Þegar einn leiðtogi er í kjöri.

 

Þá vill hann oft vinna með yfirburðum, það er þegar engin annarleg sjónarmið eru í mótframboði.

 

Það er þannig að stjórnmál snúast um völd og áhrif, og það er eins með stjórnmálaflokka og fótboltalið, ef ekki tekst að móta sterka liðsheild út á við, þá ná menn ekki þeim árangri sem að er stefnt.

Leitni prófkjara er fylgni milli fjármuna og árangurs, þó vissulega séu á því undantekningar.

Eins og til dæmis tengsl inní sterk félagasamtök eða vinsældir fjölmiðlanna.

En prófkjör búa sjaldnast til sterka liðsheild og þeim hættir mjög til að búa til einsleitna lista.  Líkt og til dæmis listi Sjálfstæðisflokksins í Suðurkjördæmi var fyrir síðustu kosningar.

 

Leiðtoginn þarf ekki endilega að vera með mestu mannkostina, eða mesti mannasættirinn, en hann þarf að hafa áruna sem fiskar.  Hafa bæði sjarma og trúverðugleika.

Að þeirri einföldu ástæðu var ekkert leiðtogakjör hjá sjálfstæðismönnum í Reykjavík, aðrir frambjóðendur en Eyþór höfðu ekki þá eiginleika sem leiðtogi þarf að hafa.

Þeir fiska ekkert umfram fastafylgi flokksins, og flokkurinn sem slíkur gat endurunnið pappalöggur Sólveigar fyrrum dómsmálaráðherra og málað jakkaföt yfir löggubúninginn og teflt fram pappaleiðtoga eins og að láta þetta ágæta fólk leiða listann.  Pappaleiðtoginn hefði allavega ekki stuðað hina með tilheyrandi hjaðningavígum.

 

Það er full ástæða til að óska Eyþóri velfarnaðar, borginni er ekki vel stjórnað.

Þeir sem ráða líta á að borgin sé til fyrir þá, en ekki þeir fyrir hana.

Þjónustan eftir því, sérviskan og tiktúrur ráða ríkjum.

Eyþór mun örugglega ná að fá umræðuna til að snúast um kjarnann, þjónustu og velferð borgarbúa.

Hann er skólaður úr háskóla lífsins, með allskonar mar og skrámur eftir fjölda mistaka, en hann hefur alltaf komið sterkari til baka.

Með öðrum orðum, háskóli lífsins fer bráðum að útskrifa hann sem alvöru mann, sem þarf ekki almannatengla eða upplyftingu auglýsingastofa til að koma frá sér orði.

Ef hann stendur sig vel, þá er Bjarni í hættu.

 

Bjarni er nefnilega að klúðra sínu síðasta tækifæri með því að sína ekki þann þroska sem þarf til að henda úr forystusveit flokksins fólki sem er í stjórnmálum út á eigið egó, en sinnir ekki þeirri frumskyldu að láta ekki félaga sína og flokkinn gjalda egóstæla sinna.

Fólk sem þekkir ekki sinn vitjunartíma og skaðar allt og alla í kringum sig.

Festir flokkinn í sífelldri spillingarumræðu, ljær honum ásýnd frekju og yfirgangs.

Bjarni er nefnilega að klikka sem alvöru maður, hefur hvorki kjarkinn og styrkinn til að bjarga sjálfum sér og flokknum. 

Og afsökunarbrunnur hans fyrir þverrandi fylgi er að tæmast.

 

Sem sýnir hið fornkveðna, að þó silfurskeiðin geti keypt menntun, og það í dýrustu skólum.  Þó hún geti tryggt farsælan feril upp tröppugang valdastigans, þá getur hún aldrei tryggt eitt.

Árangur í háskóla lífsins.

Jafnvel þó nestið að heiman hafi verið góð ættarfylgja, og ýmsir mannkostir.

 

Skiptir mig svo sem ekki máli.

En það skiptir þjóðina máli.

 

Lýðræðið okkar þolir ekki enn eitt ruglkjörtímabilið þar sem krakkar í sandkassaleik leika sér að fjöreggi þjóðarinnar.

Það er heppni, túristaheppnin sem skýrir velmegun dagsins í dag.

En undirliggjandi er sundurklofin þjóð, ennþá í sárum, holsárum eftir Hrunið haustið 2008.

Það er vitlaust gefið, aðeins heimskingjar, sem og þeir sem hagsmuna hafa að gæta, bera á móti því.

Og aðeins eitt orð nær yfir umræðuna um okkar brýnustu mál:

Rugl.

 

Hvort sem það er aðförin að byggðum landsins sem endurspeglast í aðförinni að landbúnaðinum, tillögum um að slátra gullgæs sjávarútvegsins, ósættið um nýtingu orkuauðlinda, að ekki sé minnst á þá heimsku að fjárfesta ekki í innviðum samfélagsins því það gæti tímabundið dregið úr ofureyðslu og lúxuseyðslu.

Allt ber að sama brunni, við höfum ekki tilfinningu fyrri því hvað gerir okkur að þjóð, og við skiljum ekki að það þarf að afla til að eyða.  Og síðast þegar ég vissi, þá hefur enginn étið aurinn á bankabókinni, eða gullið í kistlinum.

Efnahagsmál eiga ekki að snúast um sterkan gjaldmiðil, efnahagsmál eiga að snúast um fjölbreytt og öflugt atvinnulíf.  Það seinna leiðir hins vegar til hins fyrra, en aldrei öfugt.

 

Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttir er síðasta tækifæri hefðbundinna stjórnmála til að snúa ógæfuþróuninni við, sem og að hefja bygginga brúa yfir allar þær gjár sem kljúfa þjóðfélagið í herðar niður.

Mistakist henni, þá er lýðræðið dautt, hver sem gengur af því dauðu.

Kannski bara aðgerðarleysið, sundrungin og spillingin.

 

Þjóðin þarf leiðtoga.

Sjálfstæðisflokkurinn þarf leiðtoga.

Borgarstjórnarflokkur hans fékk hins vegar sinn leiðtoga í dag.

 

En hér með er auglýst eftir hinum.

Kveðja að austan.

Ákall um breytingar í borginni

Hvernig er hægt að tala um leiðtogakjör?

 

Þegar aðeins einn leiðtogi er í boði??

 

En Kjartan Magnússon á skilið Eljuverðlaunin fyrir þrotlausar tilraunir sínar, sem ná langt aftur á síðustu öld, til að ná æðstu metorðum innan borgarstjórnarflokks Sjálfstæðisflokksins.

Þetta kallast maður sko að gefast ekki upp.

En ég spái því að hann verði hættur að reyna þegar ný öld rennur upp, og þá ekki vegna skorti á staðfestu, heldur vegna líffræðilegra vandamála.

En þangað til mun hann ekki missa móðinn.

 

Hins vegar er fróðlegt að sjá hvort gamla fólkið muni ráða úrslitum.

Andstæðingar flokksins munu ekki gráta það.

Og ekki heldur holurnar í malbikinu.

Meiri svona spurning um flokkinn sjálfan.

 

En hvað um það, ég hefði kosið Elliða Vignisson ef hann hefði verið í framboði.

Það er töggur í honum, og hann talar mannamál.

Og er landsbyggðarmaður.

 

En ég er víst ekki með atkvæðisrétt.

Og Elliði ekki í framboði.

 

En samt.

Kveðja að austan.

 

 

Kosning hafin í leiðtogakjöri Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík

Barnið hann Bjarni.

 

Skilur ekkert í þessu.

 

Ár eftir ár birtir hann töflur og gröf, jafnt frá útlendum sem innlendum, um hve þjóðin hafi það gott, hve batinn hefur verið mikill, að lífskjör þjóðarinnar séu í hæstu hæðum, og jafnvel hærri en það.

Og hann segist finna þetta á eigin skinni, hann sjálfur hafi aldrei haft það betra enda ríflega launahækkaður, og allir sem hann þekki hafi aldrei haft það betra.  Enda sér hann það á öllum þessum tækjum og tólum sem hann sér flæða út um allt, hvort sem það eru bílar eða rándýr rafmagns og heimilistæki.  Og auglýsingarnar styðji þessa skoðun hans, það er bara ekkert auglýst lengur nema eitthvað rándýrt.

Og barnið hann Bjarni skilur bara ekkert í af hverju fólk áttar sig ekki á þessu.  Hefur jafnvel efast um geðheilbrigði þess.

Hvað er eiginlega að fólki, hví er það ekki þakklátt og kýs Sjálfstæðisflokkinn??  Af hverju er fylgi hans ekki í hæstu hæðum eins og lífskjörin? Kýs fólk ekki lengur með buddunni eins og var á dögum Davíðs og Geirs Harde?

 

Og það er ekki von þó barnið ekki skilji.

Börn munu aldrei skilja þetta.

Þau skilja ekki að á öllu er endir, og sífeldur valdhroki og síspillingar umræða ganga að lokum af flokkum dauðum.

Þess vegna hættir börnum svo til að lemja hausnum í gólfið eða hlaupa út í horn í fýlu.  Þau jafnvel hefja vongóð nýja vegferð í ríkisstjórn með lík í farteskinu.

Skilja svo ekkert í af hverju það horfir enginn á þau, broshýr og glöð með allskonar gröf um hvað allir hafi það gott. 

Hafa ekki þroska til að skilja að þegar þú ferðast um með lík, þá er alltaf horft á líkið, og þó þú felir það í skottinu, þá er samt enginn að horfa.  Því allir eru að nusa.

Hvílíkt ógeð, hvílíkur valdhroki, hvílík spilling.  Annað kemst ekki að í huga fólks.

 

Stjórnmálamaðurinn Bjarni birtir ekki gröf, eða slær sér á brjóst og vitnar í frægð og frama í útlöndum.

Hann greinir vandann og tekst á við hann.

 

Og undir er flokkur og ríkisstjórn.

Kveðja að austan.

Ísland í öðru sæti hjá WEF