Peningaþvætti Seðlabanka Íslands.

 

Og ríkisstjórnar Íslands mun seinna meir verið skráð í sögubækur sem dæmi algjör yfirráð fjárglæpamanna á vestrænu hagkerfi.

Og gæsagangur stuðningsmanna borgarlegu flokkanna við ránið og ruplið rannsakaður eins og annar eldri gæsagangur múgsefjunarinnar sem sviptir vitiborið fólk ráði og rænu, og fær það til að ganga fyrir björg á eftir foringjum sínum.

 

Hvernig gat þetta gerst??

Hvernig geta fjárglæpamenn rænt heila þjóð svona fyrir opnum tjöldum, án þess að nokkur æmti eða skræmti?  Þannig að einmana maðurinn sem sást á frægri ljósmynd af fjöldafundi múgsefjunar þriðja ríkisins, virkar fjölmennur miðað við íslensku mótspyrnuna.

 

 

En víkjum fyrst að byrjuninni og spáum í af hverju þetta samhljóða frumvarp um aflandskrónur er peningaþvætti í sinni fegurstu mynd.  Wikipedia er eins og oft áður með kjarna skilgreiningarinnar á peningaþvætti.

Money laundering is the process of transforming the proceeds of crime, corruption or kleptomania into ostensibly legitimate money or other assets.

 

Ljósfælið fé er gert löglegt með einhverjum málamyndagjörningi löglegra aðila.

Íslensku aflandskrónurnar eru dæmi um slíka ljósfælna starfsemi.

 

Nú myndi einhver segja að aflandskrónurnar séu að mestu í eigu erlendra hrægammasjóða, og vitna þá einhver opinber gögn því til stuðnings.  Því er til að svara að leppar eru jafngamlir fyrsta peningaþvættinu, og hrægammasjóðir eru ágætis yfirvarp hinnar ljósfælnu starfsemi. 

En fyrst og síðast þá er eðli peningaþvottar að lauma sér inní eitthvað sem virðist vera löglegt á yfirborðinu.  Smáfyrirtækin sem því íslenska eiturlyfjagróðann eru með líka með löglega innkomu svo dæmi sé tekið. 

Mestu skiptir er að sjá hina innlendu aðila sem fljóta með innan um hinar stærri upphæðir.

 

Kjarninn gerði ágæta úttekt á hinum sýnilega hluta þess peningaþvættis sem Seðlabankinn hefur þegar komist upp með. 

 

794 innlendir aðilar komu með peninga inn í íslenskt hagkerfi í gegnum útboð fjárfestingarleið Seðlabanka Íslands. Peningar þeirra námu 35 prósent þeirrar fjárhæðar sem alls komu inn í landið með þessari leið, en hún tryggði um 20 prósent afslátt á eignum sem keyptar voru fyrir peninganna á Íslandi. Alls fengu þessir aðilar 72 milljarða króna fyrir þann gjaldeyri sem þeir skiptu í íslenskar krónur samkvæmt skilmálum útboða fjárfestingarleiðarinnar. Afslátturinn, eða virðisaukningin, sem þeir fengu með þessu umfram það ef þeir hefðu skipt gjaldeyrinum á skráðu gengi Seðlabankans er um 17 milljarðar króna. Seðlabankinn segir að sér sé ekki heimilt að greina frá nöfnum þátttakenda í gjaldeyrisútboðum sínum vegna þagnarskylduákvæðis í lögum um Seðlabanka Íslands.

 

Blaðamaður Kjarnans tekur það skýrt fram að vinnumennirnir í Seðlabankanum uppljóstra ekki um hið meinta erlenda eignarhald, hve mikið af því hverfur á eyjum í breska skattaskjólinu kennt við Tortóla.

Það sama gildir í dag, eignarhaldið liggur ekki fyrir, það er aðeins vitað að það er verið að þvo pening fyrir innlenda aflandseigendur.

 

En afhverju er aflandskrónurnar ljósfælið??

Eru þetta ekki bara löglegir fjármunir sem heiðarlegir bissness menn öfluðu í sveita síns andlits og þurftu að finna sé afland til að geyma þar sem þeir vissu sem er að bankar þeirra voru reistir á brauðfótum?  Spurning sem er mandra sem gæsagangastuðningsveit fjárglæpamannanna kyrjar öllum stundum þessa dagana.

Byrjum að vitna í ríkisskattstjóra og harðorðan áfellisdóm hans yfir aflandsvæðingu fjármálakerfisins.

 

Ríkisskattstjóri spyr sig hvers vegna fjármagnseigendur hafi ákveði að færa eignir inn í aflandsfélög og „sveipa þær huliðshjúpi með flóknum blekkingum og öðrum ráðstöfunum“. . „Þetta vekur hugrenningar um hvort útrásin margfræga hafi þurft á slíkri leynd að halda og hvort samhliða viðskiptagerningum hafi hún falist í því að koma fjármagni undan skattlagningu eða verið af öðrum hvötum,“ segir í leiðara.

 

Sem hann bendir réttilega á seinna í grein sinni að helstu aðvörunarorðin hefðu komið frá skattayfirvöldum, ekki íslenskum stjórnmálamönnum, eða stjórnkerfinu sem þeir ráða.

 

Hvert umfang hinnar ljósfælnu starfsemi er þá má vitna í Fréttatímann;

 

Panamaskjölin hafa dregið athygli að samfélagslegum skaða sem leiddi af útstreymi fjár frá Íslandi á árunum fyrir Hrun. Skaðinn er ekki aðeins tapaðar skatttekjur. Talið er að óframtaldar eignir og tekjur frá aldamótum til 2008 hafi numið um 1050 til 1800 milljörðum króna. Tapaðar skatttekjur af þeirri upphæð geta verið um 200 til 250 milljarðar króna. Það er mat skattasérfræðinga að um helming skattaundanskota á árunum fyrir Hrun megi rekja til skattaskjóla og útstreymis fjármagns út úr íslenska krónuhagkerfinu.

 

Þessar tölur eru mat, þar sem ítarleg rannsókn á umfangi fjárglæpanna liggur ekki fyrir sökum þess að íslenskir stjórnmálamenn dansa með gerendum, en ekki þjóðinni, eru í raun vinnumenn líkt og stjórnmálamenn í eiturlyfjaríkjum Mið Ameríku.  Þeir fara ekki gegn hendinni sem fæðir þá, heldur hirða þakklátir molana sem að þeim er rétt.

 

Þúsund til tvö þúsund milljarðar eru miklir fjármunir, líka í stærstu hagkerfum hins vestræna heims. 

Í okkar litla hagkerfi eru þeir ígildi alræðisvalds.

Og þessir fjármunir eru ekki áunnir í svita og strita hins heiðarlega bissnessmanns líkt og þeir sem gæsaganginn stunda halda fram.

 

Margir hafa lýst svikamyllunni sem íslenska efnahagsundrið byggðist á.

Enginn betur en Ragnar Önundarson gerði í frægri grein í Morgunblaðinu í árdaga íslenska fjármálaundursins kennt við Útrás og Úrásarvíkinga.

Greinin varð reyndar ekki fræg fyrr en eftir Hrunið, og margir sögðust þá hafa sömu Lilju kveðið, en sögðu það bara óvart eftir á.

 

Með sömu skarpskyggni lýsti Ragnar peningaþvætti Seðlabankans svo ekki verður betur gert.  Í pistli á feisbókarsíðu sinni undir yfirskriftinni, "Viltu vinna milljarð".

Þegar framtíð þjóðar er í húfi, að ekki sé minnst á æru okkar sem heiðarlegs fólks að láta ekki ósómann viðgangast án mótmæla, þá ætla ég að vitna beint í Ragnar, löng lesning, en hvert orð þess virði að vera lesið. 

Margoft, mörgum sinnum.

 

Viltu "vinna" milljarð ? Viltu svo "vinninginn heim" ? Þá er þetta aðferðin:

1. Þú stofnar "eignarhaldsfélagið" Rán ehf. og tekur milljarð að láni hjá kunningja þínum í bankanum eftir að hafa borgað "bónus" til hans með "þóknun skv. gjaldskrá".

2. Þú stofnar "aflandsfélag" Highway Robbery Inc. í Panama eða Tortóla með aðstoð kunningja þíns í bankanum og millifærir það sem eftir er af milljarðinum þangað.

3. Þú sérð enga leið til að eignarhaldsfélagið geti borgað afborganir og vexti og það fer í þrot. Bankinn afskrifar lánið þegjandi og hljóðalaust þrátt fyrir að hafa allar upplýsingar um hvað varð um peningana og hvert þeir fóru. Þú borgaðir svo góðan "bónus" að þeir fara ekki að vera með nein leiðindi.

4. Til öryggis stofnarðu fleiri aflandsfélög með aðstoð erlends banka og millifærir áfram nokkrum sinnum í þeirri von að það "snjói í sporin". Allt kostar þetta og þú þarft nú sjálfur að lifa eins og aðrir, svo nú "áttu" bara 900 millur.

5. Þú bíður í nokkur ár en svo sérðu tilboð Seðlabankans um að taka þátt í gjaldeyrisútboði. Þú tekur því og færð þriðjungs ábót á "vinninginn" og átt allt í einu 1.200 milljónir. Seðlabankinn tryggir þèr nafnleynd svo ekki sé unnt að lesa saman nöfn þáttakenda við afskriftalistana.

6. Þú kaupir þér teinótt jakkaföt og gerist "fjárfestir". Ásamt félögum þínum kaupir þú banka af ríkinu, sem gleðst yfir vel heppnaðri einkavæðingu og lýsir yfir sigri og fagnar að samkeppni virðist komin í bankaþjónustu. 

 

Þetta eru illa fengnir fjármunir, þeir eru ávöxtur svikamyllu, og Alþingi Íslands, og seðlabanki þjóðarinnar eru í dag að endanlega að þvo þessa peninga.

Að gera þá löglega, svo fjárglæpamennirnir geti ráðstafað þeim að vild sinni, til dæmis sbr lið 6., að kaupa hina nýju banka sem ríkisstjórn hinna góðu verka mun fljótlega afhenda þeim til kaups.

 

Nú kynni einhver sem er samdauna spillingunni, segja, að þó rétt sé, að um peningaþvott sé að ræða, þá er það óhjákvæmilegur fylgifiskur þess frelsis að fá að flytja gjaldeyri úr landi sem er jú hið formlega markmið þessa frumvarps um peningaþvættis aflandskróna.

Svo mikill er heilaþvotturinn að menn þurfa ekki að vera samdauna spillingunni til að trúa bábiljunni.  Í raun má þakka fyrir að fjárglæpamennirnir skuli ekki leiðinni fá fólk til að trúa að forsenda þess að sólin komi upp á mörgum sé að þúsund ungmenn ljái hjarta sitt á altari auðsins, líkt og prestar Azteka náðu að sannfæra trúgjarna á sínum tíma.

Margt má segja, en bendum á tvennt.

 

Það fyrra er að frjálst flæði gjaldmiðils er rót efnahagshruna. Meira að segja ESB þurfti að setja höft á hið frjálsa flæði til að bjarga evrunni, fjármagnsflóttinn lét ekki staðar numið við Miðjarðahafslöndin, bæði Belgía og Frakkland voru að falla þegar höftin voru sett. 

Kreppurnar í Mið og Suður Ameríku eða í SuðAustur Asíu má líka rekja til hins frjálsa flæðis.

Og hið frjálsa flæði var forsenda hinna 1000-2000 milljarða sem hurfu úr íslensku hagkerfi á veisluárunum fyrir Hrun.

Saga sem mun endurtaka sig um leið og næsta frjálsa flæði verður lögfest.

 

Seinna eru rök hinnar hagsýnu húsmóðir, þeirrar persónu á hverru heimili sem lætur fæði og klæði barna sinna ganga fyrir.

Hún veit að heimilið getur ekki látið meira flæða út en kemur inn, hið seinna er ávísun á beina skuldasöfnun.

Heimili sem hefur 10% tekna sinna í afgang, getur ekki látið hærra hlutfall flæða út, jafnvel þó heimilisfaðirinn hafi lært allar kennisetningar frjálshyggjunnar um hið frjálsa flæði fjármuna, það kemur alltaf af skuldadögunum.

Það sama gildir um þjóðríki, það flæðir ekki meiri gjaldeyri út en kemur inn, og stærstum hluta þess sem kemur inn er þegar ráðstafað í nauðsynleg aðföng svo hægt sé að reka atvinnulífið sem og heimili landsins. 

Ótrúlega augljóst samhengi sem svo mörgum er hulið.

Það flæðir aldrei meir út en kemur inn, sama hve frjálst flæðið er.

 

Rök peningaþvættisins eru því fals eitt.

Að ekki sé minnst á að verðlausar aflandskrónur fá því aðeins verðgildi, að til staðar séu gjörspilltir stjórnmálamenn sem nýta innkomu þjóðarinnar til að breyta hinu verðlausa í beinharðan gjaldeyri.

Skiptir ekki máli þó talað sé um einhver afföll, jafnvel þó hin meintu afföll séu blásin út, þá er afföll af engu, ekkert, og afföll af engu sem er gefið verðgildið 10 úr sameiginlegum sjóðum landsmanna, er heldur ekkert. 

Ef eftir standa 8, þá er gjöfin 8.

 

Blekking, fals, svik.

Engin önnur orð ná að lýsa hinni þaulskipulagða peningaþvætti, sem frumvarpið um aflandskrónur er.

Og við sem þjóð æmtum hvorki eða skræmtum.

 

Við sem einstaklingar störum uppí loftið, þegjandi, það er þau okkar sem taka ekki þátt í gæsagang múgsefjunar fjárglæpanna.

Við munum ekki fá birta af okkur mynd í tímaritinu Sögunni, eins og maðurinn sem hafði kjark til að lyfta ekki hendi þegar múgurinn ákallaði foringja sinn.

 

Við þegjum og þegjum.

Eins og við eigum ekki börn, eins og við eigum ekki líf sem þarf að verja.

 

Og kosningarnar næsta haust munu engu breyta.

Því fjárglæpamennirnir munu útvega Andófinu nýja leikendur í stað þeirra sem úreltir þykja.

Og gæsagangurinn mun styðja sitt fólk.

 

Og svo gera menn grín af Dúdú fuglinum.

Fólk ætti að líta sé nær.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

Frumvarp um aflandskrónur samþykkt

Tveggja turna tal.

 

Með þeim smá galla að báðir turnarnir eru í sama liði.

 

Margur getur sér það til að þetta framboð Davíðs sé gegn Ólafi, og þá hugsað til að tryggja Guðna Té völdin en það er ofmælt.

Menn eins og Davíð bjóða sig aðeins fram af einni ástæðu, þeir ætla að vinna.

Jafnframt þá afléttir Davíð þeim leiðindaálögum sem forsetakosningarnar voru komnar í, því hann riðlar þeim fylkingum sem þegar höfðu myndast.

Ekki bara hægra megin, heldur líka vinstra megin. 

 

Núna er enginn skyldugur að kjósa Guðna Té, vegna þess að það sé eina leiðin til að hefna ICEsave glæps Ólafs, að hafa vísað bresku fjárkúguninni í þjóðaratkvæði.

Núna getur fólk hreinlega vegið og metið, hvern frambjóðanda því lýst best á.

Framboð Davíðs á því mjög eftir að styrkja Andra Snæ Magnason, jafnvel Sturlu, og síðan eiga raddir kvenforsetaframbjóðandanna eftir að heyrast sterkt, konur munu uppgötva að það er ekki sjálfgefið að kjósa karla til að hindra að einhver annar karl nái kjöri.

 

Síðan held ég að það sé ofsagt hjá Styrmi Gunnarssyni að framboð Davíðs sameini sjálfstæðismenn.  Davíð er umdeildur Hrunverji og hatrammur andstæðingur ESB, og það verður bara ekki frá honum tekið.  Þó menn þegi, og mæri hann í dag, þá er það ljóst að aðförin að Davíð til að losna við hann úr Seðlabankanum, naut víðtæks stuðnings þess sjálfstæðisfólks sem vildi koma landinu í ESB.  Þar á meðal margra frammámanna flokksins. 

Þessi sár gróa ekki, og það vita allir að Davíð kann að hefna sín. 

Eins þá þakka margir sjálfstæðismenn Ólafi landvörnina í ICEsave stríðunum, og þeir vanþakka það ekki með því að yfirgefa hann við fyrsta hanagal.  Því íhaldsmenn mega eiga að þeir eru trygglyndir og ekki mikið fyrir rýtingsstungur líkt og félagar þeirra til vinstri.

 

Hvað sem öðru líður, þá er mikil þjóðarskemmtun framundan.

Og hafi Davíð þökk fyrir að veita okkur hana.

 

Látum svo auðnu ráða um hver verður næsti forseti.

Kveðja að austan.

 

Allt aðrar kosningar

Keppnin um að verða síðasti formaður Samfylkingarinnar.

 

Er ekki hörð.

Þar sem Samfylkingin er endurnýjun hugmynda þá mun verða leitað í kistu VG, og sá valinn formaður sem brosir sætast.

Oddný verður valin.

Hinir geta gleymt þessu og farið heim.

Kveðja að austan.

Sameiginlegur framboðsfundur formannsefna

Vinnumaður bresku fjárkúgarana.

 

Getur aldrei orðið forseti allrar þjóðarinnar.

 

Vil vitna í Eirík Bergmann prófessor í stjórnmálafræði sem vann að rannsókn um viðhorf breskra embættismanna og stjórnmálamann í ICEsave deilunni.

 

Bresk­ir emb­ætt­is­menn lýsa aðgerðum Breta gegn Íslend­ing­um í hrun­inu sem efna­hags­legu stríði og undr­ast væg viðbrögð ís­lenskra stjórn­valda. Þeir töldu sig hafa sam­komu­lag við Íslend­inga um flutn­ing Ices­a­ve í dótt­ur­fé­lag með stuðningi ís­lenska rík­is­ins. Þetta kem­ur fram í niður­stöðum rann­sókn­ar Ei­ríks Berg­manns, pró­fess­ors í stjórn­mála­fræði, sem ræddi við emb­ætt­is­menn í breska fjár­málaráðuneyt­inu og ut­an­rík­is­ráðuneyt­inu auk manna í breska Verka­manna­flokkn­um. Þetta kom fram í kvöld­frétt­um Rík­is­út­varps­ins. „Þegar í ljós kem­ur að menn ætla að fara í hörk­una, efna­hags­lega stríðsaðgerð sem þeir orða sjálf­ir þannig, þá ákveða menn að gefa í og gera þetta af enn meiri hörku en þurfti,“ seg­ir Ei­rík­ur um sam­töl sín við bresku emb­ætt­is­menn­ina. „Það mundi hjálpa til þess að slá rétt­an tón póli­tískt heima fyr­ir í þeirri viðleitni að bjarga bönk­un­um en vera harðir gegn banka­mönn­um.“

 

Þeir voru í stríði og undruðust kellingaskap íslenskra stjórnvalda.

Og hafa í hljóði undrast ennþá meir að vinnumenn þeirra gátu óáreittir beitt blekkingum og lygum til að fá íslensku þjóðina til að gefast upp mótþróalaust fyrir breska ofbeldinu.  Vissu eins og er að slík gjörð er sú eina sem er refsað fyrir með dauðrefsingu í Bretlandi. 

Á Íslandi tala menn hins vegar um að verðlauna þjónustuna með forsetaembætti.

 

Við skulum aldrei gleyma því að Guðni Té kastaði af sér hlutleysisgrímunni í bræðikasti eftir að þjóðin hafnaði Svavarssamningnum með afgerandi mun.

Og við skulum gera okkur grein fyrir því hvað þessi samningur hefði verið búinn að kosta þjóðina í dag ef hann hefði ekki farið í þjóðaratkvæði.  Tekið að Vísindavef Háskóla Íslands.

 

Hvað hefðu Icesave-samningarnir sem kenndir eru við Svavar Gestsson kostað íslenska ríkið hingað til ef þeir hefðu verið samþykktir?

Ef Icesave-samningarnir, sem kenndir eru við Svavar Gestsson, hefðu verið samþykktir árið 2009 hefðu eftirstöðvar þeirra hinn 5. júní næstkomandi numið tæpum 208 milljörðum króna, að gefnu óbreyttu gengi punds og evru, eða um 8,8% af áætlaðri vergri landsframleiðslu ársins 2016. Sú fjárhæð hefði fallið á ríkissjóð og hefði verið til greiðslu í jöfnum ársfjórðungslegum afborgunum á næstu átta árum, eða um 26 milljarðar á ári ásamt vöxtum. Hins vegar hefðu engar greiðslur nú þegar verið inntar af hendi úr ríkissjóði vegna samninganna þar sem samningarnir kváðu ekki á um greiðslur umfram heimtur úr búi Landsbankans fyrr en eftir 5. júní 2016.

 

Árlegar greiðslur uppá 26 milljarða næstu árin og og stuðningsmaður fjárkúgunarinnar segist ætla að verða forseti allrar þjóðarinnar.

Meira níð um eina þjóð hefur maður sjaldan lesið.

Að telja að engin upprétt manneskja sé eftir í landinu.

 

Rifjum upp orð Guðna.

 

Það má líka halda því fram að ríkinu hafi aðeins borið siðferðisleg og pólitísk skylda – einhvers konar neyðarréttur – til að tryggja innstæður í útibúum bankanna á Íslandi. En þá er samt horfin sú röksemd að ríkisvaldið eigi aldrei að ábyrgjast innstæður í einkareknum bönkum. Eins og margoft hefur komið fram vakna líka ýmsar lagalegar, pólitískar og siðferðislegar spurningar við þessa skiptingu milli fullrar ábyrgðar ríkisins innanlands en engrar ytra. .....

Niðurstaðan er þessi: Ætli menn að halda því fram að Íslendingar séu að reyna sýna umheiminum fram á óréttlætið í því að ríkisvaldið þurfi að ábyrgjast innstæður í einkareknum bönkum verða þeir að bæta við orðum sem gætu hljómað eitthvað á þessa leið: „það er að segja í útlöndum en á Íslandi hljóta aðrar reglur að gilda“.

 

Ísmeygilegri getur bömmering varla orðið eða fyrirlitningin djúpstæðari á samlöndum sínum.

 

Nei Guðni TH verður aldrei forseti allrar þjóðarinnar.

Hann verður heldur aldrei forseti.

 

Hann verður bara það sem hann er.

Verkfæri.

Kveðja að austan.

 

 

 

Yrði forseti allrar þjóðarinnar

Uppreisn gegn kerfinu.

 

Getur fundið sér marga farvegi, misárangursríka og mistrúverðuga.

Og það þarf ekki alltaf að fara vel saman.

 

Helgi Hóseasson var ætíð trú sjálfum sér þegar hann stóð með skilti sitt við Langholtsveginn, en um árangurinn má deila.  Hann skapaði þó umræðu sem er til alls fyrst.

Barátta Mývetninga fyrir verndun Laxár var mjög árangursrík þegar þeir sprengdu upp stífluna í Laxá.

 

En þegar um stóru baráttuna er að ræða, að breyta sjálfu kerfinu, að þá getur aðeins einbeittur vilji sem er trúr sjálfum sér, haft erindi sem erfiði.

Má þar nefna kvennabaráttuna sem hefur tekið áratugi, en skilað alveg ótrúlega miklu, sé miðað við samfélagið sem var þegar konur tóku sér frí á kvennafrídaginn 24. okt 1975.  Eldmóður frumkvöðlanna, elja kvennanna í Kvennaframboðunum og síðan baráttan á vettvangi, inná heimilunum, úti í atvinnulífinu, innan stjórnkerfisins, allt myndaði þetta eina heild samfelldrar baráttu þar alltaf var reynt að takast á við aðstæður hvers tíma, og þoka fram breytingum, jafnt í viðhorfum fólks sem og í laga og regluumhverfinu.

 

Baráttan við auðkerfið sem féll haustið 2008 er hins vegar dæmi þar sem ekkert hefur áunnist.

Auðmennirnir eru komnir til baka, andlitslausir í skjóli aflandsfélaga, en stjórna algjörlega stjórnkerfinu og Alþingi.  Annað getur ekki skýrt bæði Gjöfina einu, sem og hið algjörlega andstöðuleysi gagnvart þeirri gjörð.

Og þeir eru í nánu sambandi við seðlabankann um peningaþvætti árþúsundsins sem gárungi í þeirra röðum ákvað að skýra Afnám gjaldeyrishafta.  Og allir þegja, nema nokkrir borgarlegir íhaldsmenn, sem ofbíður spillingin, en brauð og leikar auðmannanna, tuð og röfl, tryggir að Andófið er gjammandi útí móum, engum til gagns nema þá hugsanlega mófuglum því hávaðinn fælir varginn frá.

 

Ég ætla ekki að rekja í þessum pistli hvað fór úrskeiðis, vil aðeins minna á einn gagnlausasta farveginn, þann að starfa með og styðja fólkið sem maður þykist vera að berjast gegn.

Auðklíkan ákvað að fella Bessastaði, síðustu hindrunina á algjörum yfirráðum hennar yfir samfélaginu.  Annars vegar var mögnuð upp rógsherferð á hendur maka sitjandi forseta og hins vegar var fundinn sætur strákur, sem átti með kynþokka sínum að tryggja sér kosningu á Bessastaði.  Drengurinn er sóttur í eigin raðir, einn af landráðagenginu sem barðist með bretum í ICEsave stríðunum.

Sumir gætu sagt að slíkt væri algjört fáráð, en markaðsfræðingar aflandsfélaganna unnu sína heimavinnu.  Eftir hið harðvítuga borgarastríð í El Salvador sem kostaði tugi þúsunda lífið, var samið um frið og boðað til fyrstu lýðræðislegu kosninga þar sem allar stríðandi fylkingar tóku þátt í.  Auðklíkan þar í landi bauð fram yfirmann dauðasveita hersins í forsetaembættið, margfaldan morðingja sem bar ábyrgð á drápum og pyntingum á þúsundum samlanda sinna, öll fórnarlömbin úr röðum fátækrar alþýðu sem var meirihluti kjósenda. Við fyrstu sýn alveg glatað en dauðamaðurinn vann kosningarnar með þó nokkuð yfirburðum, hann fékk sem sagt atkvæði fyrrum fórnarlamba sinna.  Máttur auglýsinga og lýðskrums  sögðu pólitískir stjórnmálaskýrendur, en markaðsfræðingar CIA vissu betur.  Konur kusu með öðrum líkamshluta en höfðinu, dauðamaðurinn var nefnilega þrælmyndarlegur.  Með kynþokka.

 

Og þetta þrælvirkar, fyrrum baráttufólk gegn auðræðinu, keppist við að lýsa yfir stuðningi sínum við þann sæta, og með þeim rökum að það sé að berjast gegn kerfinu.

Það fyndnasta sem ég las í gær, las ég hjá góðri baráttukonu sem réttlæti stuðning sinn við frambjóðanda auðklíkunnar með rökum að það þyrfti að hreina út það gamla, og sá sæti væri nýtt blóð.

Svo er fólk hissa á að ekkert breytist, það sem er svo einart í andstöðu sinni og harðduglegt í baráttunni.  Skilur svo ekkert í að trúverðugleiki þess mælist ekki.  Að það skuli ekki fá atkvæðavægi til breytinga.

 

Ég heyrði einu sinni sögu um af hverju ekkert breyttist í Harlem.  Það var verið að mótmæla fyrir utan félagsmiðstöð aðgerðaleysi lögreglunnar gagnvart dópsölum.  Fréttamaður tók einn mótmælanda tali sem lýsti alvöruþrunginni röddu þeim skaðlegu áhrifum sem dópið hafði á hið svarta samfélag.  Og við hvað starfar þú spurði svo fréttamaðurinn?  "Ha ég, ég er díler".

Spurningin er síðan sú, voru mótmælin shov, eða voru þau yfirtekin af þeim sem höfðu hagsmuni að gæta við að viðhalda óbreyttu ástandi??

 

Alalvega breytist ekkert með svona vinnubrögðum.

Þú fellir ekki óvininn ef þú lætur óvininn stjórna baráttu þinni.

Sama hvað sjálfsblekkingin reynir að telja fólki trú um annað, þá er það bara þannig.

Og hávaði og læti út í móum breytir engu þar um.

 

Hvert framhaldið verður, hvort vitleysan haldi áfram að toppa sjálfa sig, eða hvort hópur fólks með sterka sýn á réttlátt samfélag, nái að koma sér saman um trúverðugan valkost fyrir þann stóra hóp þjóðarinnar sem virkilega vill lýðræði en ekki auðræði, veit ég ekki.

Það vill oft eitthvað gerast í aðdraganda kosninga.

Og þó fólk sé brennt eftir fyrri tilraunir, þá er það þannig með eldinn, að hann brennur aðeins þegar hendi er stungið í hann.

Og ef ekkert er reynt, þá breytist ekkert.

 

Gjöfin eina er að baki, en peningaþvættið er eftir.

Þeir sem berjast gegn þeirri gjörspillingu, krefjast glæparannsóknar eins og Ragnar Önundarson benti á að þyrfti að eiga sér stað, krefjast afhjúpunar á andlitunum að baki aflandseigandafélagsins, og krefjast að menn sæti ábyrgð á misgjörðum sínum, þeir munu erfa landið.

Það er ekkert flóknara en það.

 

Hvort það verði, veit nú enginn, vandi er um slíkt að spá.

Og ekki á ég kristalkúlu.

 

En maður veit aldrei.

Maður veit aldrei.

Kveðja að austan.

 

 

 

Hýennur kætast alltaf.

 

Þegar þær koma kjálkum  í bráð.

En þegar bráðin er sú síðasta við vatnsbólið, og ekki í aðrar lindir að ræða, þá er hlátur þeirra það síðasta sem þær heyra.

Þessa vitneskju hafði ég frá 11 ára strákum sem þekkja mjög til Simba og Tímons, hetjanna í Lionking.

 

En þekking sem liggur ekki á glámbekk í hirslum Samfylkingarinnar.

Og hafi hún verið til, þá gufaði hún upp í hatursframboði Oddnýjar Harðardóttir, sem vó úr launsátri að Árna Pál því hans glæpur var að  viðurkenna  næstum því í orðum, syndir og svik Jóhönnu Sigurðardóttir.

Sem öllu væri svo sem sama um, nema vegna þess að aflandseigendur áttu ennþá hundruð milljarða í verðlausum froðukrónum, og þurftu að skipta út fyrir beinharðan gjaldeyri.

Sannsögli Árna gat því kostað þá næstum því allan sinn þjófnað, og slíkt er ekki fyrirgefið.

 

Hatursframboð Oddnýjar kostaði Samfylkinguna bæði æru og trúverðugleika, svo síðan hefur hún aðeins verið Skugginn af þeim draumi sem sameining jafnaðarmanna átti að verða.

Árni, sá eini sem einhvern tímann þorði að segja satt, sá að lokum, að það berst enginn um hræ.

Hræætur sjá um það verk.

 

Eftir standa alvöru menn, eins og Árni Páll, Ögmundur, Jón Bjarnason, og svo margt annað gott fólk sem pistill minn kann ekki að nefna, enda nýkominn af balli.

Enda ekki hlutverk þessa pistils.

Hann er aðeins til að minna á að í þögninni eru til önnur hljóð en hlátur hýenunnar.

 

Núna þurfum við að verja Bessastaði.

Til dæmis fyrir þeim sem hýenuhlátri stjórna.

 

En munum að gæfulaus þjóð á fyrrverandi stjórnmálamenn, líkt og þann sem í fjötrum Jóns Ásgeirs dvelur.

En gæfan á gott fólk sem þorir að gera upp við líf sitt og fortíð.

Stígur fram, lyftir skjöldum, og horfir fram á við.

Það er mikið af svoleiðis fólki á lausu í dag.

 

En hvort það þekki sinn vitjunartíma á Ögurstundu er önnur saga.

Stundum getur hið besta fólk orðið að háðhlátri hýenanna.

 

Gott fólk fyrir það.

Gleymum því ekki, gott fólk fyrir það.

Kveðja að austan.

 

Góð ákvörðun fyrir Árna Pál og flokkinn

Framboð knúið áfram af hatri og heift.

 

Fær mikla athygli Morgunblaðsins enda Mogginn í hinu vanheilagabandalagi með Baugsmiðlum um að koma Ólafi frá völdum.

Heiftin skýrist af því að báðir aðilar fengu á sig synjunarvald forsetans, ritstjóri Morgunblaðsins synjun á fjölmiðlalögunum, sem átti að koma böndum á eignarhald auðmannsins á fjölmiðlum, og auðmaðurinn sem hann vildi setja í bönd, fékk á sig ICEsave synjuna sem eyðilagði áform hans um að koma sínum verðlausa illa fengnu fé í evrur.

Sameiginlegur harmur sem þarf að hefna hefur síðan gert þessa fyrrum höfuðóvini að fóstbræðrum sem gera út á þekkt mið umræðustjórnunar á Íslandi.

Að kynda undir hatrið og heiftina sem sameinar andstæðinga Ólafs Ragnars.

 

Ólafur feldi drauminn um skuldaþrælkun þjóðarinnar, en af einhverjum annarlegum ástæðum sem enginn fær skilið sem ekki er innvinklaður í hinn sjúka hugarheim ICEsave stuðningsins, þá töldu Evrópusinnar að samþykkt fjárkúgunar breta væri forsenda þess að þjóðin kæmist í ESB.

Þetta er ekki fyrirgefið og verður ekki fyrirgefið.  Spurningin hvort hann verður ekki grafinn upp í skjóli nætur þegar þar að kemur.

 

Það er því viðeigandi að létt hafi verið yfir mönnum.

Nú sjá menn fram á fall Ólafs, ESB sinni sem tíðrætt er um þjóðrembu landans, til dæmis þegar landinn vildi ekki greiða skuldir auðmanna, verður forseti og draumur auðmanna um nýja stjórnarskrá sem gerir þá ósnertanlega, verður að veruleika.

Menn hafa hlegið af minna tilefni.

 

En þessir hatursmenn lýðræðis og sjálfstæðis vanmeta Ólaf illilega.

Hann er ekki dauður, hann er reiður.

Hann mun berjast. 

 

Til þess hefur hann styrk.

Hann er ekki fjölmiðlaímynd.

 

Og mikið eru ICEsave þjófarnir heimskir þegar þeir halda að allir hinir frambjóðendurnir lúffi og flýi af hólmi vegna þess að þeirra frambjóðandi er mættur.

Þeir mun mótmæla fjölmiðlamisnotkuninni.

Þeir munu mótmæla beinni mismun Ruv þar sem framboð Guðna fær alla athygli, en þeir heppnir ef það var minnst á framboð þeirra.

Það er ekki erindi ríkisstofnunar að þjóna einum frambjóðanda, það er hlutverk Baugsmiðla.  Þeir eru í eigu auðmannsins, en Ruv á að heita í þjóðareign.

 

Framboð Guðna hefur þegar skotið sig í fótinn.

Það er svo augljóslega kostað.

Tilgangur þess er ekki leyndur.

 

Ísland í Evrópusambandið.

Ný stjórnarskrá fyrir auðmenn.

 

Verði þjóðinni að góðu.

En ég held að hún fúlsi við hinum úldnu kræsingum.

 

Því Íslendingar hafa aldrei verið hrifnir af því að vera sagt fyrir verkum.

Hefur eitthvað með þjóðrembuna að gera.

Kveðja að austan.

Forsetinn á ekki að vera ópólitískur

Er hægt að affylkingavæða sig??

 

Svona líkt og kristnir bókstafatrúarmenn bjóðast til að afhomma fólk??

Eða er Guðni að lýsa því yfir að fólk eigi ekki að kjósa sig, er hann svona í kosningabaráttu fyrir þá sem standa utan fylkinga.

Eða byrjar hann fyrsta dag kosningabaráttu sinnar með því að ljúga að fólki??

 

Á Ögustundu þjóðarinnar kaus Guðni að fylla flokk örfárra einstaklinga sem beinlínis lugu því til í blaðagreinum, að íslensku þjóðinni væri skylt samkvæmt alþjóðasamningum að borga ICEsave fjárkúgun breta.

Gerði hann það í kjölfar þess að þáverandi forseti, núverandi helsti keppinautur Guðna, hafði sagt að íslenskir bændur og fiskimenn gætu aldrei borið ábyrgð á fjármálasukki auðmanna.

Mótrök Guðna í sömu blaðagrein voru að íslenskir bændur og fiskimenn væru illa haldnir að þjóðrembu, og könnuðust viljandi ekki við undirskrift sína á þeim alþjóðasamningi sem gerði þá ábyrga fyrir skuldum auðmanna. 

Kvaðst Guðni vita þetta því hann væri sagnfræðingur. Íslenskir bændur og fiskimenn væru hins vega ómenntaðir.

 

Þessi orð Guðna, sem reyndar eru endursögð eftir minni, skipaði honum ákveðið í minnihlutafylkingu, sem hann hefur allatíð verið í síðan.

Þegar Ólafur tók af skarið, þá fór hann í aðra fylkingu, sem hann hefur verið í allatíð síðan.

Kallast fylking Ólafs, Þjóðvörn, en fylking Guðna, Þjóðníð.  Reyndar nota Norðmenn annað orð yfir þetta hátterni, en þar sem þeir hafa alltaf vilja eigna sér íslensku handritin, þá er ekki hægt að nota norskt orð þegar gott íslensk orð er til yfir þetta ákveðna athæfi.

 

Þá ónáttúru að taka upp hanskana fyrir erlenda ofbeldisseggi sem reyndu að skuldaþrælka þjóðina með kúgun og fjármálalegu ofbeldi.

Þá ónáttúru að tala niður þjóð sína á slíkri Ögurstundu.

Það er þjóðníð og verður alltaf þjóðníð á meðan einhver frjáls þjóð þrífst hér á jörðu.

 

Um þetta mun kosningabarátta Guðna snúast.

"Hvað ætlar að gera næst góurinn þegar erlend kúgunaröfl sækja að þjóðinni?"

"Hvað gerirðu á næstu Ögurstund hennar".

Það þarf ekki að spyrja hann annarra spurninga.

 

Ef þjóðin tekur svör hans gild, og kýs hann sem næsta forseta, þá er ekkert við því að segja.  Þá er þjóðníð með meirihluta á Íslandi í dag.

Sem er ekki svo sem skrýtið hjá þjóð sem sættir sig við að seðlabanki þjóðarinnar peningaþvær illa fengið fé aflandseiganda svo þeir geti aftur keypt upp helstu fyrirtæki þjóðarinnar, og mergsogið þau að vild.

Eiginlega væri bara eitthvað skrýtið ef annar væri kosinn eins og ítök auðmanna eru í dag.

 

En tíminn mun skera úr hver verður kosinn.

Ólafur er illa lemstraður eftir ásóknina á eiginkonu hans.

Enda vanir menn sem hafa reist þá níðstöng, og hagsýnir, þeir endurnýttu þá sem þeir notuðu í bretavinnunni til að níða niður þjóð sína.

Ekki er að sjá að aðrir komi til greina eins og staðan er í dag.

 

Skiptir svo sem ekki miklu, rænd og rupluð þjóð hefur hvort sem er lítið við sjálfstætt forsetaembætti að gera.

En að aflandseigendur skuli ekki geta boðið uppá eitthvað hæfara eintak er með ólíkindum.

En fyrst að það á á annað borð að gjaldfella forsetaembættið, þá er eins gott að gjaldfella það með stæl.  Næst verður kannski boðið uppá barnastjörnu úr Ísland got talent.

 

Allavega þá eru línurnar skýrar, draugagangur auðklíkunnar liggur fyrir.

Hvort einhver Grettir er til staðar til að kveða niður drauginn kemur í ljós.

Þessu liði mistókst í ICEsave stríðinu, kannski mistekst því aftur.

 

Hver veit, það er alltaf von.

Kveðja að austan.

 

P.S.  Svona til að taka af allan misskilning þá er viðkomandi athöfn sem ég lýsti hér að ofan, þjóðníð, og ég leyfi mér að kalla fylkinguna sem ástundaði hana, Þjóðníð.  En mér vitanlega kalla ég engan þjóðníðing, enda ekki mitt að dæma einstaklinginn, ég er að taka fyrir hóp, sem ég hef ákveðna skoðanir á, sem ég rökstyð, bæði hér og í mörgum öðrum pistlum mínum.  Eins er ég að taka fyrir ákveðna athöfn eða gjörðir, sem ég rökstyð. Íslenskan gæti notað eitthvað mildara orð yfir þessa athöfn, þetta er af gömlum stofni frá þeim tíma þar sem hlutirnir voru sagir tæpitungulaust. 

Ef einhver sem hefur komist niður úr þessum pistli, og kann eitthvað betra orð, þá má hann benda mér á það.  Tek samt ekki við orðinu kvislingur því það er norskt.En það væri gott að hafa eitthvað mildara ef til er, en enga rétttrúnaðarísku takk fyrir. 

Mannamál en ekki ómál.

„Forseti standi utan fylkinga“

Prinsessan og karlsson.

 

Í íslenskum þjóðsögum er sérstakur kafli helgaður ævintýrum ýmiskonar þar sem algegnt stef eru sagnir af karlssyni, sem fór út í heim, bjargaði konungsríkjum úr ógnum og þrautum, og fékk fyrir prinsessuna og hálft konungsríkið að launum.  Og svo endaði sagan á óskhyggju alþýðunnar, "lifðu þau hamingjusöm upp frá því".

Því miður var raunveruleikinn annar fyrir Karlssyni, yfirstéttin var snobbuð, og ef þeir voru ekki þeim mun duglegri að höggva hausa þá voru þeir hafðir að háði og spéi, og jafnvel hraktir frá völdum.

Við Íslendingar höfum upplifað nútímaútgáfu þessa ævintýris, karlssonur einn nældi sér í ríka prinsessu í útlöndum, fékk reyndar ekki hálft ríkið að sögn þar sem gerður var kaupmáli, og hann flutti hana með sér í kotið á Bessastöðum.  Og ævintýrið fékk ekki góðan endi.

Íslenskur almenningur eða réttara sagt hluti hans, vill ekki að rík prinsessa búi í kotinu.  Og því ekkert um annað að ræða fyrir karlsson, að skila prinsessunni aftur til útlanda, eða gefa eftir kotið og fara með prinsessunni í útlegð.  Svona líkt og Játvarður, prins af Wales gerði á sínum tíma, þegar hann tók ást fram yfir upphefð.

 

 

Áður en lengra er haldið þá vil ég taka það fram að það er gilt sjónarmið sem kemur fram í ágætum bloggpistli Jóns Magnússonar lögmanns hér á Moggablogginu i gær;

Mér finnst eðlilegt að sett séu þau siðrænu mörk fyrir kjörna fulltrúa sem starfa í nafni íslensku þjóðarinnar og með umboði hennar, að hvorki þeir né makar þeirra eigi peninga í skattaskjólum. Þetta gildir óháð því hver í hlut á eða hvort manni líki vel við viðkomandi eða jafnvel styðji viðkomandi að öðru leyti. Þannig þarf forseti lýðveldisins, fjármálaráðherra og innanríkisráðherra að gefa þjóðinni fullnægjandi skýringar á eignum sínum og þess vegna maka í skattaskjólum, í hvaða tilgangi peningarnir hafi verið fluttir þangað og sýna fullnægjandi gögn um eðlilega meðferð leynireikninganna hvað varðar samskipti við íslensk yfirvöld.

Gangi það ekki eftir að ofangreindir kjörnir fulltrúar þjóðarinnar geri ekki fullnægjandi grein fyrir þessum hlutum þá verða þeir hinir sömu að víkja.

 

Við getum gert þessa kröfu, og hún er fyllilega réttmæt. 

En þá þurfum við að gera hana til allra, ekki bara þeirra sem okkur er pólitískt illa við.

 

Og í kjölfarið á þjóðin heimtingu á að fá að vita fyrir hvaða aflandseigendur Seðlabanki Íslands er að þvo fé með fyrirhuguðu gjaldeyrisútboði sínu. 

Þeir sem láta staðar numið við að ráðast á hjónaband Ólafs Ragnars, eru þá að því í annarlegum pólitískum tilgangi, að öllum líkindum að verja þá gjörð að illa fengið fé aflandseiganda sé hvítþvegið af seðlabanka þjóðarinnar, og erum þá hreint út drulludelar og skítseyði.  Enda flestir ICEsave þjófar að upplagi.

Og að sjálfsögðu vil ég taka það skýrt fram að ég er að tala um gerendur málsins, ekki almenning sem þarf að bregðast við öllum hinum misvísandi upplýsingum í þeim hávaða og látum sem vinnumenn auðsins framleiða á færibandi þar til allur aur er þveginn, og þar til Gjöfin eina er að fullu komin í  vasa húsbænda þeirra.  Það er eðlilegt að almenningur sé reiður, og það er líka eðlilegt að menn taki stöðu með sínum mönnum.

Það frýjar bara ekki þá sem stýra hjörðinni.

 

Það er líka hægt að fyrirgefa forsetanum að hafa í einsemd ekilsins  fallið fyrir fallegri konu, sem deildi með honum einmanaleikanum, og líkaði við hann eins og var.

Sönn ást spyr ekki um auð, það vitum við jú sem höfum séð Juliu Roberts í Pretty Women.

Þjóðin allavega meðtók þetta hjónaband, og hún vissi allan tímann að Dorit var auðug, og tilheyrði auðugri fjölskyldu.  Og eftir þetta hjónaband hefur Ólafur ítrekað hlotið kosningu.

Hvað hefur breyst??  Dorit er auðug, og hún mun erfa auð.  Og útí hinum stóra heimi er auðnum komið fyrir á þann hátt sem íslenskir fjölmiðlar hafa velt sér uppúr NÚNA, og fjölskylda Doritar er engin undantekning þar á.

Spurningin er bara, erum við það skítleg í eðli okkar, og þá getum við ekki bent á leiðtoga hjarðarinnar okkur til afsökunar, að við getum ekki umborið þessa ástarsögu.  Er það bara í bíómyndum sem við meðtökum þær?

 

Hvað hefur Dorit Moussaieff gert íslensku þjóðinni annað en það að vera vel við hana, tala vel um hana í fjölmiðlum sem og sínum vinahóp, greitt götu samlanda okkar í London, og bent okkur á að íslenska vatnið er allra drykkja bestur?

Jú, og fallið fyrir íslenskum sveitapilt.  Sem vill svo til að er forseti landsins.

Fjármál hennar hafa ekki á nokkurn hátt tengst Íslandi og íslenskum hagsmunum.  Hún er ekki einn af gerendum hrunsins eða í hópi hinna innlendra hrægamma sem halda þjóðamálaumræðunni allri í heljargreipum sínum.

Hún býr í London vegna þess að bretar haf markvisst laðað að sér auðuga einstaklinga, reyndar svo til vandræða horfir því það er ekki fyrir hvítt fólk að kaupa sér íbúð í miðborg Lundúnar, og þeir hafa gert það á þann hátt að skattalegt umhverfi þessa fólks er hagstætt, og engin hnýsni í persónuleg fjármál.

Dorit er ekki skattsvikari samkvæmt breskum lögum, heldur er hún velkominn milljarðamæringur, sem bretar sjá sér hag í að búi í landinu.

 

Alþjóðlegir milljarðamæringar eru hins vegar alþjóðlegt vandmál, stjórnmálamenn í þeirra vasa, a la frjálshyggjumenn, hafa skapað þeim þannig skattaumhverfi, að ef þeir vilja, þá greiða þeir lægri gjöld en bílstjórar þeirra.  Þó þeir örugglega nýti sér það ekki nema að hluta.

Aflandsumræðan tengist þessu vandamáli, og reiði almennings víða um heim vegna þeirra upplýsinga sem koma fram í Panamaskjölunum, bendir til að hann sé búin að fá nóg af þeirri fjárhagslegu og stjórnmálalegu siðblindu sem að baki býr.

En hvað kemur það Dorit við, hún er hluti af kerfinu sem við segjumst vilja fella, en kerfið fellur ekki þó við fellum hana.

Það sem meira er, kerfið býður hana fram á höggstokkin sem friðþægingu svo við látum það að öðru leiti í friði. 

Munum að það eru aðeins nokkrar vikur að stóra peningaþvættinu, það eru ekki margir dagar þar til íslensku aflandseigendurnir hafa hirt alla Gjöfina einu sem íslenskir stjórnmálamenn færðu þeim undir nafninu; Stöðugleikaframlag.

 

Svo við segjum það hreint út, að þeir sem þiggja þessa friðþægingargjöf hins vanheilaga bandalags aflands og ICEsave þjófa, eru ekki bara það skítlegir að ráðast á ævintýrið, þeir eru líka heimskir.

Eða hvað myndi fólk segja um nágranna sinn sem kom að þekktum hópi innbrotsþjófa bera út allt innbú hans, en hann myndi ekkert gera því almannatengill innbrotsþjófanna myndi taka hann afsíðis og segja honum krassandi kjaftasögu um alla hina nágrannanna.

Rændur öllu myndi hann síðan koma glaðhlakkalegur í næsta kaffitíma, og segja; "heyrðu, veistu hvað ég heyrði ...".

Þeir sem vita uppá sig skömmina og skilja ekki inntak dæmisögu Espós um asnann og gulrótina, því hún er um asna  en ekki menn, þeir segja að þessi meinti nágranni þeirra sé ekki heimskur, hann sé ekki til.

Sem er alveg rétt, hann er ekki til, en ef hann væri til, þá væri hann heimskur.

 

En við sem þjóð erum í sporum þessa nágranna.

Og hvað erum við þá?

 

Ég vil ítreka að þetta er gilt sjónarmið sem kemur fram hjá Jóni Magnússyni.

Við getum sent skýr skilaboð út í samfélagið, og til heimsbyggðarinnar allra, að við Íslendingar viljum ekki lengur þetta aflandskerfi.  Og við treystum ekki fólki sem tengist því til að gegna æðstu embættum  þjóðarinnar.

En ef við látum þar staðar numið, þá erum við feig þjóð.

Rænd og rupluð.

 

Því auðurinn er tilbúinn með meinleysingja sem ekkert segja, sem ekkert geta, í öll þessi embætti.

Fyrir hann er þetta eins og að ráða bílstjóra í vinnu.

Að losna við hættulegan andstæðing úr Bessastöðum fyrir þetta prinsipp, finnst honum lítið gjald.

Smáaurar í hinu stærra samhengi.

 

Og þetta er líklegasta niðurstaðan úr því að sem komið er.

Múgæsingin lætur ekki að sér hæða.

Og hið æðsta lögmál íslenskrar stjórnmálaumræðu, "bentu á hina", mun tryggja sundurlyndið og óeininguna sem gerir auðnum kleyft að deila og drottna.

ICEsave þjófarnir ríða röftum í þágu þeirra og hið aumkunarverða Andóf dansar með.

 

Fórnarlömbin eru börn okkar og framtíð þeirra.

Það er ekki gott að alast upp í rændu og rupluðu samfélagi þar sem reiði og heift kraumar undir vegna ógróinna sára úr fortíð.

Það er velmegun í dag, en þá velmegun má að mestu rekja til happdrættisvinnings sem kallast mikil fjölgun ferðamanna, hvikull vinningur sem getur gufað upp á einu sumri. 

Aðeins þykk glansandi málning utan um fúafley sem er gegnum rotið að innan.

 

Hverjir eiga Ísland?

Ég hefði viljað að svarið sé börnin okkar, að við séum orðin það þroskuð á 21. öldinni að láta ekki fámenna yfirauðstétt ráðskast með samfélag okkar þannig að það sé aðeins matarborð fyrir hana þar sem hún má hirða allar kræsingarnar en molarnir séu aðeins fyrir okkur hin.

Vissulega eru molarnir nærandi þessa stundina, en það er aðeins á velmegunartímum. 

Við upplifðum annað eftir Hrunið 2008, og við munum upplifa það sama eftir næsta Hrun.  Því hrun er óhjákvæmilegt í auðsamfélagi þar sem örfáir sjúga til sín án þess að skila til baka.

 

Það er mikil ábyrgð að láta þá komast upp með það.

Ábyrgð sem við verðum að horfast í augun við að er okkar, ekki annarra.

Það er ekki endalaust hægt að kenna náunganum um allt sem miður fer.

 

Ævintýrið um prinsessuna og karlsson er því prófsteinn á styrk okkar innri manns.

Það er ekkert einhlítt svar við því.

En mörg sem eru röng.

 

En valið er okkar.

Ekki annarra.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

Hagnaður upp á tugi milljarða

Lögleg skattaundanskot í skjóli laga.

 

Það er þarft verk hjá Bjarna Benediktssyni að leggja fram þessa aðgerðaráætlun.

Hún virðist vera markviss, og hugsuð til að takast á við þessa meinsemd sem skattsvik eru, sem og að ætlunin er að sjá til þess að skattaeftirlitsmenn fái fjármagn til að fylgja eftir þeim tillögum sem fram munu koma.

Í raun má segja um Bjarna að batnandi manni er best að lifa, og bara þetta dæmi sýnir að reiðialda í þjóðfélaginu hefur áhrif.

 

En það má samt ekki horfa framhjá grunnvanda málsins, sem Guðrún Johnsen lektor orðaði vel í Kastljósi á dögunum;

"Hún sagði það þó ljóst að ef stjórn­mála­menn eru studd­ir af auðjöfr­um sem hafa efn­ast á því að fara á svig við lög­in væri hætta á því að reglu­verkið væri sett upp þannig að „þess­ir gern­ing­ar“ væru gerðir lög­lega."

Meingölluð löggjöf sem hyglar stórfyrirtækjum og stóreignamönnum er í boði stjórnmálamanna, það eru þeir sem gera flest undanskot lögleg.

Ásamt því að fjársvelta eftirlitskerfið.

 

Af hverju var hægt að jafna út hagnað hérlendis með einhverju tilbúnu tapi í aflandsfélagi??

Af hverju fékk stóriðjan þau vildarkjör að þurfa ekki að greiða tekjuskatt um aldur á ævi á Íslandi, með reiknuðu tapi sínu? 

Af hverju var hægt að kaupa eitthvað stórgjaldþrota skussafyrirtæki og þurrka hagnað alvöru fyrirtækja með hinu keypta tapi?

Og svona má lengi telja, þeir sem þekkinguna hafa geta örugglega fyllt bloggsíðurnar með undanlátssemi stjórnmálamanna gagnvart hinum stóru.

 

Og það er ekki hægt að láta stjórnmálamenn komast upp með þetta.  Þó þetta sé liðin tíð, þá eiga svona hlutir ekki að fyrnast, því fáir glæpir eru alvarlegir gagnvart þjóðum, en að koma stórum hluta eigna og tekna framhjá samneyslunni.

Bretar urðu reiðir þegar upp komst um að nokkur stórfyrirtæki þar í landi, í bullandi gróða, greiddu lítinn sem engan skatt.  Og þau bentu réttilega á að allt væri löglegt. 

Að hið glæpsamlega væri löglegt.  En bresku þjóðinni skorti kjark til að setja hina gjörspilltu stjórnmálamenn í gapastokk fyrir framan þinghúsið, jafnvel að þeir kusu þá ekki bara áfram.

 

Sem er meinsemdin, við látum þrjótana sleppa, og komast upp með iðju sína. Og þrjótarnir eru ekki hinir stóru sem nýta sér hina hliðhollu löggjöf, heldur þeir sem gerðu þetta kleyft.

Hvað skipti um hendur þegar skattleysi stóriðjunnar var samþykkt?  Eða eigum við bara að trúa að heimska eða fákænska hafi ráðið för??

Trúum við alltaf slíkum eftirá afsökunum?

Trúum við þá því að Steinþór Pálsson beri ábyrgð á Borgunarhneykslinu og það var aðeins óvart að vildarvinir flokksins stórgræddu á öllu saman??

 

Nei, á einhverjum tímapunkti verður fólk að horfa í eigin barm, og hætta að láta mata sig á fjarstæðu eins og um ómálga börn væri að ræða.

Þetta er í okkar boði, þetta gerist á okkar eigin vakt.

Það erum við sem sitjum uppi með sjúklingaskattinn, vaxtaokrið og spillinguna.

Og það er okkar að gera eitthvað í málunum.

 

Góð byrjun væri að hætta að láta segja sér hvað sem er.

Góð byrjun væri að gera kröfum um heiðarleika og orðheldni.

Og ekki hvað síst að hætta að verja alla óhæfu "sinna" manna, og sjá aðeins óhæfuna þegar "hinir" eiga í hlut.

 

Bara þessi byrjun myndi gera kraftaverk fyrir íslensk stjórnmál.

Og síðan eigum við að þakka góð verk, líka hjá "hinum".

 

Bjarni mælir hér vel.

Og við eigum að trúa því að hugur fylgi máli.

 

Það má þakka það sem vel er gert.

Kveðja að austan.

 

 

 

„Hvert var umfang skattsvikanna?“