Sigmundur og pólitísk ábyrgð.

 

Er eitthvað sem blandast illa.

Eins og hann sé ekki í pólitík, heldur í félagsmálastarfsemi, í sjálfboðavinnu, og hafi tekið að sér að leiða málfundafélag, og því séu allar deilur af hinu góða, fái fólk til að mæta á fundi, skiptast á skoðunum, þræta, og allir fari svo glaðir heim, mætandi í vinnuna daginn eftir.

 

Sigmundur blekkti þjóðina, það er staðreynd.

Hann þagði um bein hagsmunatengsl sín við mál sem varðar þjóðina miklu, og hann var meðal annars kosinn til að leiða til lykta.

Sem útaf fyrri sig er alvarlegt.

 

En alvarleiki málsins felst samt í viðbrögðum Sigmundar, hann taldi þessi hagsmunatengsl í lagi, og hann taldi að hann þurfti ekki að útskýra það álit sitt.

Að hann skuldaði þjóð sinni engar útskýringar, að hann þyrfti ekki að gera grein fyrir sínu máli á opinberum vettvangi.

Dómgreindarleysi í bland við algjöran hroka.

 

Sigmundur er ekki bara að gefa ICEsaveþjófunum pólitískar keilur til að fella, hann er líka að veikja sína eigin ríkisstjórn.

Og hann réttir þjóðinni litla fingur.

""Fuck you", ég er ósnertanlegur".

Engin auðmýkt, ekkert lítillæti.

 

Eins og Jóhanna Sigurðardóttir hafi aldrei yfirgefið gamla tukthúsið við Arnarhvol.

 

Pólitísk ábyrgð Sigmundar fólst ekki í því að segja af sér.

Hún fólst í því að viðurkenna mistök sín, biðjast afsökunar, segja að ekki hafi verið um viljaverk að ræða, það er að blekkingin hafi ekki verið vísvitandi, hann sjálfur hafi talið sig vinna af einurð og festu, og öll hans störf beri vitni þar um.

Og síðan; "næsta mál á dagskrá".

 

En þetta tækifæri er liðið.

Og pólitísk ábyrgð Sigmundar eykst með hverjum deginum.

Sjálf ríkisstjórnin er í húfi.

Hún þolir ekki fleiri afhjúpanir, ekki fleiri uppljóstranir.

 

Það er eins og aular stjórni landinu.

Og það er eitt af því fáa sem þjóðin sættir sig ekki við.

 

Sigmundur færi aðeins eitt tækifæri í viðbót ef hann ætlar ekki að enda á að leiða draugaríkisstjórn líkt og Jóhanna Sigurðardóttir gerði síðustu ár sín.

Og það tækifæri felst ekki í því að ræða árangurinn heldur sannleikann.

Sannleikann hvað býr að baki ímyndinni "Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni".

 

Er hún aðeins keypt umgjörð um lítinn kall sem þolir ekki mótlæti, sem belgist út af hroka þegar prjóni er stungið í uppblásið sjálfið.

Eða er hann leiðtogi, maður sem viðurkennir mistök sín og nær sátt við þjóð sína.

 

Eitt tækifæri.

Aðeins eitt tækifæri.

 

Og Sigmundur virðist ekki hafa áttað sig á því.

Og þá verður ekki; "Næsta mál á dagskrá".

Kveðja að austan.

 

 

Tækifæri til að ræða árangurinn

Man ekki, veit ekki, skil ekki.

Segir Bjarni Benediktsson þegar spurt er um skattaskjól hans.

 

Sem er samhljóða svörum áhrifafólks í stjórnmálum sem var gripið í bólinu.

En þetta sama fólk, sem er miðað við svörin, annaðhvort útbrunnið af streitu, eða hefur aldrei vaðið í vitinu, stjórnar landinu okkar.

Og ákvað að gefa kröfuhöfum gömlu bankanna, að uppstöðu hrægammasjóðum, um það vil 500 milljarða, frá þegar ákveðinni skattlagningu.

Sem bendir til þess að glöp þeirra hafa haft alvarlegar afleiðingar fyrir samfélag okkar og fjárhag þess.

 

En þeim sem man ekkert, veit ekkert, skilur ekkert, er vorkunn, vitglöp þeirra eru þess eðlis að það má þakka guði fyrir að ekki var meira gefið, að ekki var samið um ICEsave 4, að Landsvirkjun var ekki seld vinum fyrir gúmmítékka, og kvótann festur við óðalsrétt.

Spurningin er hinsvegar um okkur hin.

Af hverju sögðum við ekkert??, af hverju gerðum við ekkert??

 

Svona í ljósi 500 milljarðanna sem gefnir voru.

Sem er áður óþekkt upphæð í samanlagðri spillingarsögu vestrænna ríkja.

Og við erum minnsta landið. 

Með stærstu gjöfina.

 

Af hverju snýst umræðan um aflandsfélag í eigu betri helmings forsætisráðherra á meðan gjöfin var gefin fyrir opnum tjöldum??

Og hún þess eðlis að annaðhvort var fjármálaráðherra gjörspilltur, eða leikbrúða í höndum óprúttinna fjárglæpamanna.

Við þurftum ekki að vita um vitglöp hans, minnisleysi hans, skilningsleysi, eða að þá bitru staðreynd að varaformaður hans endurtók sömu möndruna, að hún vissi ekkert, skildi ekkert, og til vara, að þetta væri allt vondum þegar dæmdum bankamönnum að kenna.

 

Rændur maður þarf ekki vitneskju um sálarlíf, eða andlegar takmarkanir þeirra sem rændu hann, honum nægir að vita að hann var rændur.

Og hann hringir á lögregluna, kærir.

Ekki nema að hann eigi hagsmuna að gæta, að hann hafi haft hag af ráninu, eða verið hluti af ræningjahópnum.

 

Ekki ætla ég þjóðinni slíkt, andvaraleysi hennar í góðæri er þekkt.

En illan grun hef ég á ICEsave þjófunum sem núna gala hæst.

Þeirra minnast ekki á Gjöfina, þeir tala ekki um þessa 500 milljarða sem ríkisstjórn Íslands og Seðlabankinn afhentu vogunarsjóðunum á silfurfati.

Þeir tala um aflandsfélög, þeir upphrópa, gjamma hástöfum um allt nema það eina sem máli skiptir.

 

Að þjóðin var rænd.

 

Svona er Ísland í dag.

Svona eru valkostir hennar.

 

Annars vegar þekktir þjófar sem misstu völd.

Hins vegar fólk sem telur sig vart ráða við að reima skóreimar sínar, því það man ekkert, veit ekkert, skilur ekkert.

 

Svona er arfur Héðins, svona er arfur Óla Thors.

Í vasa auðs og fjárglæfra.

 

Stoltir erum við vér Sjálfstæðir menn.

Kveðja að austan.

Bjarni: Græddi ekki á staðsetningunni