Churchill bar mikla sök á seinna stríði.

 

Strax á fjórða áratugnum snérist hann gegn nasismanum, varaði við öfgum þeirra, kynþáttahatri og hernaðarhyggju.

Á sínum tíma var hann fordæmdur fyrir að leyfa Hitler, og hægri stefnu hans að njóta ekki sannmælis.

Það þurfti stríð til, beina árás hægri öfganna að fleiri hugsuðu, að fyrr hefði átt að snúast til varnar.

Hatrið og heiftin áttu ekki að umberast.

 

Á tímabili sagði sagan að Churchill hefði haft rétt fyrir sér.

Það var fyrir daga frjálshyggjunnar og endurreisn lénstímabils hins nýja, þar sem Örfáir eiga því sem allt, en restin berst um síminnkandi hlut af þjóðarkökunni.

Og hinir Örfáu fjárfestu í mönnum eins og Trump.

 

Og við lesum fréttaskýringu þar sem við lesum að Churchill bara mikla ábyrgð á seinna stríði.

Í Morgunblaðinu af öllum blöðum, eins og gleymd sé sú arfleið þegar ritstjórar Morgunblaðsins gáfu þjóðernisöfgum engan afslátt.

 

Það er af sem áður var.

Kveðja að austan.

Hvað gekk á í Charlottesville?

Sameinaðir í fótbolta.

 

Enda hvað annað sameinar fólk á þessum antitímum þar sem fáfræðin og forheimskan ýta undir öfga og öfgafólk, sá sem hrópar hæst að náunganum á sviðsljósið þá og þá stundina.

Á Íslandi má jú nefna Fiskidagana á Dalvík og Gleðigönguna.

Og veðrið, ekki má gleyma því.

 

En global virðist fótboltinn vera það eina sem fær fólk til að gleyma sér, það hættir að sjá húðlit, eða heyra málhreim, það sér boltann, og fer að sparka ef það getur.

Það ræðir hann, jafnvel með handapati ef tungumál dugar ekki, jafnt við nágranna sína, sem og ókunna sem eiga leið fram hjá.

Og það horfir á hann, horfir á þá þá bestu takast á.

 

Þegar vel gengur gleðjast menn.

Fella tár ef miður gengur.

 

Fyrir ekki svo löngu las ég viðtal í blaðinu, við ungan mann sem ferðaðist um Afríku og tók myndir af fólki sparka bolta.

Í fátækt og örbirgð, á átakasvæðum og hörmungarsvæðum, einnig þar sem velsæld var og velmegun, í dreifbýli og þéttbýli.

Oftast aðeins bolti, sjaldnast eitthvað sem kallast útbúnaður, allavega á okkar mælikvarða.

En alls staðar bros og gleði.

Eins kona óminni eða alsæla frá misbitrum raunveruleik.

 

Auk margs annars, þá sönnuðu þessar myndir eitt.

Það er ekkert að fólkinu, þó margir reyni að telja okkur í trú um að svo sé, heldur það er eitthvað mikið að því fólki sem stjórnar því.

Sem samt í raun hefur líka gaman af fótbolta, og getur gleymt sér í spenningi leiksins.

Og hlýtur því að vera inn við beinið alveg eins og við öll hin sem elskum þessa tuðru.

Ágætis fólk.

 

Og vatnið er eins, himinn er eins, sama loft sem er lífgjafinn, í raun ekkert sem útskýrir af hverju þessi fallega álfa, byggð þessu brosmilda fólki, er eins sundurtætt af ófriði, tærð af spillingu og óstjórn.

Ef þessi ungi ljósmyndari hefði farið sömu erinda til Mið Ameríku, þá hefði hann tekið sömu myndirnar, af sama brosmildu fólkinu, spilandi fótbolta.

Alveg eins og unga fólkið sem spilar fótbolta saman í Bronx.

 

Bros og gleði.

Algleymi stundarinnar.

 

Samt er þetta unga fólk á flótta.

Samt er Mið Ameríka sundurtætt af afleiðingum misskiptingarinnar.

Samt er Afríka undirlögð af hrægömmum og hræætum sem sjúga út hverju örðu verðmæta, og ýta undir óstöðugleika og óstjórn um alla álfuna.

 

Afleiðingin er fólk á flótta.

Flótta frá Mið og Suður Ameríku til velstæðra nágranna í norðri.

Flótta frá Afríku yfir Dauðahafið til velstæðra nágranna í norðri.

 

Hatrið og heiftin segja að við eigum að loka þetta fólk úti, reisa veggi og múra, og senda þá heim sem sleppa yfir girðingarnar.

Og í antiheim þar sem samúð og samhygð hafa vikið fyrir sjálfhverfu og sérhyggju, þá er hatrið og heiftin kosin til valda, og vandinn á hverfa ef við bara lokum hann úti.

Eins og fólk þekki ekki þau sannindi sögunnar, að fólk sem getur ekki bjargað sér heima fyrir, það leitar alltaf þangað þar sem það telur björgina vera.

Hundrað í dag, þúsund á morgun, milljón að ári, og einn daginn láta múrar undan þrýstingnum, líkt og stífla heldur því aðeins ef frárennsli hennar hefur undan því vatni sem streymir í lónið. 

 

Hatrið og heiftin leysa því engan vanda.

Þau gera hann aðeins óviðráðanlegan.

Og fáfræði og forheimska fær því engu breytt.

Líkt og maður sem fór nakinn á Suður pólinn og sagði, "hér er ekki kalt", að hann fraus í hel samt sem áður.

Afneitun er aðeins afneitun, hún er aldrei lausn, ekki einu sinni slæm lausn.

 

Hvað er til ráða?, hvað er þá hægt að gera??

Hversu rík sem við erum, þá þrýtur hjálpsemi okkar örendið einn daginn, því þegar við höfum reist hjálparbúðir fyrir milljón, þá koma níu milljónir í viðbót árið eftir.  Náum við að hjálpa þeim, þá koma 90 milljónir árið þar á eftir.

Því hjálp fjarri heimahögum, er alltaf hjálp þó um langan veg sé að fara.

Dilema sem gengur augljóslega ekki upp.

 

Þá fara stjórnmálamenn að rífast.

Sumir kenna fólkinu um, því sé ekki viðbjargandi.

Aðrir kenna um spilltum stjórnvöldum, enn aðrir benda bendifingrinum á kerfið.

Einn skammar markaðskerfið, annar skammar það sem hann segir að sé sósíalískt, því viðkomandi stjórnvöld hafi reynt að stemma stigu við starfsemi hrægamma og blóðsuga.

Í raun vita þeir ekkert hvað hægt er að gera, vítahringur fátæktar, óstjórnar og örbirgðar virðist seint rofinn, þegar skarð kemur í hann, þá fylla tregðuöflin uppí það skarð jafnóðum.

 

Samt er fólkið gott.

Um það getur enginn efast sem sér það glaðbeitt gleyma sér við að sparka tuðru sín á milli.

Og það getur bjargað sér, fái það hið minnsta tækifæri til þess fyrir utanaðkomandi eyðingaröflum.  Það vita þeir sem hafa starfað á vettvangi, og útbreytt þekkingu og menntun.

 

Vandi þess er sá sami og okkar sem höfum séð velmegunarþjóðfélög grotna niður innan frá.

Við erum líka á barmi upplausnar og óaldar.

Hvar sem við lítum í kringum okkur eru hnefar á lofti, á milli hópa, á milli samfélaga, á milli þjóða.

Og það er kynnt undir, það er kynnt hressilega undir.

Og við erum öll að vera fátækari og fátækari, á meðan Örfáir eru að verða ríkari og ríkari, og ekki sér fyrir endann á þeirri þróun.

 

En það er ekki vandinn.

Það er afleiðing.

Alveg eins og það er afleiðing að gjörspilltir pótintátar stjórni þeim ríkjum þar sem fátæktin er mest.

 

Því vandinn er ekki á sviði stjórnmála eða hagfræði, hvað þá að hann snúist um þessa þjóðfélagsgerð eða hina.

Hann er ekki hugmyndafræðilegur.

 

Hann er vandi sem er í öllum samfélögum þar sem guð er dauður og tómið eitt nærir andann.

Hann er siðlegur, hann er heimspekilegur.

Hann snýr að okkur sem manneskjum, hvað við erum, hvað við viljum vera.

 

Það erum við sem kusum Mammonsdýrkendum til valda.

Það erum við sem leyfðum heimspeki þeirra, heimspeki dauðans að gegnsýra alla hugsun okkar og nálgun á samfélag okkar.

Heimspeki sem leiðir aðeins til eins, ólgu og upplausnar og að lokum, eyðingar, dauða.

 

Það er sama hverjir stjórna, sama hvaða skrautheiti menn hnýta á nöfn flokka sinna, hvort sem langafar þeirra hafa einu sinni verið vinstri menn eða hægri menn, að á meðan kerfið lýtur lögmálum Mammons, á meðan heimspeki hans gegnsýrir alla nálgun og athafnir stjórnmálamanna, þá er niðurstaðan alltaf, niðurstaða Mammons.

Auðsöfnun Örfárra, niðurbrot velferðar og velmegunar, í kjölfarið ólga, ringulreið, upplausn, átök.

Eyðing, auðn, dauði.

 

Og ekkert fær því breytt, nema breytingin sjálf.

Mammonsdýrkendur verði aftur gerðir að skógangsmönnum, en hornkerlingarnar, Mannúð og Mennska séu leitaðar uppi og boðnar velkomnar aftur í samfélag okkar.

Hafðar í hávegum, hlustað á þær.

 

Þá smá saman breytist allt.

Líka hjá þeim fordæmdu.

 

Er von??

Já, á meðan fótboltinn sameinar.

Hann sýnir að þrátt fyrir alla innrætinguna, að við séum ekki mennsk, heldur sálarlausir neytendur sem kjósum með buddunni, að þá erum við lifandi.

Lifandi fólk sem innst inni þráum bara það eitt að hafa í okkur og á, og lifa í þokkalegri sátt við annað fólk.

Hvar sem það býr, hvernig sem það er litinn, sama hvaða mál það mælir.

 

Við erum öll fólk.

Sem allavega elskum fótbolta, og gætum alveg fært eitthvað af þeirri ást yfir á náungann.

Því hann er jú forsenda þess, að við getum spilað fótbolta.

 

Já, náunganum er ekki alls varnað.

Án hans er enginn fótbolti.

 

Og ekkert mannlíf heldur

Kveðja að austan.

 

Ógnað af Trump en sameinaðir í fótbolta

Var sá sem ekki má nefna, uppi á vitlausum tíma??

 

Hefði hann fengið alla þá athygli sem Trump fær í dag??

Með alla sína klikkun, geðveiki og mikilmennskubrjálæði??

 

Eða hefði hann verið settur í spennitreyju og lokaður inni með Napóleon fimmtugasta og þriðja??

Eða hefði Napóleon fimmtugasti og þriðji orðið sá fyrstasti, ef hann hefði fyrst náð að nýta auð sinn til að láta veröld á hverfandi hveli kjósa sig sem forseta USA??

 

Er aðeins blæbrigði á milli klikkunar og mikilfengleika??

Að spennitreyjan sé ekki sjálfgefin??

Að klikkhaus eigi sviðsljósið, ef hann aðeins nái völdum??

 

Hitler hefði allavega átt breik eins og fjölmiðlar eru í dag.

Ekkert er nógu vitlaust, eða nógu heimskt, ef það kemur úr munni þess sem auðurinn kaus að setja í valdastól.

 

Eins og við séum öll fífl.

Og þess vegna sé fífl látið leiða okkur.

 

En er það svo??

 

Það þarf ekki reyndar að efast um fíflið.

Og fjölmiðlar éta allt upp.

Enginn mætir með spennitreyjuna, enginn spyr hví hún er ónotuð.

 

En er þetta ekki bara martröð??

Eins og við höfum öll vaknað upp við vondan draum, og erum föst í antiheimi antikristninnar.

Heimi Mammons og þjóna hans.

 

Að gráminn, að skugginn, að forheimskan sé ekki þessa heims.

Heldur þess sem í myrkrinu býr og auðinum þjónar,.

Þar sem klikkhausar stjórna og spennitreyjur eru stöðutákn.

 

Martröð eður ei.

En hentar sumum betur en öðrum.

 

En það var allavega lán lífsins að sumir fæddust á vitlausum tíma.

Þeir hefðu notið sín betur í dag.

Kveðja að austan.

 

 

Trump íhugar hernað í Venesúela

Í vitfirrtum heimi takast vitfirrtir menn á.

 

Hafa stríð í flimtingum.

Hafa dauða milljóna í flimtingum.

 

Þða er vitað hvaða öfugþróun siðmenningarinnar leiddi til vitfirringarinnar í Norður Kóreu.

En erfiðara að skilja hvernig hún gat yfirtekið forysturíki vestrænna lýðræðisríkja.

 

Ennþá erfiðara að skilja fólk sem horfir í spegil á hverjum morgni, og segir, "jahá, ég er bara nokkuð normal".

Og styður síðan vitfirringuna.

 

Hefur stríð í flimtingum.

Hefur dauða milljóna í flimtingum.

Eins og það sé statt í sýndarveruleika en ekki bláköldum raunveruleikanum.

 

Þó er huggun harmi gegn, að það eru ekki allir gegnir af vitinu í Washington.

Hve lengi sem það varir.

Kveðja að austan.

Tilhugsun um stríð skelfileg

Hvaða hagsmuni er verið að vernda??

 

Hví leika sjálfstæðismenn þennan skollaleik dag eftir dag að gera fórnarlömb tortryggileg, að koma sök á þann sem brotið var á?

Að gera aukaatriði að aðalatriði, að gera aðalatriði að þagnaratriði.

Sem ekki má ræða.

 

Og hver eru aðalatriði málsins, hverjar eru þær grundvallarspurningar sem almenningur krefst svara um?

Í það fyrsta; af hverju sá réttarkerfið ekkert athugavert við að lögmaður, sem sætti rannsókn vegna kynferðisbrota gagnvart ólögráða unglingum, gæti gengið inní réttarsal, og haldið uppi vörnum fyrir aðra meinta barnaníðinga??

Hversu samdauna þurfa menn að vera óhæfunni til að láta slíkt viðgangast?

Og vörnin felst ekki í að enginn sé sekur fyrr en sekt er sönnuð.

 

Í öðru lagi, af hverju fær maður sem ekki hefur sýnt vott af iðrun eða betrun af neinu tagi, sjálfkrafa uppreisn æru svo hann geti til dæmis haldið áfram að verja kollega sína ef honum býður svo.

Á fjöldamorðingi að geta nýtt faglega þekkingu sína til að hjálpa öðrum fjöldamorðingjum að sleppa við ákæru eða dóm??

Líklegast þætti flestum það óeðlilegt, en hvar liggja mörkin??

 

Og kerfið á að þola þessa umræðu, allir stjórnmálaflokkar eiga þola þessa umræðu.

Alla leið.

Undanbragðalaust.

Án þess að hún sé afvegleidd, eða dylgju og útúrsnúningum sé beitt til að þagga niður sársaukann sem knýr hana áfram.

Það er liðin tíð að ættlausum sé sagt að þegja, jafnvel þó auðurinn sé langt kominn með að endurreisa þá tíð.

 

Brynjar Níelsson var hýddur opinberlega í morgun, átti þá hirtingu skilið, og fátt meir um hans aumu aðkomu að segja.

Öllu alvarlegri er skollaleikur Bjarna Benediktssonar að draga látna manneskju inní umræðuna, til að styrkja þöggunina, með því að gera algjört aukaatriði málsins, hver skrifaði undir beiðnina til forseta um hina sjálfkröfu æruuppreisn, að dramatísku útspili svo fólk þegi í stað þess að spyrja.

 

Ég hef leitt þessa umræðu hjá mér, er ekki á mínu sviði, og bloggsíðan þar að auki í sumarfríi, en ég gat ekki þagað þegar Bjarni taldi sig getað þaggað umræðuna með útspili sínu, og spurði kurteislega hve aumt gæti íhaldsfólk orðið að skýla sig bak við látið fólk.

Og þau mörk virðast ekki ennþá vera þekkt, því þegar atburðasmiðirnir kynntu undir skollaleik Bjarna, þá tók margurinn tilbúningi  þeirra fegins hendi.

 

Þess vegna rataði inná feisbóksíðu mína tengill á grein í Viðskiptablaðinu eftir einn af leigupennum auðsins, sem yfirleitt er nýttur til að réttlæta sjálftökukerfi hinna Örfáu, en var kallaður til að verja sitt fólk.

Eins og eitthvað væri þarna falið sem þyrfti að hylja, einhver gjörð sem þyrfti að verja.

"ÆRAN" hét greinin og þar var Sesar tekið á málið, sóknin fólst í að krefja ríkisútvarpið afsökunar fyrir að hafa tengt Bjarna Benediktsson við málið.  Krafa sem væri vissulega réttmæt, ef fréttamenn Ruv hefðu haft undir höndum undirskrifað skjal með öðru nafni en Bjarna, en annars út úr kú.

Því þegar öllum efnisatriðum málsins er haldið leyndum, og hvern staðreyndarmola þarf að kreista út úr kerfinu með stöðugum þrýstingi umræðunnar, þá bera þeir ábyrgðina sem leyna, ef eitthvað er ekki rétt með farið.

 

En hina úthugsuðu lágkúru sem fram kemur í þessum orðum, fær ekkert réttlætt, og þeir sem undir hana taka, hafa ekki ennþá komist að því hve lágt þeir geta lagst, hve aumir þeir geta orðið;

 

"Þetta er einstaklega aumt allt, því þarna hefur Bjarni verið borinn óbeinum sökum, sem hann hefur hvergi fengið tækifæri til þess að bera af sér með beinum hætti; röngum sökum um staðreyndir, sem einstaklega auðvelt er að komast að og staðreyna. Einmitt það er hið sérstaka hlutverk fjölmiðla.

Má þó öllum ljóst vera að Bjarna er óljúft að „bera af sér sakir“ um þetta, því aðkoma ráðherra að þessum málum er aðeins formleg, en með því að varpa því af sér væri hann óbeint að skella skuldinni á hina látnu vinkonu sína. Um mál, sem honum kom ekki við, hann kom ekki að og er síðan borið á brýn að hann vilji forðast umræðu um aðkomu sína!".

 

Byrjum á staðreyndavillunni, það er ekki fjölmiðla að upplýsa almenning um hvað stjórnkerfið aðhefst, við búum í lýðræðisríki þar sem í gildi eru lög um upplýsingaskyldu, því það eru jú við almenningur sem eigum og fjármögnum almannavaldið og stofnanir þess.

Það var ekkert óeðlilegt við að þessi misskilningur hafi orðið því Ólöf var mikið fjarverandi vegna veikinda sinna, en það var óeðlilegt að innanríkisráðuneytið skyldi ekki strax upplýsa um staðreyndir og þann vinngang sem hefð var á í afgreiðslu sambærilegra mála, fréttatilkynningar hafa verið gefnar út af minna tilefni. 

Hins vegar er það absúrd að halda því fram að forsætisráðherra þjóðarinnar hafi ekki þau ítök að hann hafi ekki getað beðið innanríkisráðuneytið að upplýsa um staðreyndir, eða hann hafi ekki þá andlegu vitsmuni að geta sagt það sjálfur að hann hafi ekki verið starfandi innanríkisráðherra þegar kerfið afgreiddi sjálfkrafa æruumsóknina.

Það er enginn Donald Trump í þessu máli.

 

Hin algjöra lágkúra er síðan þessi setning; "en með því að varpa því af sér væri hann óbeint að skella skuldinni á hina látnu vinkonu sína.".

Hvar liggur sökin??, um hvað skuld er verið að ræða??

Í hverju er hinn meinti glæpur Ólafar fólginn??

Hvað var að því að upplýsa um staðreyndir málsins?, og um þann vinnugang sem lengi hefur viðgengist í svona málum, og taka umræðuna um að hvort það sem einu sinni þótti eðlilegt, sé endalaust eðlilegt því tímarnir breytast og samfélögin með?

Í stað þess að byrja blaðra um einhverja fyrirgefningu sannarlegra fórnarlamba manns sem sannarlega hefur enga iðrun sýnt.

Hafi einhvern skugga borið á minningu Ólafar vegna þessa máls, þá óf Bjarni þau leiktjöld sem skuggann gáfu.

 

Og gleymum því aldrei að Ólöf ber enga ábyrgð á hvernig umræðan þróaðist, hún var ekki meðal vor þegar sársauki aðstandanda fórnarlamba Róberts braust fram þegar þeim ofbauð hvernig kerfið brást við umsókn hans um uppreisn æru.

Gleymum því aldrei að þau hafa spurt, beðið um skýringar, beðið um upplýsingar, en þau hafa ekki dreift dylgjum, ástundað útúrsnúninga, kastað skít eða leikið skollaleik í þessu máli.

Ekki heldur Ólöf.

Hún kemur ekki þessum málum við, hefur aldrei komið þessu máli við.

Hún var, hún er ekki.

 

Og sársaukinn dró hana ekki inní umræðuna.

Það voru verjendurnir.

Það voru verndararnir.

 

Svo aftur er spurt.

Hvað er verið að vernda??

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

„Okkur langar að sefa ótta þinn“

Hve aumt er það íhaldsfólk??

 

Sem skellir skuldina á þá sem eru gengnir????

 

Og þá vísa ég ekki á Bjarna, hann fékk ekki uppeldi til að vita betur.

Til að nota afsökun sem fólk gat skilið.

 

En auðurinn ól upp fáa, hver er afsökun hinna???

Flokkstryggð??

Siðleysi?????

 

Eða sú skýring sem útskýrir völd Sjálfstæðisflokksins???

Að elliær gamalmenni kjósi það sem var, en er ekki!!

 

Aðeins sá aumi getur skýrt.

Hve aumur hann er??

Kveðja að austan.

Bjarni tjáir sig um uppreist æru