Tyrkir reyna að endurreisa Ríki Íslams.

 

Því glæpur Kúrda var að vopnast þegar ljóst var hverslags viðrini stjórnuðu þessu leppríki Tyrkja.

 

Kúrdar voru ekki fjármagnaðir til að gera uppreisn gegn lögmætri stjórn Sýrlands, þeir vopnuðust, með stuðningi Obama stjórnarinnar, til að brjóta á bak aftur hina múslímsku miðaldamenn.

Miðaldamenn sem drápu fólk, og seldu eftirlifendur í þrældóm.  Að ekki sé minnst á eyðileggingu þeirra á sögulegum minjum, á öllu því sem fór ekki eftir hreintrúarboðskap klerka þeirra, fjármagnaða og uppfrædda að Saudum.

 

Aðeins ákaflega heimskt fólk heldur að Ríki Íslams hafi sprottið full fjármagnað, mannað erlendum málaliðum, vel vopnum búnum, uppúr engu.

Svona álíka gáfað fólk sem trúir því að tyrkneski herinn hafi reynt að bylta múslímska miðaldamanninum Erdogan, og hann fyrir tilviljun hafi innan við sólahring brotið þá byltingartilraun á bak aftur, og fyrir algjöra tilviljun í viðbót, haft tilbúna nafnalista með tugþúsundum embættismanna hins veraldlega lýðræðis sem hann miskunnarlaust lagði að velli, ofsótti og fangelsaði.

Það er enginn svona heimskur, fyrir utan örfáa vitgranna blaðamenn, jafnvel einn eða tvo hér á Morgunblaðinu, að trúa að velvopnaðir erlendir öfgamenn spretti uppúr engu, og leggi undir sig gífurleg landsvæði bæði í Sýrlandi og Írak, og að bakhjarl þeirra, Tyrkir, hafi bara óvart hjálpað til.

 

Og kannski fyrir utan þessa einn eða tvo hér á Morgunblaðinu, finnst enginn sem trúir að einn öflugasti her Evrópu, þrautþjálfaður í borgarastríði við uppreisnarhersveitir Kúrda, sendi örfá ungmenni, á skotfæralausum skriðdrekum, út á götu, til að bylta ríkisstjórn Íslamista, fjármögnuðum af Saudum, kosinn af ómenntuðum sveitalýð, miðaldafóli sem var æst upp gegn vestrænum íbúum stórborga landsins.

Jafnvel Bakkabræður hefðu vitað betur, en þeir reyndar skrifa ekki Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins.

 

Síðan má spyrja hver er ábyrgð Nató á hinum tyrkneskum miðaldamönnum.

Er hún svipuð og vinsamleg samskipti við Saudana sem fjármagna morðæði á saklausu fólki í borgum Vesturlanda.

Hvernig getur hatrið sem æsir fólk til drápa gegn vestrænum gildum, verið bandamaður auðsins sem stjórnar hinum vestræna heimi.

Er það vegna þess að gróði er í ótta, að það er lag að afnema borgaraleg lýðréttindi með tilvísun í hryðjuverk hinna íslamísku öfgamanna??

Hver er þá samsektin, hver er þá hinn raunverulegi glæpamaður??

 

Allavega er það athyglisvert að íslamskir öfgamenn í ríkisstjórn Tyrklands fá að herja á saklaust fólk sem þess eini glæpur var að grípa til vopna gegn Ríki Íslams, og hröktu þau hrakmenni yfir landamærin til Tyrklands.

Sömu hrakmenni sem núna eru send vopnuð til baka undir fána tyrkneska hersins.

Þeir þurfa ekki að lúta vopnahléinu sem Sameinuðu þjóðirnar samþykktu.

Þeir njóta griða hins vestræna samfélags, þeir herja í nafni Nató.

Og þannig séð í boði ríkisstjórnar Íslands.

 

Því við erum ábyrg, því við segjum ekkert.

Vinstrigrænir eru ábyrgir, því þeir halda kjafti.

 

Og svo röfla menn um geðvilling í Fjarskaistan, reyndar ekki að ástæðulausu.

Eða éta upp slúður um mann með typpi sem lenti uppá kant við konur í kerfinu.

Mann sem  varð það á að mótmæla ofríki þeirra og geðþótta.

 

En segja ekkert um harm heimsins.

Þegja, þegar einhver þarf að segja.

Satt og rétt frá.

 

En við hverju var svo sem að búast, þetta fólk seldi allt sálu sína í ICEsave deilunni.

Og þjónar vogunarsjóðunum í dag.

 

Æra þess og reisn er ekki einu sinni In memoryum.

Kveðja að austan.

Tyrkneskar sérsveitir til Afrin

Brynjar kann söguna.

 

Enda af þeirri skynslóð þar sem menntun var ennþá menntun, og bæði saga og landafræði kennd.

Og menntaskóli var fjögur ár, þar sem allavega eitt ár var ætlað í þann þroska að sletta úr klaufunum.

 

Píratar eru hinsvegar börn sem fæst hafa komið út úr netheimum, hjá þeim er ekki einu sinni svart og hvítt, eða hver hefur hefur séð hvítan lit í lokuðu herbergi næturinnar.

Enda eru Píratar ódýrasta fjárfesting hinna Örfáu þegar allan brodd átti að taka úr andstöðu fjöldans.  Svo vitnað sé í gamla sögn, þá þurfti varla að kosta eina gulrót til að teyma þá í rétta átt innantóms blaðurs og sýndarveruleika.

Öllu dýrara var síðan að fjármagna Bjarta framtíð, enda þar innan borðs fólk sem trúði á betri heim, lausan við áþján og kúgun fjármagns og auðs.

 

Hvað Brynjari gengur til að benda á þessa augljósu staðreynd hinnar innantómu blöðru er önnur saga.

Síðast þegar ég viss þá þjónaði hann auðnum.

Og er samlagaður gjörspillingunni.

 

Á meðan fjölmiðlar auðsins halda Pírötum í umræðunni, þá munu engu vera bylt.

Engu ógnað.

Og vogunarsjóðirnir hafa sitt fríspil í boði Steingríms og Bjarna.

 

Hví þá að hæða þá?

Að benda á hin augljósu samlíkindi?

Það er eins og hægri höndin viti ekki hvað vinstri höndin er að gera.

Hvað þá allar hinar hendurnar á hinum marghöfða skrímsli þjóna auðsins.

 

Það er eins og ástin fyrir sögunni sé öllu yfirsterkari.

Að minnt sé á að ekkert sé nýtt undir sólunni.

 

Ef svo er þá mega gegnir sögukennarar fá allt það hrós sem hrós getur gefið.

Þeir eru kannski ekki eins fornir og pýramídar Egyptalands, en þeir eru liðnir.

Útskúfaðir í hinum forheimska heimi nýfrjálshyggjunnar.

Þar sem mennt og siður er meira skammaryrði en svört messa fyrir nokkrum áratugum þar sem hinn krossfesti var á hvolfi, og faðirvorið kyrjað afturá bak.

Í heimi þar sem allt streymir að feigðarósi eru svona orð, svona tilvísanir, svona röksemdir eins og glóandi gull innan um kolsvartan kolabing.

 

Sagan kann.

Sagan lýgur ekki.

 

Og við eigum að læra af henni.

Kveðja að austan.

Ekki í fararbroddi fyrir bættu siðferði

Smáþjóð getur haft áhrif.

 

Ef málflutningurinn er sannur, óháður ytri hagsmunum.

Það gengur nefnilega ekki að benda bara á hina, að spilling til dæmis dómskerfis sé ekki bara í útlöndum, ef það sama á sér stað hér eins og nýlegt dæmi um skipan Sigríðar Andersen á vinafólki sínu og pólitískum samherjum í embætti dómara í Landsrétt.

Menn þurfa að taka til heima hjá sér áður en þeir benda á aðra sem þeir telja mun spilltari.

 

Eins er það með réttarmorð og pyntingar, við sem þjóð höfum ekki ennþá viðurkennt sekt okkar í Guðmundar og Geirfinnsmálinu, og ennþá vogar kerfið sér að tala um játningar sem sannarlega voru fengnar með grófum pyntingum, og stönguðust algjörlega á við raunveruleikann, sem eitthvað sem ekki er hafið yfir allan vafa, og því eigi að sýkna.

Pyntingar eru pyntingar, og játningar á grundvelli þeirra eru alltaf ómarktækar,.

Og ef þú viðurkennir ekki eigin villimennsku, þá ertu ekki í stöðu til að benda á aðra.

 

Eins er það með voðaverk og hrylling, gerandinn á ekki að skipta máli.

Hvort sem það er lögmæt stjórnvöld í Sýrlandi, uppreisnarmenn þar í landi, erlend innrásarlið eins og Tyrkir, að ekki sé minnst á bandalagsríki vestrænna ríkja við Persaflóann, sem bera ábyrgð á ólýsanlegum hryllingi í Jemen.

Það á að krefjast þess að svona sé stöðvað og þeir sem ábyrgðina beri, sæti ábyrgð.

Þar á meðal þeir vestrænu þjóðarleiðtogar og vestræn ríki sem bera ábyrgðina á upplausninni í MiðAusturlöndum. 

Hvort sem það er Írak, Sýrland eða Líbýa.

Gott skref væri til dæmis að við könnuðumst við okkar ábyrgð á hörmungum Írösku þjóðarinnar.

Og við bæðumst afsökunar á því að við höfum ekki lagt til á vettvangi Nató, að tyrkneskir ráðamenn væru dregnir fyrir stríðsglæpadómstólinn í Haag fyrir stuðning sinn við ómennin sem kenna sig við Íslamska ríkið.

 

Það er nefnilega svo auðvelt að blaðra.

En erfiðara að taka slaginn við ógnaröflin sem knýja áfram upplausn heimsins í dag.

 

En eitt ættum við öll að geta sannmælst um, og það er að það á að handtaka forseta Filippseyja um leið og hann stígur fæti úr fyrir landsteinana.

Og Ísland gæti lagt fram tillögu þar um.

Það væri þarft verk, og ávísun á athygli sem virðist oft vera undirliggjandi hjá stjórnmálamönnum smáþjóða.

 

En að þessu öllu slepptu, þá virðist Guðlaugi Þór hafa mælst vel miðað við þessa frétt Morgunblaðsins.

Og á þessum grunni er hægt að byggja.

 

Það má líka hrósa því sem vel er gert.

Kveðja að austan.

Getum ekki staðið hljóð hjá

Sölumenn dauðans.

 

Hafa fullan hag af því að viðhalda ótta, ólgu og upplausn.

 

Við sjáum það í Sýrlandi, við sjáum það í mörgum ríkjum Afríku, og við sjáum það í Bandaríkjunum í dag, þar sem almenningi stendur til boða að kaupa sjálfvirk drápstól á sömu forsendum og við kaupum byssur til veiða.

Rökin eru að fólk eigi rétt á að verja sig.

En fyrir hverju það á að verja sig er ósögð saga.

 

Hins vegar er einföld fylgni á milli vopna og drápa, vopna og ófriðar.

Því betra aðgengi að vopnum, því algengara er að þau séu notuð í það sem þau eru ætluð.

Veiðivopn til að veiða, drápsvopn til að drepa.

 

Þessi einföldu sannindi hafa lengi verið ljós.

Allavega fyrir þá daga sem það varð alsiða að hagsmunaaðilar bæru fé á stjórnmálamenn.

Forsenda þess að ríkisvaldið gat friðað Evrópu á sínum tíma var að afvopna aðalsmenn og neyða þá til að rífa víggirtu kastala sína.  Lagðist þá af sá ósiður að herja á nágranna með vopnavaldi.

 

Kostunin í dag hefur hins vegar leitt til þess að góðlátlegt íhaldsfólk í Bandaríkjunum, sérstaklega í eldri kantinum, telur það hluti af þjóðrækni sinni, trúrækni sinni og annarri rækni að vera hlynnt frelsi sölumanna dauðans að selja almenningi drápsvopn.

Að verja frelsi þeirra, telur það sig vera að verja frelsi sitt.

Það er því ginkeypt fyrir þeim rökum að þegar drápsvopnin drepa, að þá þurfi að fjölga drápsvopnum til að vernda.

 

Og á meðan halda drápin áfram.

Það er ekki flóknara en það.

 

Og það mættu menn hafa í huga þegar menn bregðast við hörmungarfréttum eins og frá borgarastríðinu í Sýrlandi.

Ákall um vopnahlé er innantómt gjálfur á meðan sömu aðilar dæla vopnum inná svæðið.

Vilji menn vopnahlé, þá á að stöðva fjármögnunina, stöðva vopnasendingarnar.

Og vilji menn koma í veg fyrir bræðravíg, þá þarf að senda fjölmennt friðargæslulið á svæðið. Stofna griðasvæði og verja þau.

 

Allir sem halda öðru fram, vilja ekki frið.

Allir sem fylgjandi eru sölu drápsvopna til almennings, eru samsekir morðingjum.

Jafn illir, jafn rotnir inn að beini.

 

Því það sem er, er það sem það er.

Og yfirdrepsskapur og hræsni fær þar engu breytt.

 

Það er tími til kominn að kalla hlutina sínum réttum nöfnum.

Kveðja að austan.

 

Vilja ekki hertar reglur