarfa ferðalögum þeirra á tímum heimsfaraldurs.

Ef allt væri eðlilegt þá hefði lögreglan fylgt héraðsdómaranum út í járnum, tekið hann í stranga yfirheyrslu þar sem markmiðið væri að komast að hvaða fjársterkum hagsmunum hann væri að þjóna.

Ekki einu sinn fífl og fávitar taka þá lögskýringu trúanlega að það sé helgur réttur einstaklings að valda öðru fólki vísvitandi skaða.

 

Eins átti að vísa því fólki sem kærði úr landi, fólk sem getur ekki virt örugga sóttkví þegar það ferðast til landsins, á ekkert erindi hingað.

Munum að enginn Íslendingur hagar sér svona, sá sem slíkt gerir, er samstundis brennimerktur sem félagslegt úrkast, á sér aldrei viðreisnar von, hvort sem það er í nærumhverfinu þar sem hann býr, eða á vinnustað sínu.

Hver sættir sig við svona fólk sem nágranna, hver vill vinna með svona fólki??

 

Almenningur er stónd, skilur ekki þennan hráskinsleik stjórnmálanna sem ógnar tilveru hans, eðlilegu lífi, lýðheilsu.

Ekki frekar en hann skilur af hverju vanþroskaður einstaklingur gegni störfum dómsmálaráðherra og opnar landamæri þjóðarinnar fyrir auknum smitum með tilheyrandi afleiðingum á daglegt líf hans, sóttkvíum saklausra, samfélagslegra lokana, stöðvun íþrótta og sviðslista.

 

Hví er þetta liðið??

Af hverju er þetta ekki stöðvað??

 

Er beðið eftir beinum aðgerðum fjöldans, borgarlegum handtökum barna og viðrina sem bera ábyrgðina á lekanum á landamærunum??

Bylting fjöldans líkt og í Rúmeníu forðum eða Austur Þýskalandi þegar múr spillingar og kúgunar var rifinn.

 

Ef fólk, fullorðið fólk, er ekki lengur í meirihluta á Alþingi, og ríkisstjórnin er klofin í herðar niður milli fólks og óargadýra sem vilja sleppa veirunni lausri á landsmenn, þá þarf forseti lýðveldisins að grípa inní.

Líkt og embættið gerði á annarri Ögurstundu þegar stjórnmálin lágu kylliflöt gagnvart kúgun breta og Evrópusambandsins.

 

Núverandi ástand er ekki líðandi.

Það er ekki líðandi að siðblint fólk geti flutt veiruna inní landið, hlæjandi að okkur hinum.

Það er ekki líðandi að þröngir sérhagsmunir í gegnum ítök sín í stjórnmálum sem og dómskerfi hindri varnir þjóðarinnar á landamærunum.

 

Við, fólkið í landinu, eigum ekkert val.

Það erum við sem sitjum uppi með sóttkvína þegar smit greinist í kringum okkur.

Það erum við sem þurfum að loka okkur inni.

Það erum við sem horfum uppá samkomutakmarkanir, lokuð leikhús, íþróttahús, sundlaugar, á öllu sem gefur daglegu líf okkar lit.

Við megum ekki mæta á jarðarfarir samferðafólks okkar, ekki ferma börnin okkar, megum ekki hittast í hóp, fara út að skemmta okkur.

Það erum við sem þjáumst vegna þess óeðlis að meint mannréttindi einstaklingsins eru talin æðri en réttindi okkar til daglegs, eðlilegs lífs.

 

Og því þarf að linna.

Landsréttur gerði í brækurnar, stjórnmálin heykjast að bregðast við.

Hvað er þá eftir, hvað þarf þá fólk að gera til að fá líf sitt til baka??

 

Þeirri spurningu þarf að svara.

Og fólk mun svara henni.

 

Spurningin eina er, hverjir vilja vera með í því svari??

Hitt verður ekki liðið.

Kveðja að austan.

Landsréttur vísar frá kæru Þórólfs