Hótanirnar virkuðu.

 

Ríkisstjórn Sigmundar Davíðs féll frá áformuðum stöðugleikaskatti sínum uppá tæpa 900 milljarða, og sömdu við þá, sem að sögn Sigmundar hótuðu, njósnuðu og ástunduðu brjálaðar aðgerðir, um mun lægri upphæð í svokallað stöðugleikaframlag. 

Eftirgjöfin var að minnsta kosti uppá 500 milljarða.

 

Óskiljanleg eftirgjöf en skiljanleg í ljósi orða Sigmundar.

Hann lét undan óbærilegum þrýstingi.

Eina spurningin er, hver er staða og hlutverk Bjarna Benediktssonar, var hann fórnarlamb eins og Sigmundur lýsir stöðu sinni, eða var hann meðspilari vegna fjármálatengsla sinna, fjölskyldu hans og vildarvina?

 

Sjálfstæð þjóð rannsakar svona grafalvarlegar fullyrðingar, það er ekki Enginn sem setur þær fram, heldur formaður annars stjórnarflokksins, fyrrverandi forsætisráðherra, og þær eru settar fram á opinberum vettvangi stjórnmálanna.

Og nú reynir á manninn.

 

Þeir sem afgreiða svona orð sem rugl veruleikafirrts manns, af órannsökuðu máli, þeir afhjúpa sig aðeins sem gjörspillta meðreiðasveina fjármagnsaflanna sem höfðu 500 milljarða af þjóðinni með hótunum, njósnum og öðrum ólöglegum aðgerðum.

Það þarf þá ekki lengur að spyrja í hverju liði þeir eru.

 

Þeir sem þegja, eins og svo oft áður, eru annað af tvennu, undir þrýstingi ógnaraflanna, eða samsekir um glæp.

Það er enginn þriðji möguleiki í svona grafalvarlegu máli.

 

Núna reynir á manninn.

Það er fyrirfram vitað að Ruv mun þegja, þar þorir fólk ekki gegn mafíunni, það er þeir sem lúta ekki stjórn hennar.

Og sjálfstæðu fjölmiðlarnir eru aðeins sjálfstæðir á meðan þeir tala ekki gegn hagsmunum eiganda sinna.

Spurningin er hvort ennþá fyrirfinnst kjarkur uppí Móum, og svo má ekki gleyma gömlum hægrimönnum, eins og Styrmi og Jón Steinari.  Þeir hafa áður risið upp og sagt satt, þó sannleikurinn hafi komið illa við fjármálahagsmuni vildarvina Sjálfstæðisflokksins. 

Allavega þá voru það aðeins örfáir hægrimenn, af öllu hinu svokallað málsmetandi fólki, sem þorði gegn fjárkúgun breta og ESB á sínum tíma.  Þeir hafa völina hvort það aðeins verið gagg í gegnum lúður úr músarhreiðri, eða kvölina hvort þeir séu keikir á berangri gegn ógnaröflum fjármagnsins.

 

Það reynir ekki á Alþingi, það var það fyrsta sem var keypt upp, eða hótað til hlýðni, og þar þegja menn. 

Þegja þegar aurinn segir því að þegja.

Og örlitlu andófsflokkarnir eru flestir feik, lamaðir af trjóuhestum fjármagnsins, fastir í einhverju rugli og vitleysu sem engu máli skiptir, líkt og stjórnarskrárblöffið var, og munu örugglega ekki einu sinni gjamma.

Þeir hafa engu breytt frá Hruni, og munu engu breyta.

 

En það reynir á okkur öll hin.

Þegjum við, eða krefjumst rannsóknar.

Á beinum lögbrotum sem Sigmundur Davíð lýsir í ræðu sinni, á beinum þjófnaði þegar fjármálaráðherra samdi við hina meintu lögbrjóta um stöðugleikaframlagið, á heljartökum hrægamma á fjölmiðlum, í stjórnmálum, að ekki sé minnst á hina stóru spurningu; af hverju virka ekki stofnanir réttarríkisins á svona tímum þegar teinóttir fjárglæpamenn rupla og ræna þjóðina fyrir opnum tjöldum.

Af hverju gerist þetta, og af hverju þegja allir??

 

Það reynir á okkur að spyrja þessa spurninga, og krefjast svara.

Svara sem aðeins fást við opna, óháða rannsókn, þar sem fyrsta vitnið í vitnastúkunni er fyrrverandi forsætisráðherra þjóðarinnar.

Sem sagði frá glæp svo ekki verður lengur þagað.

 

Já, við hin, það eru engir aðrir.

Kveðja að austan.

 

 

Svartur kafli, njósnir og brjálaðar aðgerðir