Endurkoma veikara kynsins.

 

Fyrir ekki margt svo löngu þá var enginn maður vel upp alinn, nema hann opnaði hurðar fyrir kvenfólki, væri tilbúinn með kveikjara ef þær tóku upp sígarettur, og taldi sig knúinn til að sjá fyrir þeim.

Enda eðlilegt, konur voru veikara kynið.

Sérstaklega í þeirra huga.

 

Síðan leið tíminn, og konur tóku uppá ýmsum tiktúrum, eins og að neita að láta opna fyrir sig hurðar, heimtuðu sama kaup fyrir sömu vinnu, og já, fóru að leggja sitt af mörkum til heimilisins, það er að afla tekna.

Reyndar hafa fátækar konur alltaf þurft að vinna mikið, skilgreiningin á veikara kyninu var skilgreining borgarastéttarinnar, sem og þess aðals sem öllu réði, hvort sem hann var peningalegur eða ættar , en hún var viðurkennd, viðmið sem mótaði bæði viðhorf og umræðu samfélagsins.

Á einhverjum tímapunkti varð svo forneskja að tala um veikara kynið, nútímakonan er kraftmikil, vel menntuð, aflar tekna til jafns við karlmenn, hún hefur haslað sér völl í stjórnmálum, og jafnvel hið helgasta vé karlrembunnar, stjórnun stórfyrirtækja, hefur orðið undan að láta fyrir tangarsókn konunnar.

Vissulega gerðist ekkert af sjálfu sér, barátta kvenna fyrir jafnrétti er mörkuð hetjusögum eins og sagan af bresku súffragettunum, sem létu stinga sér í fangelsi vegna þess að þær höfuð kjarkinn til að standa á sínu, til að mótmæla, til að láta ekki kúga sig.  Á Íslandi eigum við rauðsokkurnar, áður mjög svo gagnrýndar og jafnvel svívirtar, en með kjarki sínum og elju náðu þær að breyta svo mörgu í samfélagi okkar.

Konur hafa yfirfyllt háskóla, og velmenntaðar og hæfar hafa þær fyllt neðri lög hins opinbera stjórnkerfis, og smátt og smátt hafa þær yfirunnið karlrembu einkageirans.

Klárar, flottar, tilbúnar að sigra heiminn.

Eins og þær væru ekki lengur veikara kynið.

 

En hvílíkt bullshit.

Þetta var allt blekking, sýndarveruleiki.

Þegar á reyndi létu þessar konur kúga sig, leið þeirra til frama var mörkuð vændi og kóun með kynferðislegu ofbeldi. 

Því hvað er það annað en vændi að sætta sig við kynferðislega áreitni eða sofa hjá til að komast á toppinn, til að fá hlutverk, til að fá fram, til að fá völd.

Að segja EKKI Nei, að segja ekki frá, því það gæti skaðað frampotið í hinum karlæga heimi.

Og kunna ekki að skammast sín, og aumingjavæða síðan lífsreynslusögur sínar með því að gráta útum allt á samfélagsmiðlum, eða ef gráturinn hefur vel heppnast, í fjölmiðlum sem í dag láta bleiku fjölmiðla gærdagsins líta út eins alvöru fjölmiðla.

 

Við urðum að gera þetta, við urðum að sætta okkur við þetta er viðkvæðið, en enginn spyr um allar þær hugrökku konur sem sögðu Nei, létu ekki bjóða sér ósómann.

Þær eru sterkar og stæltar, kannski ekki á toppnum því offramboð vændiskvenna gerði karlægum ofbeldismönnum kleyft að leika sinn ljóta leik.

En þær eru heilar, og sterkar.

Ekki grenjandi, og því ekki í kastljósi fjölmiðla.

 

Sagan geymir ljósmyndir af kraftmiklum konum sem svöruðu kalli og héldu uppi iðnframleiðslu þjóða sinna á stríðstímum, jafnt í fyrra sem seinna stríði. Hún man líka hvernig hinn karllægi heimur brást við heimkomu hermannanna, með því að vísa konunum til baka á heimilin svo karlarnir fengju störf sín.

Að vissu leiti skiljanlegt á þeim tíma, og skiljanlegt að verkfærin væru áróður um hið veikara kyn sem kæmist ekki í gegnum ólgusjó lífsins nema í skjóli karla.

En sagan kann engin dæmi að konur hafi sjálfviljugar bakkað til baka úr jafnréttisbaráttu sinni með því að játa uppá sig undirlægjuhátt og aumingjaskap gagnvart ofbeldi ofbeldismanna, og að þær eigi svo bágt, séu svo kúgaðar.

Séu hið veikara kyn.

Eins og þær viti ekki að ofbeldi ofbeldismanna þrífst því aðeins ef enginn snýst gegn því.

 

Slúðrið og dylgjurnar sem núna tröllríða umræðunni er þeim ævarandi til minnkunar, vanvirðing á réttindabaráttu genginna kynslóða sem vissulega þurftu að berjast fyrir sínu.

Ekki ætla ég að gera lítið úr vanlíðan þess sem hefur þurft að sætta sig við mótmæli reiðs múgs, og það er full ástæða til að spyrja hver er tilgangurinn að baki slíkra mótmæla.

En það er að skjóta sig í fótinn að tala um nauðgun, í því samhengi að nafnkunnir einstaklingar hafi hvatt til nauðgunar á viðkomandi alþingismanni.  Eins og við lifum ennþá á steinöld en ekki í réttarríki nútímans.

Það er vísað í alvarlegan glæp, og þó það sé ekki siðlegt að byggja stjórnmálaframa sinn á að þiggja mútur af stórfyrirtækjum, að þá er það allavega löglegt.

En að hvetja til nauðgunar, hvað þá hópnauðgunar, er alltaf alvarlegur glæpur, og með öllu óskiljanlegt að slíkt hafi ekki verið kært á sínum tíma.

Hvað þá ef þingmaður á löggjafarþingi þjóðarinnar á í hlut.

Og að kæra ekki slíkt er með öllu óskiljanlegt.

 

Óskiljanlegt, og verður ekkert skiljanlegt þó sagt sé frá núna átta árum seinna.

Með dylgjum um einhverja þjóðþekkta einstaklinga.

 

Það er aumt komið fyrir þjóðinni ef menn sjá ekki í gegnum svona málatilbúnað.

Það eru aumir blaðamenn sem spyrja ekki lykilspurninga um af hverju var ekki kært, af hverju voru hinir nafnkunnu einstaklingar ekki nafngreindir og illgjörðir þeirra afhjúpaðar.

Og aumast af öllu er upphafning hins veikara kyns, og það hefði ég aldrei trúað af óreyndu uppá Morgunblaðið, að tala um að "hópur karlamanna hafi staðið fyrir mótmælum fyrir utan heimili hennar".

Það voru mikli mótmæli gegn stjórnmálastéttinni og það ekki að tilefnalausu.  Að kyngreina þau mótmæli er svo léleg fréttamennska, að fá eða engin dæmi finnast þar um, jafnvel þó ritstjóri Morgunblaðsins þaullesi Baugsmiðla, þá finnur hann ekki mörg dæmi þar um.

Síðan þurfa menn ekki að vaða mikið í vitinu til að gera sér grein fyrir hvaða öfl stóðu að baki aðförinni að Steinunni Valdísi, því vissulega var þetta grimmileg aðför, og þau höfðu ekkert með kyn hennar að gera.

Steinunn Valdís var dyggasti stuðningsmaður Ingibjargar Sólrúnar innan þingflokks Samfylkingarinnar, og eins og oft gerist í kjölfar hallarbyltingar, þá er reynt að hreinsa út, og það var gert, samviskusamlega.

Hvernig sem þræðirnir lágu, og hver það var sem óf þá, þá var ofið í þágu hins nýja formanns, og hann var ekki kona, þó nýleg mynd í Stundinni gæti haldið öðru fram.

 

Ruglið og ruglandinn hljóta að eiga sér takmörk.

Á einhverjum tímapunkti þurfa menn að hætta að éta bullið uppúr hvorum öðrum.

Og munum að ekkert er án tilviljana.

 

Hin síðbúna upprisa Samfylkingarinnar er kostuð, hún þjónar hagsmunum þeirra afla sem engan aur vilja missa til samfélagsins, og hið algjöra frelsi, sem aðild þjóðarinnar og upptaka evrunnar er fyrir efnahag þeirra, er sá hvati sem knýr ruglið áfram.

Því smátt og smátt beinast öll spjót að íhaldinu sem núna stjórnar,

Að Kyrrstöðustjórninni sem fá skjól virðist eiga hjá fjölmiðlum landsins, núna þegar Mogginn er því sem næst kominn í beina stjórnarandstöðu.

 

En að gera kvenkynið að veikara kyninu, er fortíðarskekkja sem maður hélt að maður myndi aldrei upplifa aftur á gamals aldri.

Hvað þá að það væru konur sem drifu þann fortíðardraug áfram.

 

Af hverju láta þær spila svona með sig??

Þær ættu að vita betur, þær ættu að hafa beinið í nefinu sem segir Nei.

 

Nei við hverskonar kúgun.

Nei við ofbeldi.

Og láta ekki bjóða sér neitt það sem sjálfstæð manneskja telur ekki rétt.

 

Því við erum öll fyrst og fremst fólk, manneskjur.

Ekki kyn, heldur fólk.

 

Og fólk lætur ekki kúga sig.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

„Fyrir mig var þetta frelsun“

Í fréttum er þetta helst!!

 

Ung blökkukona, Rosa Park, neitað í morgun að standa upp þegar bílstjóri almenningsvagns ætlaði að vísa henni úr sæti sínu þar sem hún sat ekki í þeim hluta vagnsins sem ætlaður var blökkufólki.  Fréttin um þessa staðfestu og einstaka hugrekki hinnar ungu konu hefur farið sem eldur um byggðir og hvarvetna hefur fólk fylgt fordæmi Rosu. (Montgomery Albama, 1,12,1955)

Kvikmyndaframleiðandinn Harry Weinstein er í blaðinu í dag borinn þungum ásökum nafngreindra kvenna vegna kynferðislegs áreitis  og jafnvel kynferðislegs ofbeldis... (New York Times, 5,10,2017)

Steinunn Valdís Óskarsdóttir alþingismaður hefur kært til lögreglu þrjá nafnkunna einstaklinga fyrir að hafa kvatt karlmenn til að fara að heimili hennar og nauðga henni.  Við brotum af þessu tagi liggja þung viðurlög, fangelsisvist allt að ....  Viðbót við frétt; það var að berast að Steinunn Valdís hafi kært til lögreglustjóra þau viðbrögð varðstjóra sem tók á móti hinni alvarlegu kæru hennar á hendur hinum nafnkunnu einstaklingum, þeim X, X og X, að hann tæki ekki við svona kærum, nema ef viðkomandi nafnkunnu einstaklingar hefðu hvatt karlmenn til að halda að heimili Dags B Eggertssonar og nauðga honum, líklega hefur hann talið það svo perralegt.  Steinunn Valdís hefur tilkynnt að hún muni fylgja þessu máli alla leið, enda um mjög alvarlegt afbrot að ræða, bregðist lögreglustjóri ekki við kæru hennar, muni embættisfærsla hans verða kærð til dómsmálaráðherra. (Reykjavík, 20.04.2009)

Prófessor við Háskóla Íslands var vikið frá störfum eftir að námsmaður kærði hann fyrir að ætlast til kynlífsþjónustu í vettvangsferðum á vegum skólans. (Reykjavík, x.x.20xx)

 

Þessar örfréttir hér að ofan hafa aldrei verið skrifaðar en tvær þar fyrri byggjast á raunverulegum atburðum, sem gerðust, og urðu fréttnæmir vegna þess að eitthvað var gert, til að bregðast við einhverju sem hafði átt sér stað, eða ástandi sem talið var óásættanlegt.

Þær eru ekkert slúður, þær eru raunverulegar.  Rosa Park varð fræg, ekki vegna þess að hún segði frá í ævisögu sinni á gamals aldrei að hún hefði ætlað að neita standa upp, heldur vegna þess að hún gerði það.  Hún braut ísinn, hún sætti sig ekki við mismun kynþáttaofstækisins. Harry Weinstein var negldur vegna þess að loksins komu fram nafngreindar konur, sem nafngreindu hann, en létu sér ekki nægja að tala um nafnkunna einstakling innan kvikmyndageirans.

Hinar tvær eru tilbúningur, en hefðu átt sér stað ef viðkomandi hefðu haft kjarkinn hennar Rosu og sagt; hingað og ekki lengra.  Hefðu brugðist við atburðum þegar þeir áttu sér stað. Eða þær hefðu haft eftirá kjark, sagt; hingað og ekki lengra, við skuldum komandi kynslóðum að stöðva þennan óþverra, og segjum frá reynslu okkar.  Segjum frá ofbeldinu, og ofbeldismönnunum.

 

En kjarkurinn er ekki til staðar. 

Vissulega er sagt frá sárri reynslu, og allskonar óþverra sem er lýti á samfélagi okkar.

En það gerist ekkert á meðan fólk rís ekki upp, eða eins og í tilviki Rosu, neitar að rísa upp, neitar að sætta sig við kúgunina og ofbeldið.

Gerir eitthvað, annað en að slúðra.

 

Því íslenska átakið er slúður út í gegn.

Og það er ótrúlegt að sjá alvöru fjölmiðla velta sig upp úr því.  Til þess er bleika pressan.

Alvöru fjölmiðill spyr í fyrsta lagi; Er þetta satt??, og í öðru lagi; Hverjir eru gerendurnir??

Því ef menn halda sig ekki við staðreyndir, þá hafa menn engar forsendur til að greina hugarburð frá raunveruleikanum, það er ekki þannig að það eigi ennþá eftir að finna upp dylgjur og gróusögur.

Í dag er fréttaflutningurinn eins og hann væri uppfyllingarefni í brasilískri sápu, upphrópanir, uppnám, táraflóð, sem stanslaust er fóðrað á nýjum og nýju sögum.

Og söguburði.

 

Þetta eru leiðindi út í gegn.

Það er fáránlegt að fólk sem notar ekki feisbókina til að afla sér frétta að það skuli fá til dæmis frétt í ríkisfjölmiðli sínum um að einhver prófessor, í deild þar sem þeir eru ekki of margir, hafi ætlast til kynlífsþjónustu, og þegar viðkomandi námsmaður hafi kvartað, þá hafi eldri, og þá líklega meira óaðlandi kona fyrst það átti að slá á ósómann, verið fengin til að fara í vettvangsferðina.  Ef menn telja flugfót fyrir þessu, þá er þetta efni í frétt, því bæði er hin meinta kynlífsánauð grafalvarleg, sem og þau viðbrögð sem kæra námsmannsins fékk.  Og þá eiga fréttamenn að fá þessa atburði staðfesta, upplýsa hver hinn meinti gerandi er, og hverjir í kerfinu báru svo ábyrgðina á yfirhylmingu glæpsins, því þetta er glæpur, hvernig sem á það er litið.

Og glæpi á að kæra.

Það er enginn afsláttur af því.

Og það á ekki að aumingjavæða þá sem ekki það gerði, létu ofbeldið yfir sig ganga, hvort sem það er ótta eða eigin ávinnings.

Stjórnmálakona sem segir; "maður fer ekki gegn körlunum því það gæti verið skaðlegt fyrir komandi prófkjör", er stjórnmálakona sem á ekki að fá upphefð og ábyrgð.  Sá sem hefur ekki tötsið til að standa á sínu, hefur ekki tötsið til að standa vörð um hag og hagsmuni þjóðarinnar.

 

Vissulega er erfitt að vera fyrstur.

Og það er ekki oft til ávinnings að rísa upp þegar aðrir gera það ekki. 

Rosa Park varð fræg, og náði hárri elli, en maður sem stóð einn á móti skriðdrekunum á Torgi hins himneska friðar, varð frægur, og svo fljótt dauður.

Samt hefur ekkert breyst nema vegna þess að einhver hefur sagt nei.

Neitað að láta yfir sig ganga.

Ætli þekktasta dæmið í sögu þjóðar okkar er þegar við sögðum nei við ofbeldisfólkið og neituðum að samþykkja helför þjóðarinnar kennda við ICEsave.  Búum þess vegna við velsæld í dag í stað þess að vera skuldaþrælar í útnára Evrópusambandsins.

 

Það er þannig séð ekki ástæða til þess að fordæma þá sem létu ofbeldið og ofbeldisfólkið fá ný og ný fórnarlömb vegna þess að þeir höfðu ekki kjarkinn til að neita, til að kæra, til að standa á sínu. 

En hins vegar ætti það að vera lágmarks tilmæli til þeirra stjórnmálakvenna sem eru ennþá starfandi, og í skjóli nafnleyndar ausa úr sér á einhverri feisbókarsíðu, að þær segji af sér, allar sem ein. 

Þær eru ekki hæfar, þær höfðu ekki manndóminn til að segja Nei, til að segja frá, til að stöðva ósómamennina sem vaða uppi óáreyttir, og koma óorði á allt og alla.  Á samþingmenn sína, og á stofnina sem þeir vinna á, sjálft Alþingi þjóðarinnar.

 

Síðan eiga fjölmiðlar að fara að vinna vinnuna sína.

Þeir gætu byrjað á sjálfum sér, tekið loksins alvarlega ásakanir á hendur sínum eigin yfirmönnum og samstarfsmönnum.  Það ætti til dæmis að duga ríkiútvarpinu í fréttir í nokkrar vikur.

Síðan eiga þeir að grafa upp ósómann, segja frá raunverulegum atburðum, raunverulegum gerendum, aðeins þannig sinna þeir skyldu sinni.

 

Og aðeins þannig breytist heimurinn.

Að við segjum Nei við ósómanum, og við stöðvum hann.

Látum hann ekki viðgangast.

 

En slúður og dylgjur fá engu breytt.

Jafnvel þó grátur fylgi með.

 

Gleymum því ekki.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

„Öskureið að rifja þetta upp“