Jafnrétti eflir Landsbankann.

 

En réttlæti eflir þjóðina.

 

Óréttlæti er forsenda hagnaðar bankans, eitthvað skráð jafnrétti fær því engu breytt.

Á meðan blæðir almenning.

 

Réttlát fjármálastarfsemi. 

Réttlát stjórnun.

Útópía raunveruleikans, ein af forsendum Hagfræði lífsins.

 

Okkar val.

Okkar valkostur.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

Jafnrétti eflir Landsbankann

Þegar skuld er töpuð.

 

Þá er hún afskrifuð.

Ekki nema að sá sem á skuldina getur keypt stjórnmálmenn til að setja hana á almannasjóði.

 

Þessi frjálshyggja, að taka hagsmuni hinna ofurríku fram yfir hagsmuni almennings, er fjármálstefna ESB í hnotskurn.

Og þeir sem vilja í ESB, og þeir sem styðja ESB, bera fulla ábyrgð á þeirri frjálshyggju.

Að eyða samfélögum svo þeir sem eiga pappírspeninga geti breytt þeim í raunverðmæti.

 

Á Íslandi fjárfestu peningaeigendur í Steingrími Joð og flokki hans.

Fyrir áttu þeir Samfylkinguna, Sjálfstæðisflokkinn og hluta af Framsókn.

En gleymdu að fjármagna forheimskuna og lygina, og því fór sem fór.

Þjóðin sigraði í ICESavedeilunni, hin keypta lygi dugði ekki til.

 

Í dag ógna nýjar skuldir framtíð okkar og velferð, þar sem peningaeigendur bættu við í safn sitt bjánaframboðinu, og hinu sem er ekki þessa heims, og sáu til þess að Andstaða þjóðarinnar á engan málssvara á Alþingi.

Og uppkeyptir fjölmiðlar þegja.

 

Því skuldir eru ekki afskrifaðar.

Ekki þegar afskriftin er hærri upphæð en kostnaðurinn við að kaupa pólitískt kerfi heillar þjóðar.

Og prinsippsins vegna þá fær Reykjanesbær ekki afskrifað, ekki nema það sem fræðilega er ómögulegt að innheimta, þegar allt umfram nauðsynlega rennur í skuldahít sjálfstæðismanna.

 

Eins og það sé tilviljun að Reykjanes féll.

Eða Ísland frjálshyggjunnar 2008.

 

Eða það sé tilviljun að eina markmið formanns Sjálfstæðisflokksins, sjálfs fjármálaráðherra þjóðarinnar, sé að koma froðukrónueign á almannasjóði.

Langtímaskuldabréf, ríkisverðbréf, hvað sem allt þetta kjaftæði heitir.

 

En á það sameiginlegt með skuldum Árna Sigfússonar, að aðrir borga.

Ekki flokkurinn, ekki flokksmennirnir sem kusu feigð í stað framtíðar.

 

Og út í Móum þegir Davíð, reyndar síröflandi um hið fallandi ESB, eins og einhver ætli inní þá dauðahringekju.

Þegjandi þegir hann á meðan þjóðin er seld.

Á meðan hrægammar fljúga á braut, troðnir blóðpeningum þjóðarinnar sem hann afrekaði að leiða lengst allra forsætisráðherra.

 

Þegjandi á meðan sagan mun troða skítnum á ráðherratíð hans.

Því þögn leiðtogans er hið þegjandi samþykki sem dvergurinn sem á eftir kom réttlætti landsölu sína.

 

Og hinir flokkstryggu taka möglunarlaust við skuldabyrðinni, þeir vita sem er að megin hluti hennar lendir á öðrum en þeim.

Þeir eru eins og maðurinn sem bjargaði loftbelgnum með því að henda næsta manni út.

 

En hinn flokkstryggi, og formaður hans, sem og hinn þegjandi fyrrverandi, sem fær að vísu fyrir náð fjármagnsins og skáldsins sem keypti blaðið, að gjamma um ESB og Pútín, ásamt því að skrifa lofrullur um málhaltan fyrrverandi forseta í Villta vestrinu, gleyma einu.

Gleyma að sagan er aldrei til sölu.

Að sagan er ekki keypt.

 

Töpuð skuld sem sett er á almenning.

Er alltaf óhæfa, smán þeirra sem að komu.

Líka þeirra sem þögðu.

Smán þeirra sem gjömmuðu í flokkstryggð sinni og vesaldómi.

 

Enginn rífst við arfleið sína.

Kveðja að austan.

 

 

Þurfa að snúast um afskriftir

Ríkistekjur sjaldan meiri.

 

En þegar þjófar í þjónustu hrægamma, ráðstafa þeim

Þá visnar samfélagið smán saman upp.

Hvort sem það er heilbrigðiskerfið, vegakerfið, menntakerfið, eða fjárfesting í framtíðinni.

 

Froðukrónan étur upp samfélagið.

Vextir og vaxtavextir á tilbúnum skuldum fá hvern aur sem er afgangs.

Fjármálaráðherra kokkar hina eitruðu sýrusúpu í þágu aflandskrónueiganda, þeirra sem töpuðu á græðgifjárfestingum sínum haustið 2008, en fjárfestu í stjórnmálamönnum, bæði í hruninu líkt og Steingrími og Steingrími, sem og í núinu, Bjarna og Bjarna.

 

Þjóðin hefur sjaldan haft það betra, það er sá hluti hennar sem ekki er sjúkur, einstæður, eða glímir við ómegð, eða atvinnuleysi.

Hún fer í sólarlandaferðir, hún kaupir lúxus, það er þeir sem borga ekki skatta í boði frjálshyggjunnar, hún kaupir bíla.

En fjárfestir ekki í innviðum.

 

Með öðrum orðum, hún étur útsæði sitt.

Er södd og glöð.

Á meðan útsæðið dugar.

Á meðan ekki kemur morgundagurinn.

 

Sjaldan höfum við aflað eins mikið.

Sjaldan höfum við séð af eins miklu.

Útí loftið.

Í ekki neitt.

 

Á meðan grætur framtíðin.

Þjóðin telur ekki að hún sé þess virði að verja.

 

Hún dagar uppi.

Í vasa vogunarsjóða.

 

Og reyndar líka hinna ofurríku.

Þeirra sem eiga flokkinn.

Kveðja að austan.

Ríkistekjur sjaldan meiri