Vinnumaður bresku fjárkúgarana.

 

Getur aldrei orðið forseti allrar þjóðarinnar.

 

Vil vitna í Eirík Bergmann prófessor í stjórnmálafræði sem vann að rannsókn um viðhorf breskra embættismanna og stjórnmálamann í ICEsave deilunni.

 

Bresk­ir emb­ætt­is­menn lýsa aðgerðum Breta gegn Íslend­ing­um í hrun­inu sem efna­hags­legu stríði og undr­ast væg viðbrögð ís­lenskra stjórn­valda. Þeir töldu sig hafa sam­komu­lag við Íslend­inga um flutn­ing Ices­a­ve í dótt­ur­fé­lag með stuðningi ís­lenska rík­is­ins. Þetta kem­ur fram í niður­stöðum rann­sókn­ar Ei­ríks Berg­manns, pró­fess­ors í stjórn­mála­fræði, sem ræddi við emb­ætt­is­menn í breska fjár­málaráðuneyt­inu og ut­an­rík­is­ráðuneyt­inu auk manna í breska Verka­manna­flokkn­um. Þetta kom fram í kvöld­frétt­um Rík­is­út­varps­ins. „Þegar í ljós kem­ur að menn ætla að fara í hörk­una, efna­hags­lega stríðsaðgerð sem þeir orða sjálf­ir þannig, þá ákveða menn að gefa í og gera þetta af enn meiri hörku en þurfti,“ seg­ir Ei­rík­ur um sam­töl sín við bresku emb­ætt­is­menn­ina. „Það mundi hjálpa til þess að slá rétt­an tón póli­tískt heima fyr­ir í þeirri viðleitni að bjarga bönk­un­um en vera harðir gegn banka­mönn­um.“

 

Þeir voru í stríði og undruðust kellingaskap íslenskra stjórnvalda.

Og hafa í hljóði undrast ennþá meir að vinnumenn þeirra gátu óáreittir beitt blekkingum og lygum til að fá íslensku þjóðina til að gefast upp mótþróalaust fyrir breska ofbeldinu.  Vissu eins og er að slík gjörð er sú eina sem er refsað fyrir með dauðrefsingu í Bretlandi. 

Á Íslandi tala menn hins vegar um að verðlauna þjónustuna með forsetaembætti.

 

Við skulum aldrei gleyma því að Guðni Té kastaði af sér hlutleysisgrímunni í bræðikasti eftir að þjóðin hafnaði Svavarssamningnum með afgerandi mun.

Og við skulum gera okkur grein fyrir því hvað þessi samningur hefði verið búinn að kosta þjóðina í dag ef hann hefði ekki farið í þjóðaratkvæði.  Tekið að Vísindavef Háskóla Íslands.

 

Hvað hefðu Icesave-samningarnir sem kenndir eru við Svavar Gestsson kostað íslenska ríkið hingað til ef þeir hefðu verið samþykktir?

Ef Icesave-samningarnir, sem kenndir eru við Svavar Gestsson, hefðu verið samþykktir árið 2009 hefðu eftirstöðvar þeirra hinn 5. júní næstkomandi numið tæpum 208 milljörðum króna, að gefnu óbreyttu gengi punds og evru, eða um 8,8% af áætlaðri vergri landsframleiðslu ársins 2016. Sú fjárhæð hefði fallið á ríkissjóð og hefði verið til greiðslu í jöfnum ársfjórðungslegum afborgunum á næstu átta árum, eða um 26 milljarðar á ári ásamt vöxtum. Hins vegar hefðu engar greiðslur nú þegar verið inntar af hendi úr ríkissjóði vegna samninganna þar sem samningarnir kváðu ekki á um greiðslur umfram heimtur úr búi Landsbankans fyrr en eftir 5. júní 2016.

 

Árlegar greiðslur uppá 26 milljarða næstu árin og og stuðningsmaður fjárkúgunarinnar segist ætla að verða forseti allrar þjóðarinnar.

Meira níð um eina þjóð hefur maður sjaldan lesið.

Að telja að engin upprétt manneskja sé eftir í landinu.

 

Rifjum upp orð Guðna.

 

Það má líka halda því fram að ríkinu hafi aðeins borið siðferðisleg og pólitísk skylda – einhvers konar neyðarréttur – til að tryggja innstæður í útibúum bankanna á Íslandi. En þá er samt horfin sú röksemd að ríkisvaldið eigi aldrei að ábyrgjast innstæður í einkareknum bönkum. Eins og margoft hefur komið fram vakna líka ýmsar lagalegar, pólitískar og siðferðislegar spurningar við þessa skiptingu milli fullrar ábyrgðar ríkisins innanlands en engrar ytra. .....

Niðurstaðan er þessi: Ætli menn að halda því fram að Íslendingar séu að reyna sýna umheiminum fram á óréttlætið í því að ríkisvaldið þurfi að ábyrgjast innstæður í einkareknum bönkum verða þeir að bæta við orðum sem gætu hljómað eitthvað á þessa leið: „það er að segja í útlöndum en á Íslandi hljóta aðrar reglur að gilda“.

 

Ísmeygilegri getur bömmering varla orðið eða fyrirlitningin djúpstæðari á samlöndum sínum.

 

Nei Guðni TH verður aldrei forseti allrar þjóðarinnar.

Hann verður heldur aldrei forseti.

 

Hann verður bara það sem hann er.

Verkfæri.

Kveðja að austan.

 

 

 

Yrði forseti allrar þjóðarinnar

Uppreisn gegn kerfinu.

 

Getur fundið sér marga farvegi, misárangursríka og mistrúverðuga.

Og það þarf ekki alltaf að fara vel saman.

 

Helgi Hóseasson var ætíð trú sjálfum sér þegar hann stóð með skilti sitt við Langholtsveginn, en um árangurinn má deila.  Hann skapaði þó umræðu sem er til alls fyrst.

Barátta Mývetninga fyrir verndun Laxár var mjög árangursrík þegar þeir sprengdu upp stífluna í Laxá.

 

En þegar um stóru baráttuna er að ræða, að breyta sjálfu kerfinu, að þá getur aðeins einbeittur vilji sem er trúr sjálfum sér, haft erindi sem erfiði.

Má þar nefna kvennabaráttuna sem hefur tekið áratugi, en skilað alveg ótrúlega miklu, sé miðað við samfélagið sem var þegar konur tóku sér frí á kvennafrídaginn 24. okt 1975.  Eldmóður frumkvöðlanna, elja kvennanna í Kvennaframboðunum og síðan baráttan á vettvangi, inná heimilunum, úti í atvinnulífinu, innan stjórnkerfisins, allt myndaði þetta eina heild samfelldrar baráttu þar alltaf var reynt að takast á við aðstæður hvers tíma, og þoka fram breytingum, jafnt í viðhorfum fólks sem og í laga og regluumhverfinu.

 

Baráttan við auðkerfið sem féll haustið 2008 er hins vegar dæmi þar sem ekkert hefur áunnist.

Auðmennirnir eru komnir til baka, andlitslausir í skjóli aflandsfélaga, en stjórna algjörlega stjórnkerfinu og Alþingi.  Annað getur ekki skýrt bæði Gjöfina einu, sem og hið algjörlega andstöðuleysi gagnvart þeirri gjörð.

Og þeir eru í nánu sambandi við seðlabankann um peningaþvætti árþúsundsins sem gárungi í þeirra röðum ákvað að skýra Afnám gjaldeyrishafta.  Og allir þegja, nema nokkrir borgarlegir íhaldsmenn, sem ofbíður spillingin, en brauð og leikar auðmannanna, tuð og röfl, tryggir að Andófið er gjammandi útí móum, engum til gagns nema þá hugsanlega mófuglum því hávaðinn fælir varginn frá.

 

Ég ætla ekki að rekja í þessum pistli hvað fór úrskeiðis, vil aðeins minna á einn gagnlausasta farveginn, þann að starfa með og styðja fólkið sem maður þykist vera að berjast gegn.

Auðklíkan ákvað að fella Bessastaði, síðustu hindrunina á algjörum yfirráðum hennar yfir samfélaginu.  Annars vegar var mögnuð upp rógsherferð á hendur maka sitjandi forseta og hins vegar var fundinn sætur strákur, sem átti með kynþokka sínum að tryggja sér kosningu á Bessastaði.  Drengurinn er sóttur í eigin raðir, einn af landráðagenginu sem barðist með bretum í ICEsave stríðunum.

Sumir gætu sagt að slíkt væri algjört fáráð, en markaðsfræðingar aflandsfélaganna unnu sína heimavinnu.  Eftir hið harðvítuga borgarastríð í El Salvador sem kostaði tugi þúsunda lífið, var samið um frið og boðað til fyrstu lýðræðislegu kosninga þar sem allar stríðandi fylkingar tóku þátt í.  Auðklíkan þar í landi bauð fram yfirmann dauðasveita hersins í forsetaembættið, margfaldan morðingja sem bar ábyrgð á drápum og pyntingum á þúsundum samlanda sinna, öll fórnarlömbin úr röðum fátækrar alþýðu sem var meirihluti kjósenda. Við fyrstu sýn alveg glatað en dauðamaðurinn vann kosningarnar með þó nokkuð yfirburðum, hann fékk sem sagt atkvæði fyrrum fórnarlamba sinna.  Máttur auglýsinga og lýðskrums  sögðu pólitískir stjórnmálaskýrendur, en markaðsfræðingar CIA vissu betur.  Konur kusu með öðrum líkamshluta en höfðinu, dauðamaðurinn var nefnilega þrælmyndarlegur.  Með kynþokka.

 

Og þetta þrælvirkar, fyrrum baráttufólk gegn auðræðinu, keppist við að lýsa yfir stuðningi sínum við þann sæta, og með þeim rökum að það sé að berjast gegn kerfinu.

Það fyndnasta sem ég las í gær, las ég hjá góðri baráttukonu sem réttlæti stuðning sinn við frambjóðanda auðklíkunnar með rökum að það þyrfti að hreina út það gamla, og sá sæti væri nýtt blóð.

Svo er fólk hissa á að ekkert breytist, það sem er svo einart í andstöðu sinni og harðduglegt í baráttunni.  Skilur svo ekkert í að trúverðugleiki þess mælist ekki.  Að það skuli ekki fá atkvæðavægi til breytinga.

 

Ég heyrði einu sinni sögu um af hverju ekkert breyttist í Harlem.  Það var verið að mótmæla fyrir utan félagsmiðstöð aðgerðaleysi lögreglunnar gagnvart dópsölum.  Fréttamaður tók einn mótmælanda tali sem lýsti alvöruþrunginni röddu þeim skaðlegu áhrifum sem dópið hafði á hið svarta samfélag.  Og við hvað starfar þú spurði svo fréttamaðurinn?  "Ha ég, ég er díler".

Spurningin er síðan sú, voru mótmælin shov, eða voru þau yfirtekin af þeim sem höfðu hagsmuni að gæta við að viðhalda óbreyttu ástandi??

 

Alalvega breytist ekkert með svona vinnubrögðum.

Þú fellir ekki óvininn ef þú lætur óvininn stjórna baráttu þinni.

Sama hvað sjálfsblekkingin reynir að telja fólki trú um annað, þá er það bara þannig.

Og hávaði og læti út í móum breytir engu þar um.

 

Hvert framhaldið verður, hvort vitleysan haldi áfram að toppa sjálfa sig, eða hvort hópur fólks með sterka sýn á réttlátt samfélag, nái að koma sér saman um trúverðugan valkost fyrir þann stóra hóp þjóðarinnar sem virkilega vill lýðræði en ekki auðræði, veit ég ekki.

Það vill oft eitthvað gerast í aðdraganda kosninga.

Og þó fólk sé brennt eftir fyrri tilraunir, þá er það þannig með eldinn, að hann brennur aðeins þegar hendi er stungið í hann.

Og ef ekkert er reynt, þá breytist ekkert.

 

Gjöfin eina er að baki, en peningaþvættið er eftir.

Þeir sem berjast gegn þeirri gjörspillingu, krefjast glæparannsóknar eins og Ragnar Önundarson benti á að þyrfti að eiga sér stað, krefjast afhjúpunar á andlitunum að baki aflandseigandafélagsins, og krefjast að menn sæti ábyrgð á misgjörðum sínum, þeir munu erfa landið.

Það er ekkert flóknara en það.

 

Hvort það verði, veit nú enginn, vandi er um slíkt að spá.

Og ekki á ég kristalkúlu.

 

En maður veit aldrei.

Maður veit aldrei.

Kveðja að austan.

 

 

 

Hýennur kætast alltaf.

 

Þegar þær koma kjálkum  í bráð.

En þegar bráðin er sú síðasta við vatnsbólið, og ekki í aðrar lindir að ræða, þá er hlátur þeirra það síðasta sem þær heyra.

Þessa vitneskju hafði ég frá 11 ára strákum sem þekkja mjög til Simba og Tímons, hetjanna í Lionking.

 

En þekking sem liggur ekki á glámbekk í hirslum Samfylkingarinnar.

Og hafi hún verið til, þá gufaði hún upp í hatursframboði Oddnýjar Harðardóttir, sem vó úr launsátri að Árna Pál því hans glæpur var að  viðurkenna  næstum því í orðum, syndir og svik Jóhönnu Sigurðardóttir.

Sem öllu væri svo sem sama um, nema vegna þess að aflandseigendur áttu ennþá hundruð milljarða í verðlausum froðukrónum, og þurftu að skipta út fyrir beinharðan gjaldeyri.

Sannsögli Árna gat því kostað þá næstum því allan sinn þjófnað, og slíkt er ekki fyrirgefið.

 

Hatursframboð Oddnýjar kostaði Samfylkinguna bæði æru og trúverðugleika, svo síðan hefur hún aðeins verið Skugginn af þeim draumi sem sameining jafnaðarmanna átti að verða.

Árni, sá eini sem einhvern tímann þorði að segja satt, sá að lokum, að það berst enginn um hræ.

Hræætur sjá um það verk.

 

Eftir standa alvöru menn, eins og Árni Páll, Ögmundur, Jón Bjarnason, og svo margt annað gott fólk sem pistill minn kann ekki að nefna, enda nýkominn af balli.

Enda ekki hlutverk þessa pistils.

Hann er aðeins til að minna á að í þögninni eru til önnur hljóð en hlátur hýenunnar.

 

Núna þurfum við að verja Bessastaði.

Til dæmis fyrir þeim sem hýenuhlátri stjórna.

 

En munum að gæfulaus þjóð á fyrrverandi stjórnmálamenn, líkt og þann sem í fjötrum Jóns Ásgeirs dvelur.

En gæfan á gott fólk sem þorir að gera upp við líf sitt og fortíð.

Stígur fram, lyftir skjöldum, og horfir fram á við.

Það er mikið af svoleiðis fólki á lausu í dag.

 

En hvort það þekki sinn vitjunartíma á Ögurstundu er önnur saga.

Stundum getur hið besta fólk orðið að háðhlátri hýenanna.

 

Gott fólk fyrir það.

Gleymum því ekki, gott fólk fyrir það.

Kveðja að austan.

 

Góð ákvörðun fyrir Árna Pál og flokkinn