Orkupakkinn væri ekki til umræðu á þingi.

 

Ef það varðaði við lög að ljúga vísvitandi að þingheim líkt og er í Bandaríkjunum.

 

Það er sífellt verið að leiðrétta ráðherra og formann utanríkismálanefndar, aftur og aftur.

Nýlegasta dæmið má taka úr viðtali Morgunblaðsins við formann utanríkismálanefndar þar sem hún segir meðal annars;

"Spurð út í íslensku fyrirvarana segir Áslaug Arna að þeir Stefán Már Stefánsson og Friðrik Árni Hirst, sem lögðu hann til, telji engan lögfræðilegan vafa vera á því að leiðin við innleiðingu orkupakkans í íslenskan landsrétt sé í samræmi við stjórnarskrá".

sem rímar engan veginn við álitsgerð þeirra þar sem þeir segja "Engin heimild er til þess að taka í lög ákvæði sem ekki fá staðist íslenska stjórnarskrá þó að svo standi á að ekki reyni á umrædd lagaákvæði í svipinn. Verður því að telja rökrétt og raunar óhjákvæmilegt að tekin sé afstaða til stjórnskipulegra álitaefna sem tengjast þriðja orkupakkanum nú þegar og það áður en Alþingi samþykkir þriðja orkupakkann.".

 

Eða á fundi utanríkismálanefndar eða í viðtölum eftir þann fund;

"„Við full­yrðum ekki að ákvæði [þriðja orkupakk­ans] brjóti í bága við stjórn­ar­skrá, en segj­um að það sé veru­leg­ur vafi á því. Okk­ar um­sögn er nei­kvæð í þeim skiln­ingi,“."

Hvernig sem þessi orð eru lesin og túlkuð þá er ekki hægt að segja að þeir Stefán og Friðrik "telji engan lögfræðilegan vafa vera á því að leiðin við innleiðingu orkupakkans í íslenskan landsrétt sé í samræmi við stjórnarskrá".

 

Og hvernig er hægt að segja að þeir félagar hafi lagt til hina einhliða fyrirvara sbr. "lögðu hann til" þegar þeir benda á að hvað þarf að gera svo fyrirvarar haldi;

"Þá séu eng­in ákvæði í EES-samn­ingn­um sem gefa ís­lensk­um stjórn­völd­um fyr­ir­vara um að inn­leiða ákveðin atriði samn­ings­ins, eins og ríki ESB hafa. Það myndi þarfn­ast yf­ir­legu að semja laga­leg­an fyr­ir­fara um ákvæði þriðja orkupakk­ans. Það að senda málið aft­ur til sam­eig­in­legu EES-nefnd­ar­inn­ar gæfi tæki­færi til þess að fara fram á lög­form­lega fyr­ir­vara eða und­anþágur.".

Sem er ekki gert, heldur aðeins fullyrt svo ég vitni í Áslaugu; "Það liggur allt fyrir sem þarf að liggja fyrir um sæstreng, sem er sú staðreynd að ákvörðun um að leyfa eða leggja streng er alfarið á okkar valdi".

 

Fullyrðing sem stangast algjörlega á við aðvörunarorð Stefáns og Friðriks í lagaáliti þeirra en þar segja þeir meðal annars;

"„Fram hefur komið að ekki standi til að innleiða 8. gr. reglugerðar nr. 713/2009 í landsrétt jafnvel þótt þriðji orkupakkinn væri tekinn upp í EES-samninginn (að undangengnu samþykki Alþingis á fyrirliggjandi ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar frá 5. maí 2017), þar sem Ísland sé ekki tengt við innri orkumarkað ESB (t.d. gegnum sæstreng). Að mati höfunda er þó til þess að líta að samþykki Alþingi umrædda ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar óbreytta (og aflétti þar með stjórnskipulegum fyrirvara við hana), þá bakar Ísland sér þjóðréttarlega skuldbindingu til að innleiða reglugerð nr. 713/2009 í landsrétt, með þeim breytingum/aðlögunum sem leiða af umræddri ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar, sbr. 7. gr. EES-samningsins.74 Myndi Íslandi þvi bera skylda til að innleiða reglugerðina í landsrétt með aðlôgunurn sem leiða af ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar.".

 

Og varðandi málsókn einkaaðila segja þeir félagar;

"... að und­ir ein­hverj­um kring­um­stæðum gæti slíkt tal­ist samn­ings­brot, en velti á Evr­ópu­rétti. Hins veg­ar sé það ekki bundið við þriðja orkupakk­ann hvort ís­lensk stjórn­völd geti fengið yfir sig mál­sókn eða ekki. Það gæti gerst á hvaða tíma­punkti sem er að við yrðum tal­in hindra flæði orku. Ómögu­legt væri að gefa laga­leg­an rök­stuðning fyr­ir því hvernig viðbrögð hags­munaaðila myndu verða, sem gætu höfðað skaðabóta­mál fyr­ir ís­lensk­um dóm­stól­um gagn­vart ís­lenska rík­inu vegna hindr­un­ar á raf­orku­flutn­ingi. Ekki væri hægt að úti­loka slíkt."

 

Þetta hefur legið fyrir allan tímann og á vissan hátt sorglegt að það þurfi enn einn sérfræðinginn til að ítreka að fyrirvarar íslenskra stjórnvalda "enga þýðingu hafa komi til þess að fjár­fest­ar vilji leggja sæ­streng á milli Íslands og Evr­ópu.".

 

Alla rangfærslurnar er hægt að afsanna með svona tilvitnunum en af einhverjum ástæðum hafa fjölmiðlar ákveðið að láta trúnaðarfólk þjóðarinnar komast upp með málflutning sinn. 

Með þó þeirri heiðarlegu undantekningu sem þessi frétt er þar sem orðum Arnars Þórs Jónssonar er fundið stoð í álitsgerð þeirra Stefáns og Friðriks.

 

Og hvað er hægt að gera þegar fjölmiðlar bregðast, og ráðamenn mega ljúg að þingheimi??

Málþóf er ein nauðvörnin, andóf í netheimum er önnur.

Og hvað svo??

 

Það er meinið.

Hvað svo??

Kveðja að austan.

Fyrirvararnir hindra ekki málsókn

Reglur hins innra markaðar.

 

Eru forsendur skipulagðar glæpastarfsemi á Íslandi.

Glæpastarfsemi sem nýtur verndar löggjafans vegna þess að lögreglunni er því sem næst gert ókleyft að afla sannanna sem standast kröfur um sönnunarfærslu um slíka starfsemi.

 

Í þessu samhengi megum við ekki gleyma að handrukkarar, hrottar og önnur illþýði eru ekki mikilvægustu vinnumenn glæpamannanna, heldur eru það stétt lögfræðinga sem þiggur gríðarlega þóknun að láta glæpakerfið ganga upp.

Það er ekki bara í málsvörninni, heldur líka í nálgun dómarar á sönnunarbyrði, sem og að angi lögfræðinga teygir sig inní regluverkið sem snýr að því umhverfi sem lög og regla hafa til að takast á við skipulagða glæpastarfsemi.

 

Allt þetta hefur síðan magnast upp með reglum hins innra markaðar, sem gerir peningaþvætti, mannsal og annað glæpatengt því sem næst ósnertanlegt.

Flóttamannatúrisminn er svo enn einn angi þessa innra frelsis.

Félagsleg undirboð svo annar.

 

Núna ætlar þetta hyski að leggja undir sig raforkumarkað þjóðarinnar.

Hann á að einkavæði og gróðavæða.

Eins og mannsal og eiturlyfjaviðskipti.

Skíturinn er sá sami, en liturinn á flibbanum mismunandi, frá hard core til hvítflibba.

 

Og ef ekki er spyrnt við fótum, þá glötum við öllu.

Orkunni, æskunni, sakleysinu.

 

Þess vegna er svo mikilvægt að segja Nei við Orkupakka 3.

Segja Nei við regluverkið sem fóðrar glæpastarfsemina.

Segja Nei við réttarkerfi þar sem borgarinn er krossfestur þegar hann fer út af sporinu en atvinnuglæpamenn því sem næst ósnertanlegir.  Nærtækt dæmi þess ömurleika er þegar foringi handrukkara, sem hefur ómælda þjáningu á ferilskrá sinni, fékk dæmdar bætur vegna manndráps sem hann bar ábyrgð á.  Í alvöru þjóðfélagi hefðu þeir sem báru ábyrgð á þeim dómi, sem og sýknu handrukkarans, verið settir inn fyrir meðsekt.

Segjum Nei við regluverk sem er samnefnari hins lægsta, hvort sem það er að ná niður launum með félagslegum undirboðum, reglum um lægsta tilboð, eða annað sem brýtur niður heilbrigt efnahagslíf og heilbrigðan vinnumarkað.

 

Því við erum fórnarlömbin.

Við erum blóðgjafi blóðsugunnar sem sýgur arð og auðlegð úr samfélagi okkar.

 

Við eigum ekki að láta bjóða okkur þetta.

Við eigum ekki að láta bjóða okkur samfélag þar sem tugir ef ekki hundruð barna okkar falla fyrir eiturlyfjadjöflinum sem er haldið að æsku okkar án þess að nokkuð sé reynt að hamla á móti.

Samfélag þar sem lögreglan veit, en getur ekkert gert.

Annað en að skrifa skýrslur.

 

Þetta var ekki svona.

Þetta er svona.

 

Á því eru skýringar.

Augljósar.

Kveðja að austan.

 

Leiðtogi sent tugi milljóna úr landi

Fjórði orkupakkinn skiptir ekki máli.

 

Segir Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, enda á þjóðin engar varnir eftir þann þriðja.

Hún hefur unnið sína vinnu, skilað góðum árangri með því að ná þverpólitískri samstöðu um afsal þjóðarinnar á orkuauðlindum þjóðarinnar.

 

Þorgerður Katrín er ekki bara sá ráðherra sem talaði niður aðvörunarraddir í aðdraganda Hrunsins, eða barðist gegn þeirri vörn þjóðarinnar sem neyðarlögin voru.

Eða níddi niður þá sem ábyrgðina báru á þeirri vörn.

Hún fékk vinnu við meðal annars að koma á orkutengingum á milli Íslands og Evrópu hins vegar. Svo vísað sé í fundarboð sem hún var ábyrgð á í starfi sínu hjá Samtökum atvinnulífsins, undir yfirskriftinni: Er ávinningur af raforkusæstreng til Bretlands.

 

Multigróði fyrir þá sem standa að verkefninu og fjármagna það.

Og líklegast skilar sér eitthvað í vasann á þeim stjórnmálamönnum sem berjast fyrir Orkupakka 3, því hann kveður á um hindrunarlaus orkuviðskipti yfir landamæri, og þar með hefur íslenska þjóðin ekkert með það mál að gera.

Það er ekkert tilviljun háð í þessu máli.

 

En rétt er samt hjá Þorgerði að umræðan um þann fjórða skiptir ekki máli.

Og það er lofsvert að loksins var satt orð sagt í þessu máli.

 

Sem er afrek út af fyrir sig.

Kveðja að austan.

„Hver pakki er tekinn fyrir sig“

Umvendingar kosta.

 

En hvert gjaldið er veit aðeins Inga sjálf.

Oft hefur verið sagt að farið hefur fé betra en stundum má segja að það hefði betur farið, og lakara fé verið eftir.

 

Að vísa í fátækt fólk, þegar öruggt er að markaðsvæðing orkunnar skilur fátækt fólk út í kuldanum, er áður óþekkt lágkúra mútunnar.

Flestir gæta þó lágmarks sjálfsvirðingar, bera við hausverk, slysum, magaverk, eða snöggum munnhæsi sem gerir alla tjáningu illmögulega.

 

En hver gerir út Flokk fólksins og fólk eins og Ingu Snæland??

Grát þess og upphlaup, fallegu orðin, hina meintu andstöðu við auðræðið.

 

Hún hefur allavega ekki verið þögguð í hel, líkt og til dæmis Lilja Mósesdóttir sem kom með beinskeyttar tillögur gegn hrægömmum og öðrum skepnum sem sugu allt laust fjármagn úr hagkerfinu.

Sem er viss vísbending um skaðleysi Ingu, þó henni hafi vissulega orðið það á að fá hæft fólk með sér i framboð.

 

Það er þegar á reynir sem fólk afhjúpar sig.

Flestir hafa þó vit á að vera beggja blands, jafnvel kaupa sér skikkju sem má hafa á báðum herðum.

En grátkirtlarnir geyma ekki slíka visku.

 

Ingu Snæland tókst einfaldlega að vekja athygli á gjaldskránni.

Að það séu verðmæti í því að ná að plata kjósendur til að kjósa sig á þing.

Og þau verðmæti kosta.

 

Gömul saga og ný.

Aðeins skömm á upplýsingaöld að gjaldskráin sé leyndó.

 

Það væri þarft síðasta verk Ingu Snæland að upplýsa um hana.

Það væru þó spor sem lifðu hana.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

 

Segir Alþingi haldið í gíslingu