Mikil er reisnin.

 

Að ráðast á unglinga sem töldu sig vera gera rétt, og reyndu að gera rétt.

Í landshluta þar sem ekkert smit hefur greinst í tæpt ár.

 

Ef þetta eru sóttvarnir Íslands í hnotskurn, þá er ekki nema von að þjóðin sé ítrekað að glíma við hópsmit, sem nokkrum sinnum hafa orðið að samfélagssmiti.

 

Þetta er eins og þegar lögreglan í Reykjavík montar sig af því að hafa leyst upp hasspartí með fjórum, fimm útúrreyktum hasshausum, telur það afrek, en lítur alltaf í hina áttina þegar dópkóngar Íslands, fyrir opnum tjöldum slá um sig, kalla sig athafnamenn, og það þarf jafnvel morð í Rauðagerði til að hún rumski og segist þiggja laun fyrir að gæta laga og reglna.

Að því gefnu að það trufli ekki innflæði á eiturlyfjum til landsins, eða ógni stöðu hinna meintu athafnamanna sem slá um sig eins og fjármálamógúlar, en líkt og þeir, gefa upp tekjur á skattaskýrslur sem jafnvel skúringakona í þremur störfum gæti ekki lifað á.

 

Hve aumt er þetta.

Hve aumur er þessi fréttaflutningur.

Að finna eitthvað sem er ekkert, í samfélagi sem hefur varið sig smiti í um ellefu mánuði.

 

Er svona röfl og rugl réttlæting þess að landamærunum er leyft að leka í boði ríkisstjórnar Íslands?

Er svona fréttaflutningur Morgunblaðsins kattarþvottur aumkunarverðs fólks sem hefur barist hatrammlega fyrir frelsi veirunnar til að drepa og veikla samlanda okkar sem komnir eru á aldur eða eru hluti þeirra 60 þusunda sem eru í áhættuhópi.

Er þetta réttlæting eignarhalds stórútgerðarinnar, hinna meintu sægreifa á blaði sem tók þá einarða afstöðu um mitt síðastliðið sumar að berjast beint fyrir ótímabæru andláti hinna öldruðu eða allra þeirra tugþúsunda sem eru í áhættuhópi??

Að finna glæpamenn í hópi unglinga sem ekkert hafa gert að sér frá fyrsta degi kórónuveirufaraldursins.

 

Þetta er svo aumt.

Þetta er svo lásý.

 

Það er vissulega vitað að lögreglan okkar hér fyrir austan, með aðsetur á Eskifirði, veður ekki í vitinu, um það geta vitnað rúmensku þjófarnir, sem sluppu frá þjófnaði sínum hér á Neskaupstað, þó bærinn sé varinn með göngum, en samt, að þetta sé frétt, og slegið upp í fjölmiðlum, það segir svo margt um hvernig ófrétt getur orðið að frétt, en það sem skiptir máli, er þaggað, eða rætt á þann hátt að aukaatriði fá allt pláss umræðunnar.

En að slá ófréttinni upp, núna þegar lekinn á landamærunum er enn og aftur að ráðast á skóla, veikla börn og unglinga, hrekja fólk í sóttkví, það er ígildi þess að samþykkja lekann, kasta þeirri umræðu á dreif sem gagnrýnir hann, í þeim eina tilgangi að koma í veg fyrir að gripið sé til þeirra aðgerða sem grípa þarf til svo svona hópsmit endurtaki sig ekki trekk í trekk, eða verði að samfélagssmiti.

 

Það má vel vera að kennarar hér fyrir austan hafi ekki vitað betur.

En á árshátíð VMA var hólfaskipting, það var gerð krafa um grímur nema þegar borðað var, það var passað uppá að einstakir hópar blönduðust ekki.

Vissulega komu krakkarnir saman, en í góðri trú, samkvæmt þeim sóttvörnum sem krafist er.

Að glæpavæða þá er til minnkunar fyrir lögregluna og alla þá sem blása upp þessa frétt.

 

Vanhæfir verða ekki hæfir þó þeir finni sér svona höggstað sem getur ekki varið sig.

Aumkunarvert fólk á ritstjórn Morgunblaðsins verður ekki minna aumkunarvert þó það upphefji sig á kostnað þeirra sem enga sekt bera.

 

Slíkt er aðeins til þess fallið að láta það órætt sem smitar.

Að láta þá í friði sem berjast einarðlega að smit getur borist inn fyrir landamærin.

 

Og er réttlæting lögreglu og almannavarna sem kóa með.

Í trausti þess að menn þegi og verji sig ekki.

 

Á meðan er hópsmit hér og hópsmit þar og hópsmit alls staðar.

Skrýtið.

Kveðja að austan.

 

Sóttvarnabrot á árshátíð á Austurlandi

Líkin gætu hrannast upp.

 

Sagði Boris Johnson í haust þegar hann tók slaginn við nagið gegn sóttvörnum.

Og er það ekki rétt??

Frá því að bresk stjórnvöld náð stjórn á faraldrinum fyrir ári síðan, og féllu í þá gryfju forheimskunnar að slaka of snemma á, undir merki þess sem kennt er við að gæta meðalhófs í sóttvörnum, hafa fórnarlömb drepsóttarinnar þrefaldast.

Heimskan, að miða sóttvarnir við meðalhóf, kostaði margfalt fleiri líf óbrettra borgara en Þjóðverjum tókst að drepa með loftárásum sínum á Bretland í seinna striði.

 

Nema þá var fólk ekki svo útkynjað í velmegun nútímans, að það vissi ekki hvað það þýddi að verjast ekki dauða og djöfli, þegar hann sótti að þjóð og fólki.

Þá hefði enginn vogað sér að ráðast að forystunni vegna þess að hún sagði satt um komandi hörmungar.

Þá vissi fólk betur, það kunni að verja líf sitt og limi.

Þá gátu lögfræðingar og keyptir dómarar ekki brotið varnir þjóða á bak aftur.

 

Í dag gátu þeir það ekki á Bretlandi, en þeir komust upp með árásir sínar á almannaheill á Íslandi.

Við sitjum í súpunni, þeir telja aurinn sem sérhagsmunirnir borguðu þeim.

 

Í den voru þeir hengdir.

Á Bretlandi er ekki hlustað á þá.

Á Íslandi brutu þeir sóttvarnir þjóðarinnar á bak aftur.

 

Svona er gæfa þjóða misjöfn.

En þær lifa af þar sem hún er gæfa.

Kveðja að austan.

„Líkin gætu hrannast upp“

Ég ferðast á tímum heimsfaraldurs.

 

Þá má ég að sögn gefa skít drullu og djöful í alla aðra, samfélag mitt, samferðafólk, það eru mannréttindi mín.

Ég má senda börn í sóttkví, ég má veikja og veikla börn, mér er drullusama þó þau séu vikur og mánuði að ná sér, jafnvel þó þau eigi að hættu að veiklast fyrir lífstíð.

Mér er sama, ég má ferðast.

 

Ég má valda hópsýkingu, ég má valda samfélagssmiti, ég má veikja, ég má veikla, ég má senda hundruð, jafnvel þúsundir í sóttkví.

Ég má láta loka starfsemi, banna mannfagnaði, ég má, ég má.

Þetta eru mannréttindi mín, það hafa þingmenn sagt mér, það hafa lögfræðingar sagt mér, það hafa dómarar sagt mér.

 

Þetta er deilan um örugga sóttkví við landamærin í hnotskurn.

Kveðja að austan.

Hópsmit komið upp í Þorlákshöfn