Hvaða hagsmuni er verið að vernda??

 

Hví leika sjálfstæðismenn þennan skollaleik dag eftir dag að gera fórnarlömb tortryggileg, að koma sök á þann sem brotið var á?

Að gera aukaatriði að aðalatriði, að gera aðalatriði að þagnaratriði.

Sem ekki má ræða.

 

Og hver eru aðalatriði málsins, hverjar eru þær grundvallarspurningar sem almenningur krefst svara um?

Í það fyrsta; af hverju sá réttarkerfið ekkert athugavert við að lögmaður, sem sætti rannsókn vegna kynferðisbrota gagnvart ólögráða unglingum, gæti gengið inní réttarsal, og haldið uppi vörnum fyrir aðra meinta barnaníðinga??

Hversu samdauna þurfa menn að vera óhæfunni til að láta slíkt viðgangast?

Og vörnin felst ekki í að enginn sé sekur fyrr en sekt er sönnuð.

 

Í öðru lagi, af hverju fær maður sem ekki hefur sýnt vott af iðrun eða betrun af neinu tagi, sjálfkrafa uppreisn æru svo hann geti til dæmis haldið áfram að verja kollega sína ef honum býður svo.

Á fjöldamorðingi að geta nýtt faglega þekkingu sína til að hjálpa öðrum fjöldamorðingjum að sleppa við ákæru eða dóm??

Líklegast þætti flestum það óeðlilegt, en hvar liggja mörkin??

 

Og kerfið á að þola þessa umræðu, allir stjórnmálaflokkar eiga þola þessa umræðu.

Alla leið.

Undanbragðalaust.

Án þess að hún sé afvegleidd, eða dylgju og útúrsnúningum sé beitt til að þagga niður sársaukann sem knýr hana áfram.

Það er liðin tíð að ættlausum sé sagt að þegja, jafnvel þó auðurinn sé langt kominn með að endurreisa þá tíð.

 

Brynjar Níelsson var hýddur opinberlega í morgun, átti þá hirtingu skilið, og fátt meir um hans aumu aðkomu að segja.

Öllu alvarlegri er skollaleikur Bjarna Benediktssonar að draga látna manneskju inní umræðuna, til að styrkja þöggunina, með því að gera algjört aukaatriði málsins, hver skrifaði undir beiðnina til forseta um hina sjálfkröfu æruuppreisn, að dramatísku útspili svo fólk þegi í stað þess að spyrja.

 

Ég hef leitt þessa umræðu hjá mér, er ekki á mínu sviði, og bloggsíðan þar að auki í sumarfríi, en ég gat ekki þagað þegar Bjarni taldi sig getað þaggað umræðuna með útspili sínu, og spurði kurteislega hve aumt gæti íhaldsfólk orðið að skýla sig bak við látið fólk.

Og þau mörk virðast ekki ennþá vera þekkt, því þegar atburðasmiðirnir kynntu undir skollaleik Bjarna, þá tók margurinn tilbúningi  þeirra fegins hendi.

 

Þess vegna rataði inná feisbóksíðu mína tengill á grein í Viðskiptablaðinu eftir einn af leigupennum auðsins, sem yfirleitt er nýttur til að réttlæta sjálftökukerfi hinna Örfáu, en var kallaður til að verja sitt fólk.

Eins og eitthvað væri þarna falið sem þyrfti að hylja, einhver gjörð sem þyrfti að verja.

"ÆRAN" hét greinin og þar var Sesar tekið á málið, sóknin fólst í að krefja ríkisútvarpið afsökunar fyrir að hafa tengt Bjarna Benediktsson við málið.  Krafa sem væri vissulega réttmæt, ef fréttamenn Ruv hefðu haft undir höndum undirskrifað skjal með öðru nafni en Bjarna, en annars út úr kú.

Því þegar öllum efnisatriðum málsins er haldið leyndum, og hvern staðreyndarmola þarf að kreista út úr kerfinu með stöðugum þrýstingi umræðunnar, þá bera þeir ábyrgðina sem leyna, ef eitthvað er ekki rétt með farið.

 

En hina úthugsuðu lágkúru sem fram kemur í þessum orðum, fær ekkert réttlætt, og þeir sem undir hana taka, hafa ekki ennþá komist að því hve lágt þeir geta lagst, hve aumir þeir geta orðið;

 

"Þetta er einstaklega aumt allt, því þarna hefur Bjarni verið borinn óbeinum sökum, sem hann hefur hvergi fengið tækifæri til þess að bera af sér með beinum hætti; röngum sökum um staðreyndir, sem einstaklega auðvelt er að komast að og staðreyna. Einmitt það er hið sérstaka hlutverk fjölmiðla.

Má þó öllum ljóst vera að Bjarna er óljúft að „bera af sér sakir“ um þetta, því aðkoma ráðherra að þessum málum er aðeins formleg, en með því að varpa því af sér væri hann óbeint að skella skuldinni á hina látnu vinkonu sína. Um mál, sem honum kom ekki við, hann kom ekki að og er síðan borið á brýn að hann vilji forðast umræðu um aðkomu sína!".

 

Byrjum á staðreyndavillunni, það er ekki fjölmiðla að upplýsa almenning um hvað stjórnkerfið aðhefst, við búum í lýðræðisríki þar sem í gildi eru lög um upplýsingaskyldu, því það eru jú við almenningur sem eigum og fjármögnum almannavaldið og stofnanir þess.

Það var ekkert óeðlilegt við að þessi misskilningur hafi orðið því Ólöf var mikið fjarverandi vegna veikinda sinna, en það var óeðlilegt að innanríkisráðuneytið skyldi ekki strax upplýsa um staðreyndir og þann vinngang sem hefð var á í afgreiðslu sambærilegra mála, fréttatilkynningar hafa verið gefnar út af minna tilefni. 

Hins vegar er það absúrd að halda því fram að forsætisráðherra þjóðarinnar hafi ekki þau ítök að hann hafi ekki getað beðið innanríkisráðuneytið að upplýsa um staðreyndir, eða hann hafi ekki þá andlegu vitsmuni að geta sagt það sjálfur að hann hafi ekki verið starfandi innanríkisráðherra þegar kerfið afgreiddi sjálfkrafa æruumsóknina.

Það er enginn Donald Trump í þessu máli.

 

Hin algjöra lágkúra er síðan þessi setning; "en með því að varpa því af sér væri hann óbeint að skella skuldinni á hina látnu vinkonu sína.".

Hvar liggur sökin??, um hvað skuld er verið að ræða??

Í hverju er hinn meinti glæpur Ólafar fólginn??

Hvað var að því að upplýsa um staðreyndir málsins?, og um þann vinnugang sem lengi hefur viðgengist í svona málum, og taka umræðuna um að hvort það sem einu sinni þótti eðlilegt, sé endalaust eðlilegt því tímarnir breytast og samfélögin með?

Í stað þess að byrja blaðra um einhverja fyrirgefningu sannarlegra fórnarlamba manns sem sannarlega hefur enga iðrun sýnt.

Hafi einhvern skugga borið á minningu Ólafar vegna þessa máls, þá óf Bjarni þau leiktjöld sem skuggann gáfu.

 

Og gleymum því aldrei að Ólöf ber enga ábyrgð á hvernig umræðan þróaðist, hún var ekki meðal vor þegar sársauki aðstandanda fórnarlamba Róberts braust fram þegar þeim ofbauð hvernig kerfið brást við umsókn hans um uppreisn æru.

Gleymum því aldrei að þau hafa spurt, beðið um skýringar, beðið um upplýsingar, en þau hafa ekki dreift dylgjum, ástundað útúrsnúninga, kastað skít eða leikið skollaleik í þessu máli.

Ekki heldur Ólöf.

Hún kemur ekki þessum málum við, hefur aldrei komið þessu máli við.

Hún var, hún er ekki.

 

Og sársaukinn dró hana ekki inní umræðuna.

Það voru verjendurnir.

Það voru verndararnir.

 

Svo aftur er spurt.

Hvað er verið að vernda??

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

„Okkur langar að sefa ótta þinn“