Sagan kennir margt.

 

Til dæmis að þegar vágestur var við borgarhliðið, þá var frelsi ekki skilgreint sem réttur til að opna borgarhliðin svo vágesturinn gæti sótt inn og lagt undir sig borgina.

Enda í kjölfarið voru borgarbúar yfirleitt drepnir, nema náttúrulega þeir sem voru seldir í þrældóm.

 

Hafi þá verið til frjálshyggjumenn sem héldu fram rétti einstaklingsins til að sýkja eða svíkja, þá dóu rök þeirra út með dauða þeirra.

Því fíflin eru jú alltaf þau fyrsta sem falla fyrir vágesti, efist nokkur þar um, og þekkir hvorki til sögu eða heilbrigðar skynsemi, og trúi að sóttvarnaryfirvöld setji heiminn á hvolf fyrir 0,1% dánarhlutfall, þá er máttur feisbókar það mikill að hægt er að lesa um síðustu andvörp þeirra í Bandaríkjunum, undir yfirskriftinni, "Við héldum að þetta væri feik".

Sagan kennir líka hvernig sóttvarnir virkuðu.

 

Þær virkuðu til dæmis vel í sjóborgarríkinu Feneyjum áður fyrr á öldum, ef sjómenn virtu ekki reglur, og héldu að hálfvitaháttur þeirra og vitglöp væru efni í frétt eins og þessa, þá náðu þeir aldrei að segja hana.

Því fífl sem brutu sóttvörn voru hálshöggvin á staðnum.

 

Fífl hafa nefnilega ekki rétt til að drepa hundruð eða þúsundir.

Og frelsið til þess er ekki þeirra.

 

Gömul viska.

Sem úrkynjun fær ekki breitt.

 

Þó hún sé kennd við frelsi eða frjálshyggju.

Þá býr alltaf eitthvað dýpra að baki.

 

Gróði, sérhyggja, mannfyrirlitning.

Kveðja að austan.

Sjö smituð – Virtu ekki heimkomusmitgát