Vörn globalismans.

 

Gegn þeirri ósvífni Trumps að ætla sér að efla Bandaríkin á nýjan leik með því að skera á útvistun framleiðslu og efla hana heima fyrir, felst ekki í því að verkfæri þeirra hati Trump, heldur haldi honum uppteknum með fáránlegum ákærum, svo honum þverri móður í stríði sínu við hið alþjóðlega fjármagn sem virðir engin landamæri, á hvergi heima nema í skattaskjólum, mergsýgur samfélög, skilar fáu til baka.

Allt í skjóli hugmyndafræði andskotans sem kennd er við frelsi, sama táknfræði eins og í svörtum messum þar sem krossi er snúið á hvolf og söfnuðurinn kyrjar faðirvorið afturábak.

Frjálshyggjan hefur nefnilega ekkert með frelsi að gera, markmið hennar er auðsöfnun Örfárra, niðurbrot samfélaga, afmennskun fjöldans, hann er kostnaður sem markmiðið er að skera sem mest niður.

 

Frjálshyggjan skaut rótum á níunda og tíunda áratugnum, varð hagtrú hagfræðiakademíunnar, hún yfirtók stjórnmálastétt Vesturlanda, sem nýtti völd sín til að afregluvæða fjármálamarkaðinn, braskaravæða grunnþjónustu (orkupakkar ESB er síðasta dæmið þar um), útvista framleiðslu stöndugra iðnríkja í þrælabúðir Kína og annarra fátækra landa, og sníða skattareglurnar þannig að lítill sem enginn skattur var greiddur af sístærri hluta hagkerfisins.

Greiddi Starbuck í Englandi ekki álíka til samfélagsins og einn leigubílstjóri í London þegar búrókratar ESB snérust til varnar?  Allavega gerðu hinir uppkeyptu stjórnmálamenn það ekki.

Eftir fjármálahrunið 2008 var ljóst að sigur frjálshyggjunnar var næstum algjör, vegna þess að vinstri menn og vinstri flokkar kepptu hver um annan að vera sem mest ábyrgir, og gengu mun harðar fram í böðulstörfum fyrir globalfjármagnið en hægri flokkar þorðu nokkurn tímann.

 

Þá var Trump kosinn forseti.

Og sagði globalvæðingunni stríð á hendur.

Ekkert flóknara en það.

 

Verkfæri frjálshyggjunnar eða globalfjármagnsins vonuðust til að aukin framleiðsla heima fyrir og minni innflutningur úr þrælabúðum, undirboðum eða öðru sem dælt var inná Bandaríkjamarkað, myndi kolfella efnahagslífið, og fólkið sem kaus Trump, myndi yfirgefa hann umvörpum.

Að stríð hans væri feigðarför með innbyggðri sjálfseyðingu.

 

Nema að það gekk ekki eftir.

Allar hagtölur og hagvísar koma vel út.

 

Og þegar fréttir bárust að sannarlega hefði kaup og kjör láglaunafólks snarbatnað, þá var botninum náð.

Ef það er eitthvað sem þessi hagtrú úr neðra þolir ekki þá er það að venjulegt fólk hafi í sig og á.

 

Eitthvað varð að gera.

Og eitthvað var gert.

 

Verkfærin vinstra megin við miðju voru látin hefja málssókn á hendur forsetanum til embættismissis.

Glæpurinn??

Enginn.

Nema hugsanlega sá að Trump sem forseti beitti sér ekki nógu mikið til að afhjúpa spillingu sem náði inní hjarta stjórnkerfis Bandaríkjanna.

 

Forsetar í USA eru kosnir til að stjórna.

Þeim tekst misvel eins og gengur og gerist.

Og það er lýðurinn sem dæmir.

Þess vegna er talað um lýðræði.

 

Bandaríkin eru ekki eins og Kína þar sem það er miðstjórn alræðisflokks ákveður hver er forseti, og setur hann af hann nýtur ekki lengur trausts mikilvægra stofnana eins og hersins, eða flokksins, eða hinna sem ráða.

Eða eitthvað.

 

Frjálshyggjan á í stríði við mennskuna.

Af öllum ólíkindatólum var það Donald Trump sem snérist gegn henni.

Og núna reynir á hvort lýðurinn stjórni eða alræðið.

Alræði globalismans eða lýðræði fjöldans.

 

Allt annað sem týnt er til.

Öll meint sakaskrá Trump sem snýr að rasisma, hægriöfga, loftslagsmál, kvenfyrirlitningu, eiga dálítið erfitt að fara rétt með staðreyndir, vera hvatvís eða óútreiknalegur.

Eða það sem verst er, að kunna ekki að haga sér eins og einn af elítunni.

Það er vera ekki forsetalegur, heldur meira svona common eins og trukkabílstjóri.

 

Allt þetta skiptir engu.

Hann steig yfir ósýnilega línu.

Hann færði störfin heim og bætti kjör fátækra.

Svo alvarlegt að það dugar ekki að skjóta hann.

Heldur þarf að fella hann.

 

En hver fellur á eftir að koma í ljós.

Kveðja að austan.

„Ég hata ekki nokkurn mann“

Biðlisti eftir lúxusíbúðum.

 

Hlýtur að kalla á hækkun auðlindagjalds í sjávarútveginum.

Það er augljóst mál, þetta hljóta að vera landsbyggðarplebbarnir sem velta sér uppúr kvótaaurnum og á þarf að koma bönd.

Sem og allar hinar lúxusíbúðirnar sem hafa selst undanfarin ár, eða fjögur til fimmhundruð fermetra villurnar sem vart er þverfótað fyrir í mörgum nýju hverfum  Reykjavíkur, voru þær ekki byggðar eftir að kvótakerfið komst á??

 

Eins og allir vita þá er engin  arðsemi á Íslandi nema í sjávarútvegi, hvergi kapítalisti nema þar.

Það hefur enginn orðið ríkur af verslun og þjónustu, hvað þá fjármálastarfsemi, þetta vita þeir sem hæst láta, enda allir búsettir á höfuðborgarsvæðinu, og þekkja vel sitt heimafólk.

Allt saman bláfátækir andskotar sem reka fyrirtækin sín á samvinnugrunni eða samfélagsgrunni, og engan aur að hafa þar.

 

Nei, Danir urðu ríki á sínum auðlindaskatti sem kallaðist þá að kaupa ódýrt en sela dýrt.

Núna er komið að okkur.

Það fréttist nefnilega að það læki ekki lengur hor úr nösum á öllum þarna í dreifbýlinu, fólk væri farið að mála húsin sín, jafnvel endurnýja þau elstu.  Og helv. gróðapungarnir, kapítalistarnir að kaupa ný skip, eins og það væri ekki hægt að senda þeim árabátana af Árbæjarsafninu.

 

Þetta gengur ekki.

Sameinuð stöndum við.

 

Hækkum auðlindagjaldið.

Innköllum svo kvótann, bjóðum hann upp.

 

Neglum helvítin.

Kveðja að austan.

Biðlisti eftir lúxusíbúðum