Hatrið eyðlileggur umræðuna.

 

Svo ég vitni beint í þann aðila sem er hluti af flóttamannaiðnaðinum sem gerir ekki nokkurn mun á flóttamanni og túristaflóttamanni.

Vegna þess að það er mikill peningur í að hjálpa túristaflóttamönnunum.

Áður en brjálaðir hagsmunaaðilar sendi út stórskotalið sitt til að þagga niður þessa ábendingu, þá vil ég benda á viðtal við Ingibjörgu Sólrúnu sem benti á af hverju við hjálpuðum ekki fólki í neyð, og vísað þar til alls þess fólks sem hefur flúið hörmungar hinnar kostuðu borgarstyrjaldar í Sýrlandi, og býr við ömurlegar  aðstæður í flóttamannabúðum í Líbanon, Jórdaníu eða jafnvel innan Sýrlands.

 

Af hverju hjálpum við ekki fóli í neyð spurði Ingibjörg Sólrún?

Og svari er einfalt, það er svo miklir peningar í hinu, og þar eru fremst í flokki hið meinta góða fólk sem fær reglulega við sig viðtal um hvað það er gott, og hvað bátt það á þegar heiftin snýst gegn því.

Sem enginn dregur í efa.

 

En að má spyrja hvort umræðan væri í öðrum farvegi ef það mætti ræða raunveruleikann.

Ef þöggun rétttrúnaðarins væri skilgreind sem ofríki og fasismi líkt og hjá þeim ofríkisstjórnum sem þola enga umræðu, þola enga gagnrýni, þola ekki skoðanaskipti.

Til dæmis hver er gæskan og gæðin hjá fólkinu sem fjárhagslega hagsmuni af því að ekki sé gerður greinarmunur á túristaflóttamönnum og alvöru flóttamönnum, eða neitar að viðurkenna að heimurinn er fullur af lífsgæðaflóttamönnum, og það er eðlilegt að þeir leiti í skjól.  Og segi það sem segja þarf til að það skjól sé veitt.

Ekki að saga þessa fólks sé átakanleg, heldur hverjir lifa góðu lífi á neyð þeirra, hverjir hafa áskrift af tekjum við að flækja mál þeirra út í hið óendanlega.

 

Gleymum því ekki að flóttamannaiðnaðurinn lifir sjálfstæðu lífi, og hann þarf jafnvel ekki meinta flóttamenn til að þrífast.

Gleymum því ekki að fólkið sem á engin björg, það er yfirleitt samankomið í flóttamannabúðum sem næst liggja heimabyggð þeirra,.

Það hefur til dæmis ekki fjármuni til að kaupa sér farmiða frá Afganistan til Íslands, eða borga mafíunni stórfé til að flytja sig yfir Miðjarðarhafið.

Það er fólkið sem þarf hjálp, en fær hana að litlu leiti vegna þess að flóttamannaiðnaðurinn sýgur til sín æ stærri hluta af þeim fjármunum sem vestræn samfélög veita til að mæta neyð flóttafólks.

Og spyrja má, hver er gæskan eða mannúðin þar að baki.

 

Margir þurfa á hjálp að halda.

Margir vilja vel.

Til að hjálpa, til að líkna.

 

Við skulum ætla að það gildi um góða fólkið á Íslandi,.

En það má líta í sinn eigin barm, á hvaða stigi þöggunarinnar missti það samúð fólks.

Hvar byrjaði tengingin milli þess og voðaverkanna.

 

Aðeins heimskur, hvort sem það er blaðamaður eða annar, tengir viljann til að hjálpa, og síðan það hlutskipti að sitja undir heiftinni sem hryðjuverkin skapa, og ala á.

Jafnvel vitgrannur blaðamaður, sem sá ekkert óeðlilegt við það siðferðisstig Evrópusambandsins að krossfesta almenning þeirra ríka sem fjármagnið rændi, ætti að geta spurt sig einnar spurningar.

Hvaða sögu hefur fólkið sem hjálpar að segja.

Hjá Rauða Krossinum, hjá Hjálparstofnun kirkjunnar.

 

Er það ofsótt??

Sætir það hatursorðræðu??

Og hverjir þá??

Hverjir eru það sem ráðast á þá sem hjálpina veita??

 

Hef ekki hugmynd.

En hef ekki orðið var við blaðaumfjöllun þar sem þessar spurningar eru spurðar.

Kannski vegna þess að þetta fólk tekur ekki þátt í þöggun umræðunnar.

Kannski vegna þess að þetta fólk var löngu til áður en hinn pólitíski rétttrúnaður fékk einkaleyfi á hvað mætti segja, og hvað ekki.

Það hjálpaði án þess að vera í pólitík.

 

Það er þannig að fólk uppsker sáningu sína.

Hvor sem það er með réttu eða röngu.

 

En það er ekki sjálfgefið að uppskerubresturinn sé án ástæðu.

Og þá er hægt að bæta úr.

 

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

„Það má ekki byrgja þetta inni“