Kattarþvottur, en hver er kötturinn??

 

Hvað gengur Jóni Steinari til??

 

Er hann ekkert fyrir réttlæti, aðeins rétta niðurstöðu samkvæmt túlkun laga sem hann vill stjórna??

Eða er hann hluti af svikamyllu??, var skýring þess að hann tók að sér málsvörn, sú að hann vildi endurvekja grískar goðsagnir??

Að vera einhverskonar Trójuhestur gegn réttlætinu??

Að hann tæki við nauðvörninni þegar réttlæting kerfisins þryti örendið??

Að böndin við Hæstarétt væri órjúfanleg, þó öðru væri haldið á lofti?

 

Aumingja fólkið sem réð hann.

Það var allan tímann ljóst að hinir seku í Geirfinns og Guðmundarmálinu hefðu ekki lengur afl til að ganga gegn réttlætinu, og að þeir yrðu að sýkna.

Sem og að það var ljóst að sú sýkna yrði alltaf umvafin skít lúserana, að þeir héldu öllum vafa lifandi, að það væri þrátt fyrir allt sannleikur í skáldsögunni, það hefði bara ekki tekist að sanna hana.

Eða þannig.

 

Þess vegna þurfti engan verjanda til að fá þessa niðurstöðu.

Það þurfti hins vegar verjanda til að fá fram réttlæti, að afglöpin væru viðurkennd, og sakborningar fengju fulla uppreisn æru.

Öllum ljóst sem lásu viðtöl við þá sem eru lifandi, sem og ættingja hinna sem féllu frá með hinn ranga dóm á bakinu.

 

Sýkn Hæstaréttar í gær var enginn sigur, nema þá fyrir kerfið sem hékk á hinum ranga dómi í 40 ár, og hefur allavega notað síðustu 2 áratugi til þess að úthugsa leið sem lágmarkar skaðann, sem skyldi skítinn eftir hjá hinum saklausu, en léti kerfið ósnert.

Sigur kattarþvottarins, sigur tvískinnungsins, sigur hinna ranglátu.

Þetta vita allir með snefil af sóma og sið.

Sem og sakborningar og verjendur þeirra.

 

En forsendan er jú að þeir séu verjendur þeirra.

En ekki verjendur ósómans.

Ekki verjendur réttarmorðsins svo ég vitni beint í fyrrum forsætisráðherra þjóðarinnar.

 

Það er greinilegt að kettir kerfisins eru víða.

Og Mogginn bergmálar mjálm þeirra.

 

Það er greinilega ekki það sama að vera forsætisráðherra og ritstjóri.

Hefur sjálfsagt með launagreiðandann að gera.

 

Eða hvað??

Kveðja að austan.

Óþarfi að búa til tap úr sigrinum

Hið ósagða í sýknu Hæstaréttar.

 

Er að í réttarríki eigi saklausir ekki að sæta röngum ákærum, tilbúnum, fölsuðum.

Að í réttarríki eigi menn ekki að sæta pyntingum þar til þeir játa á sig upplognar sakir.

Að í réttarríki eigi kerfið sem gerði sig sekt um framgreind brot, ekki að komast upp með að hylma yfir, eða hindra á nokkurn hátt að hið sanna komi í ljós.

Og í réttarríki eiga dómsstólar að játa þegar þeim hefur orðið á.

 

Þegar þetta er ósagt, þá er sýkna á þeirri forsendu að "að ekki hefði tek­ist að sanna sekt þeirra svo hafið væri yfir skyn­sam­leg­an vafa" einfaldlega röng.

 

Hæstiréttur átti að viðurkenna að málatilbúnaðurinn var rangur frá upphafi, grunur rannsakenda um meinta sekt sakborningana studdist hvorki við áþreifanlegar sannanir og var þar að auki algjörlega á skjön við þó þekkta atburðarrás.  Og þeim varð þá á að hanna atburðarás og með ómanneskjulegum þvingunum þá voru hinir meintu sakborningar neyddir til að játa á sig glæpi sem þeir höfðu aldrei framið.

Skáldsögur og játningar fengnar með harðræði geta aldrei verið dómtækar í réttarríki, og hafi verið dæmt, þá á að ógilda þann dóm og veita sakborningum fulla æru.

Annað er ekki forsvaranlegt, hvað þá að sýkna með þeim orðum að sekt sé hafin yfir skynsamlegan vafa.  Því það var engin sekt í málinu, en orðalagið gefur til kynna að hún hafi hugsanlega getað verið.  Þar með loða ásakanirnar ennþá við hina sýknuðu sakborninga, og þar með réttlætir kerfið málatilbúnað sinn.  Heldur andlitinu eins og sagt er.

 

Að átta sig á þessu er grundvallaratriði. 

Þetta er grundvallarforsenda réttarríkisins, og ef þetta er ekki viðurkennt, þá veit enginn hver getur verið næstur í þeim sporum að sæta saklaus ákæru, verið þvingaður til játningar, og dæmdur á grunni hennar.

Réttarríki funkerar ekki ef kerfið er ófært að takast á við mistök sín og afglöp.

 

Núverandi endurupptaka og sýkna er ekki slíkt uppgjör, heldur augljóslega nauðvörn þess eftir að hafa dregið lappirnar í 40 ár.

 

Það eru klókindi hjá ríkissaksóknara að krefjast sýknu á þeim forsendum að sekt sé ekki nægilega sönnuð.  Þetta kallast að sætta sig við lágmarksskaða því ljóst er að kerfið gat ekki lengur staðið á sektardóm sínum. 

En hann skilur eftir vafann og skítinn.  Bæði með því að skilja einn sakborning eftir, Erlu Bolladóttir, sem og með hinu að fókusa á skort á sönnunarbyrði í stað þess að viðurkenna að kerfinu varð á. 

Að málið hafi aldrei átt að fara í dóm, vegna þess að það var tilbúningur.

Með því er hann aðeins hlekkur í langri röð embættismanna sem hafa reynt að vernda kerfið með því á einhvern hátt réttlæta hinn ranga dóm.  Beitt aleflinu til að hindra endurupptöku þess, að hindra að réttlætið nái fram að ganga.

Og Hæstiréttur þegir.  Og í svona alvarlegu máli er þögn sama og samþykki.

 

Hæstiréttur varð á 1980 þegar hann dæmdi þá seka sem hann sýknaði í dag.

Og rannsakendum málsins varð örugglega á.

En kannski var það ekki svo ljóst þá, það voru aðrir tíma, aðrar aðstæður og menn töldu sig vera að gera rétt.

 

En þetta lá allt ljóst fyrir þegar Hæstiréttur neitaði Sævari Ciesielski um endurupptöku málsins 1999.

Harðræðið, hin tilbúna atburðarrás, algjör skortur á sönnunum.

En Hæstiréttur hengdi sig í játningu sakborningana.  Það var eins og þjóðin væri stödd í Berlín 1936 eða Moskvu 1938.  Í alræðisríkjum þar sem játningar fengnar með pyntingum voru notaðar til að réttlæta rangar ásakanir, ranga dóma.

Þarna varð Hæstarétt á, og hann verður að játa það. 

Annað er absúrd í réttarríki.

 

En Hæstiréttur þagði, hann þagði í öllu sem máli skipti.

Hið meinta réttlæti sem hann veitti sakborningunum í gær var eitthvað sem raunveruleikinn hafði þegar neitt hann til að veita, annað var það ekki.

Hann neitaði réttarríkinu um réttlæti, hann neitaði þjóðinni um réttlæti.

Hjá honum er kerfið æðra en réttarríkið.

 

Spurningin er hvort við ætlum að þegja?

Ætlum við að láta hann komast upp með þetta?

Eiga varðhundar kerfisins að komast upp með það fram í rauðan dauðann að verja afglöp þess?

Jafnvel í grundvallarmálum sem snúa að tilveru okkar sem siðaðar þjóðar?

 

Mitt svar er greinilega Nei, annars hefði ég ekki skrifað þennan pistil. 

En hinn raddlausi einstaklingur breytir engu, , það þarf fjöldann til. 

Næstu dagar munu skera úr um það.

 

Mig langar hins vegar að enda þennan pistil á orðum sem féllu í umræðu á Alþingi þann 6. október 1998.  Það var ekki raddlaus einstaklingur sem mælti þau, samt þurfti þjóðin að bíða í 20 ár eftir endurupptöku málsins, slíkur var ægiþungi tregðu kerfisins.  Þetta eru sönn orð, og eiga jafnvel við í dag, og þá.

"„Ég segi það fyrir mig persónulega að mér urðu mikil vonbrigði að Hæstiréttur skyldi ekki séð sig geta haft lagaskilyrði til að taka Geirfinnsmálið upp á nýjan leik. Ég hef fyrir mitt leyti kynnt mér þetta mál rækilega í gegnum tíðina og tel að þar hafi mönnum orðið á í messu í stórkostlegum mæli á nánast öllum stigum málsins. Ég held að það hefði verið mjög sársaukafullt fyrir íslenska dómstólakerfið, þá hefði það verið gott og nauðsynlegt, hundahreinsun fyrir okkur ef nota má það óvirðulegt orð, að fara í gegnum það mál allt og með hvaða hætti það var unnið. Þeir sem hafa kynnt sér það mál rækilega geta ekki annað en sagt að þar var víða pottur brotinn.“ ........ „Það var ekki aðeins eitt dómsmorð framið á allri þessari vegferð, þau voru mörg dómsmorðin sem framin voru á þessari vegferð allri og það er mjög erfitt fyrir okkur að búa við það.“".

 

Við megum ekki láta kattarþvott kerfisins koma í veg fyrir hina nauðsynlega hundahreinsun.

Réttarmorð og réttarríki eiga aldrei samleið.

 

Og það er okkar að verja réttarríkið.

Kveðja að austan.

 

Dómurinn: „Sýknaðir af sakargiftum“